Ooit

En daar zit ik dan met m'n pootje in het gips. Twee krukken (die iedere keer wegglijden of omvallen) binnen handbereik.
Lekker rustig, zou je denken.
Lekker mediteren, schrijven, lezen, 'Six feet under' kijken, prietplaatjes tekenen.
Lekker overzichtelijk zo'n situatie waarin heel veel gewoon niet kan en de benedenverdieping mijn leefwereld vormt.
Het gaat er bij mij dan ook niet in dat dit alles op mij tot nu toe niet dit effect heeft. Lekker.
Het is niet lekker. Ik heb last van van alles, behalve van mijn voet: onrust, frustratie (hoe krijg ik die hete kop thee naar de bank?) pijnlijke rug(spieren), gebrek aan beweging en frisse lucht.
Waar is mijn relativeringsvermogen gebleven? Zo vlak na mijn weken van zorgen om oma M. zou het toch kristalhelder voor mij moeten zijn dat dit 'peanuts' is? Volgende week krijg ik al LOOPgips.
Verstandelijk weet ik het ook allemaal heel erg goed, maar mijn onderbewuste protesteert. Ik kan alleen maar concluderen dat ik in mijn dagelijks leven "blijf slenteren binnen het bereik van gewoonten en behoeften van eigen aard," zoals Richard Byrd zegt in het boek Stilte als antwoord van Sara Maitland. En als je dat doet, zegt  hij, "moet je je niet inbeelden vrij te kunnen handelen."
Zucht.
Hoe kom ik los van die gewoonten en behoeften van eigen aard zodat ik wél vrij kan handelen? Ik vind dat een hele lastige. Ik denk dat ik het dan inderdaad in het extreme moet zoeken en net als Sara Maitland ergens in een huis in the middle of nowhere moet gaan bivakkeren.
Dat plan stel ik bij deze uit tot de kinderen het huis uit zijn. Ik zou graag ervaren wat de uitwerking van afzondering en stilte op mij zijn. Ooit.