Durven, angst en spijt

Alles heeft zich opnieuw gezet. Het evenwicht is hersteld en ik voel dat mij iets heel wezenlijks toegevallen is afgelopen donderdagochtend.
Hoe belangrijk het kennen van 'mijn waarheid' is, merk ik nu weer. Het beeld wordt helderder en helderder. Ik weet nu wat mij keer op keer onderuit haalt. Ik weet nu waar ik mee te dealen heb. Niet vaag, maar precies en dat maakt het reageren doeltreffender.
Er is wat aan het borrelen. Er worden plannen gesmeed. Zo'n baan bij een werkgever, dat is uiteindelijk niet wat ik wil. Ik wil het zelf gaan doen en schrijven gaat daarin een belangrijke rol spelen. Zelf stukjes schrijven, maar ook schrijven met anderen. Ideeën waarvan ik voorheen altijd dacht dat er al zoveel aanbod van is, maar waarvan ik nu beseft dat het valt of staat bij degene die ze aanbiedt. En daarin ben ik net zo uniek als ieder ander.
Ik weet hoe ik het zelf altijd zo fijn vind en daar ga ik vanuit. Alleen op die manier wordt het een aanbod dat alleen bij mij te krijgen is. Hoe ik het op poten ga zetten weet ik nog niet precies, maar er is al een lijstje. Zo concreet ben ik nog niet eerder geweest.
Het is ook wel wat beangstigend. Positieve energie. Zin om iets uit te gaan zoeken.
In de stroom stappen, noemde een vriendin het deze week. Zo voelt het ook. Er is iets wat me begint voort te stuwen en dat is wel heel spannend. Ik wil me er graag aan overgeven, maar er is nog steeds dat stuk in mij dat dit niet durft. Bang is voor de teleurstelling en de mislukking.
Gelukkig heb ik tegenwoordig een doeltreffende tegenhanger:
Ik kan alleen spijt kan krijgen van iets wat ik niet gedurfd heb, niet van iets wat ik wel gedurfd heb.

(Naschrift op 9 januari: Deze uitspraak blijkt van niemand minder dan Linda de Mol te zijn ;-) "Just do it," was haar motto zei ze gisteren bij Hanneke Groenteman, en legde het aan de hand van mijn tegenhanger verder uit. Heb vast een interview met haar gelezen ergens de afgelopen weken.)