Ik word niet goed van al die mensen die een passie hebben en daar ook nog iets mee gedaan hebben. Ik kan niet meer blij zijn voor mensen die succes hebben in hun werk. Kortom: ik ben heel negatief over mijn eigen kansen en zie niet hoe het ooit nog iets kan worden met mij.
Daarnet stond ik bij het koffie-apparaat te wachten tot de koffie doorgelopen was. "Ik wil niets meer doen, dan kan er ook niets misgaan," schoot het door me heen. Ah. Blijkbaar is dat belangrijk. Mijn onderbewuste beschermt mij tegen nog meer negatieve ervaringen. Als ik iets moet doen gaat het mis. Ik kan het niet en dan kun je maar beter helemaal niets nieuws beginnen. Hang jij maar de was op, dat doe je netjes en goed, zegt mijn onderbewuste. Maak jij het maar gezellig in huis, dat kun je goed. Geniet jij maar van de natuur en de kleine dingen in het leven, dat kun je goed.
In mijn woestijn vraag ik me af wat wijsheid is. Ik heb heel veel behoefte aan een helder inzicht. Denken aan alles wat ik moeilijk vind en misschien wel gewoon niet kan, maakt me heel verdrietig.
Ik voel aan ene kant dat ik die geldingsdrang heel graag los wil laten en tegelijkertijd ben ik me enorm bewust van die schat die daar in de diepte van mijn wezen verborgen ligt. Dat is zo'n krachtig potentieel, het zou zo zonde zijn om die ongebruikt te laten. Ik kom er maar niet bij. Er staat een reusachtig monster bovenop te brullen dat ik de was moet gaan doen, moet gaan mediteren of desnoods kaarsjes aan moet steken omdat ik me daar zo fijn bij voel.
Wie het weet mag het zeggen.
Tsja, wist ik het maar... Zo herkenbaar wat je schrijft, in 'lieve kosmos' verwoordde je ook al precies mijn gevoel, maar ja daar heb jij dan weer weinig aan. Misschien vooral steeds weer contact maken met die schat in je en erop vertrouwen dat de kosmos dan op het juiste moment de passende oplossing biedt. En verder ook dit moment waarin je al deze gevoelens ervaart koesteren, denkend aan Tolle's Findhorn, want het is toch al prachtig dat je nu de werking van je beschermende en controlerende deel (ego?) waarneemt, toch?
BeantwoordenVerwijderenIngrid schreef op mijn FB-pagina de volgende uitgebreide reactie:
BeantwoordenVerwijderenEvenwicht is denk ik het antwoord. Tussen de kleine dingen die je gemakkelijk afgaan en waar je blij van wordt en de grootse dingen die je eng vindt. Sommigen noemen die laatste dingen passie. Dat is omdat je ze hartstochtelijk wilt. Maar net zoals hartstocht in de liefde gaat dat niet (op lange termijn) vanzelf. Het is bloeden, zweten en huilen. En dat weegt op tegen de euforische momenten, dat het wel lukt en 'als vanzelf' goed lijkt te gaan.
Het is dus niet OF mediteren (overigens vind ik het heel knap dat jij dat blijkbaar zo eenvoudig vindt), de was doen en kaarsjes branden, OF grootse en meeslepende dingen doen. Het is de balans daartussen. Die is voor iedereen anders en ook elke dag weer anders.
Gezien hoe jij nu in elkaar zit, denk ik dat je baat hebt bij veel kleine dingen die je rust brengen en je gemakkelijk afgaan, afgewisseld met af en toe iets 'groots' en engs. Je kunt ook nadenken waarom je die dingen zo eng vindt. Is dat de prestatiedrang die meteen alle lol die je eraan kunt beleven de kop indrukt? Bedenk dan dat stap voor stap ook mooie dingen kunnen ontstaan. Zelden is iets in één keer perfect. Dat hoeft ook niet. Imoperfectie is ook mooi. De weg ernaartoe is waardevol. Kijk om je heen en niet alleen naar je doel. Durf af te dwalen en te genieten van de zijpaden. Later blijken die zijpaden je einddoel te verrijken.
Laat je niet meeslepen door je faalangst. Leid hem af. Hou hem koest. Jij bent sterker.
Hoort schrijven voor jou bij de kleine of de grote dingen, of gaat het erom wat je ermee wilt bereiken? Veel kleine dingen maken één groot ding... En beeldende kunst? Ik heb daarbij altijd het idee dat dat jou gemakkelijk afgaat. Terwijl je schitterende dingen maakt! Kun je daar nu ook niet meer van genieten?
Dank jullie wel, lieve meiden!
BeantwoordenVerwijderenIk voel hoe begaan jullie met me zijn en dat alleen al doe zoveel goed, nog los van de waardevolle dingen die jullie schrijven. Ik neem alles mee op mijn weg. X!
Ik had opeens een hele ouderwetse gedachte. "Het ene talent" van Sanne van Havelte. Toen het nog prijzenswaardig was, als je als vrouw dat alléén maar wilde (huis gezellig maken etc). Nu 'moeten' we zoveel dat we niet meer weten wat eigen keus is en wat niet.
BeantwoordenVerwijderenDat of/of van Ingrid is raak. En bovendien: nu is de tijd van terugtrekken op honk. Geniet ervan nu het 'mag'!
Dank je Hella. Je reactie heeft tot een gedichtje geleid ;-)
BeantwoordenVerwijderenMijn 'gedachte' was: eerder teveel bewust-zijn dan te weinig in dit geval. Wat slordiger leven mischien?
BeantwoordenVerwijderenZeker, zeker, een soort van hyper-bewustzijn is mij ook niet vreemd bij tijd en wijlen...
BeantwoordenVerwijderen"Pleidooi voor een slordiger leven," mooie titel voor een boek, denk je niet?