Meditatie en de stilte

Dat verlangen van mij, die weemoed. Ik heb er een dubbel gevoel over. Het is zo duidelijk tweeledig, dat ik me er wat gespleten door voel.
Aan de ene kant lijkt het alsof er op die momenten van weemoedigheid iets mis met mijn leven zoals het nu is. Het is niet goed zo, want ik heb heimwee. Wil thuiskomen.
Aan de andere kant besef ik dat het een universeel gevoel is, want wij mensen zijn door ons mens-zijn afgesneden van ons thuis, de Bron, onze goddelijke Oorsprong. Weemoed en heimwee dekken de lading wat dat betreft heel mooi, want ze vertellen mij heel kernachtig over een verlangen naar een 'ooit'.
Ooit. Het is eens zo geweest. Het zal weer zo zijn. God is begin en einde, stond er op mijn vaders bidprentje.
Meditatie is mijn poort naar huis. Als ik ga zitten stel ik mij open, want op die momenten is het helemaal veilig om dat te doen. In het dagelijks leven merkt ik maar al te vaak dat het moeilijk is om open te zijn. Verwarrend ook. Ik heb dan te maken met mensen en mensen laten, net als ik, maar al te vaak hun ego spreken. Tijdens een meditatie heb ik te maken met die stille, liefdevolle ruimte. Er is niets om bang voor te zijn. Het is helemaal veilig om me open te stellen en te voelen hoe de vlag erbij hangt. Ik zie mezelf zoals ik ben op dat moment. Okee, dat is vaak confronterend, maar het is niet zo dat ik daar dan negatief of depri van word. Op de een of andere manier liggen deze dingen liefdevol ingebed en ben ik me er diep van binnen van bewust dat dit alles gewoon één van de mogelijkheden is waarop een mens er kan zijn hier op aarde. Het kan anders, maar het kan net zo goed zo en dat is ook goed.
Ik ben verliefd op de stilte, zei ik gisteren al, maar de poort er naar toe is me net zo dierbaar.