Dat heeft alles te maken met het feit dat ik tegenwoordig een persoonlijk besteedbaar inkomen van 70 euro per maand heb. Dit is mijn zak- en kleedgeld. En omdat ik het niet fijn vind om mijn spaargeld te besteden aan allerlei kleine maandelijkse dingen, is dit waar ik het mee doe. Kleding en schoenen heb ik vooralsnog helemaal niet nodig, dus dat is gemakkelijk. Mijn spaargeld spreek ik dat alleen aan als ik, net als komende week, op een retraite wil of een workshop wil volgen.
Ik ben dus helemaal niet zielig. Het is zelfs wel rustig zo. Ik ga niet meer zomaar naar 'de stad' en vlucht dus ook niet zo gauw weg van mijn onrust. De impuls om naar 'de stad' te fietsen is snel weg als ik me afvraag wat ik daar ga doen.
"O, nee, dat doe ik niet meer," zeg ik gewoon tegen mezelf. Ik kreeg daarnet een mailtje van de Hema binnen en las dat ze vandaag kortingen gaven op het hele assortiment. Voorheen zou ik zeker even binnengelopen zijn, maar dat doe ik dus niet meer. Ik heb niets echt nodig. Punt.
Het is even afkicken, maar daarna is het helemaal niet erg meer. Ik besef heel goed dat ik gemakkelijk praten heb met die spaarrekening achter de hand, maar toch. Het is het overwegen waard om jezelf eens bewust op rantsoen te zetten en met het gespaarde geld iets écht leuks te doen of het gewoon te doneren aan een goed doel.
Hé, dat lijkt wel een kerstgedachte ;-)
Hoe herkenbaar weer, met mijn bijstandje heb ik hetzelfde ervaren en koesterde ook de rust, niet meer al die winkels (en keuze!) die aan je trekken en een heel ander soort rijkdom wat je ervoor terugkrijgt. Al verlang ik nu toch wel weer eens naar lekker onbevangen kunnen spenden... En het gekke is dat je het ook verleert, nu moet ik mezelf echt bij elkaar rapen om even de stad in te gaan als ik iets nodig heb :).
BeantwoordenVerwijderenEn heerlijk dat je op deze manier toch zo'n buffertje achter de hand hebt om een retraite te gaan doen.
Ja, joh, ik ben geen echte armoelijer. Mijn uitkering gaat vrijwel helemaal naar de gezamenlijke rekening omdat ik het fijn vind als ons gezinsleven niet teveel lijdt onder mijn zoektocht. En inderdaad, als ik écht iets wil, dan kan ik besluiten om het uit mijn potje te bekostigen. Maar de praktijk wijst uit dat ik dat niet gemakkelijk doe omdat ik er rekening mee houd dat ik nog ooit een training of opleiding wil gaan volgen.
BeantwoordenVerwijderenMooie 'kerstgedachte' !
BeantwoordenVerwijderenDank je, Walter. Het staat me sowieso steeds mee tegen, dat Amerikaanse gedoe in tijdschriften en reclames. Brrr.
BeantwoordenVerwijderenJa Joyce, aan reclame heb ikzelf een hartgrondige hekel. Zie mijn Facebookpagina :
BeantwoordenVerwijderenhttp://www.facebook.com/walter.debeuf
Goh, ik ben verbaasd over mijn eigen reactie. 'dat Amerikaanse gedoe'??? Waar kwam dat vandaan? Het gaat me vast over die overwaardering voor uiterlijk vertoon. Onee, ik weet het al weer. Het ging me om die reportages en fotoshoots die hele mooie families gezellig en vooral uitbundig lachend bij elkaar zetten rond een overdadig kerstmaal en waarin mooie kado's onder de prachtige kerstbomen liggen.
BeantwoordenVerwijderen'Kerstkots' noemde Hella het heel terecht.