Leef zonder haast

Vanochtend heb ik door de stad gedoold en spullen gekocht. De verslaafde die geen trek heeft in de realiteit van wat zich aandient. Bewegen om de onrust niet te hoeven voelen, iets kopen voor het fijne gevoel dat me dat geeft. Nu zit ik dan eindelijk, met prachtige oorringetjes in, mijn stuk te typen. 

Gisteren was een vreemde dag. 's Ochtends merkte ik in een goed gesprek met een andere loopbaancoach, dat ik toch wel heel graag zelfstandig mijn geld zou verdienen met schrijven van bijvoorbeeld columns en het maken van prietplaatjes. Nog diezelfde middag stond ik tot mijn eigen verbijstering opeens ingeschreven voor het traject naar zelfstandig ondernemerschap. 

Nu merk ik aan alles dat het me veel te snel gaat. Licht in mijn hoofd en uit mijn lijf. Alles lijkt belangrijker dan dit moment. De rust is volledig zoek en ik verlang naar reinheid, rust en regelmaat. En dan weet ik het wel. Dan ben ik uit mijn loodje. Ik wil vertragen, vertragen, vertragen, tot ik de weidsheid van die stille ruimte daar diep in mijzelf weer kan ervaren. Dan kan ik me weer openen.

Ik ben pas een paar maanden bezig met schrijven en tekenen voor mijn blogjes. Ik verbaas me er iedere keer weer over hoe blij ik word van wat ze me brengen aan plezier, zelfbewustzijn en zelfvertrouwen. Maar het is nog zo pril allemaal. Zo kwetsbaar.
Ik wil lekker schrijven en tekenen. Ik wil niet bezig zijn met mijn dromen najagen. Dat heeft met haast te maken. Dat zegt dat het nog niet goed is zoals het nu is. En o, wat zou dat jammer zijn, want het is juist hartstikke goed zoals het nu is. Het is prima zo. Helemaal goed.

Alles heeft een tijd. Ik hoef geen haast te maken of iets te forceren. Ik zet mijn stappen, verzacht mijn blik en stel me open voor alles wat het leven mij te bieden heeft.
Doen jullie mee?

Men zegt dat alles

Wat jij zoekt

Ook jou zoekt

En dat het je zal vinden

Als je maar stilligt of stilzit

Het heeft lang op je gewacht

Als het er eenmaal is

Loop dan niet weg

Blijf rustig waar je bent

En kijk wat er zal gebeuren......

Uit: De Ontembare Vrouw

Clarissa Pinkola Estes

Utopieën

"En natuurlijk, wij kunnen al ons geld ook uitgeven aan eten, wonen, neuken en slapen. Want kunst irriteert, zoals een asielzoeker irriteert, zoals twijfel of nuance, of de klachten van iemand die lijdt aan depressies. Stuk voor stuk zaken die ons doen twijfelen aan utopieën - zoals daar zijn: de raszuivere natie, of de heilstaat van de vrije markt. Dát is de reden van uw rancune. 

Het gaat vandaag niet over kunst. Dit kabinet haalt de mens uit ons weg." 

Bovenstaand stukje tekst komt uit de toespraak die Ramsey Nasr, Dichter des Vaderlands, afgelopen maandag hield tijdens de cultuurmanifestatie op het Malieveld in Den Haag. Ik denk dat hij hier een waarheid aanboort. Hij refereert aan de de illusie van de maakbare samenleving. 

Het emotioneerde me ergens diep vanbinnen toen ik het las. Dit is waar wij als samenleving, maar ook als mens iedere dag mee te dealen hebben. Met het leven van een leven dat niet perfect is. Het loslaten van utopieën. Het accepteren dat tegenstellingen onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.  

Nasr zegt dat dit kabinet de mens uit ons weghaalt. Dat is mooi gezegd, want het menselijke is niet alleen maar glanzend, schoon en mooi. Aan het menselijke kleeft ook veel naars, irritants en lelijks en dat is nu net wat we vaak liever niet willen weten. Net als veel kunst, de asielzoekers en de psychiatrische patiënten die we wellicht liever kwijt dan rijk zijn. 
Het is denk ik onze uitdaging om alles te bezien met een ruime blik. De dingen waar te nemen zonder onderscheid te maken of iets af te wijzen. Gewoon, zoals het is, in al zijn pijnlijkheid soms.

Hopelijk heeft Nasrs aanklacht effect en is zijn tekst ook bij premier Rutte binnengekomen. Ik wens ons land beleidsmakers toe die geleerd hebben met een wijde, mededogende blik, om zich heen te kijken.

Me-time

Ik had vanmiddag een oriënterend gesprek met een loopbaancoach. Ze stelde mij allerlei relevante vragen die ik beantwoordde. Op een gegeven moment gebeurde er iets verrassends.

Ik vertelde over mijn websites, dat zijn er inmiddels drie, en hoe enthousiast ik word van dat creëren. Dat ik inderdaad graag een betaalde baan zou vinden, maar dat ik deze creatieve poot niet wil negeren. Juist niet, want deze poot dat ben ik. Die creaties zijn van mij alleen en ik maak ze zoals het mij goeddunkt. Dit maak ik en niemand anders. Ik doe dat. Ik. Helemaal zelf. 

Heel even was er een flits van ontroering voelbaar. Mijn woorden raakten diep van binnen een snaar. Even kon ik voelen hoe belangrijk het blijkbaar is voor mij om iets helemaal zelf te doen. Die vrijheid te hebben de dingen te doen zoals ik dat wil. Zonder concessies.

Nu ik dit zo opschrijf herken ik in het bovenstaande de kleine Joyce die zo eigenwijs was. Het meisje met de stevige benen die niet omver te duwen was. "Joyce? Die kan worden wat ze maar wil," zei mijn klassenleraar op de middelbare school. 

Het zit allemaal in me. Er groeit al iets. Volgens de loopbaancoach die ik vanmiddag sprak is het zaak ervoor te zorgen dat dit plantje stevig wortel kan gaan schieten. Ik denk dat ze dat goed ziet.
Me-time is aangebroken en dat bevalt me steeds beter.

De vreugde - the joy! - van het geven

Gisteren zat er een hele vrolijke envelop tussen de gewone, saaie, enveloppen bij de post. Hij kwam van Gertie Jaquet, die zich heeft voorgenomen dit jaar iedere dag een stempeltje uit een gum te gutsen.
Toen ik afgelopen week bij toeval bij haar blog uitkwam, werd ik meteen blij van de eenvoud van haar stempels. Zo'n gum is niet groot, dus erg veel plek voor detail is er niet. Het moet heerlijk zijn om in zo'n zacht materiaal te gutsen. Een gouden tip.
Ik bleek haar 100e volger. Ik heb toen een berichtje gepost waarin ik haar dat even vertelde en zelfs heb ik, heel vrijpostig, om een prijs gevraagd. Daar kreeg ik een heel enthousiaste reactie op van Gertie. Of ik even mijn adresgegevens door wilde geven, dan kwam de prijs er aan.
Ik was hier erg van onder de indruk. Haar reactie maakte me blij, maar tegelijkertijd realiseerde ik me hoe anders ik zelf kan reageren. Negatiever. Niet vanuit een energie van geven en delen, maar defensief, alsof iedereen iets van me wil en ik voor de mensen op moet passen. Wat een leuk mens, dacht ik meteen, die heeft daar geen last van.
Toen ik gisteren dat leuke pakketje bij de post vond, werd ik meteen al blij van de envelop. Dat versieren van een envelop vind ik zelf ook zo leuk om te doen. Er zat onder andere een prachtig stempeltje van een visje in.
Gertie heeft er duidelijk plezier gehad mij dit te sturen. Kleine verrassingen kunnen zoveel goed doen, dat heb ik weer eens ondervonden.
Afgelopen voorjaar nam ik me tijdens een schrijfworkshop voor om meer te gaan geven. We schreven een reminder aan ons zelf op een kaart en kregen een kaart van een ander mee naar huis om op een later tijdstip te posten. Mijn kaart kwam pas geleden met de post. En nu dus het pakketje van Gertie.
Ik weet het weer. Het maakt het allemaal veel leuker. Door te geven en te delen kun je anderen blij maken en dat is weer hartstikke leuk om te doen!

Krasse knar

Al een paar weken zijn mijn kinderen de radslag en de handstand aan het oefenen. Mijn dochter is inmiddels zover dat ze een paar pasjes kan lopen op haar handen.
Ik weet dat ik het ook ooit kon. Op mijn handen staan. Dat lopen is me nooit gelukt, maar gewoon rechtop even op mijn handen blijven staan, dat kon ik ook.
Eindelijk durfde ik vanochtend de proef op de som te nemen. En ja, hoor: ik kon het nog steeds! Wat een kick! Ook dit is spelen, loslaten, weer vrij durven bewegen. En wat vind ik dat toch lastig.
Het lijkt wel alsof het vooral niet te leuk mag worden. Niet te uitbundig, niet teveel genieten, want dan gaat het mis en volgt er veel verdriet.
Lieve schat, zeg ik tegen mezelf, het is nooit te laat om weer mee te gaan doen. Ze zullen wel even gek staan te kijken, maar het toch vooral heel erg leuk vinden. Het gaat hier om iets superbelangrijks: plezier maken.
Weer mee gaan doen. Daar zeg ik zo maar iets. Dat heb ik dus al heel lang niet gedaan. Ik heb erbij gestaan en ik keek ernaar. Ik wilde wel, maar kreeg het niet voor mekaar. Nu wel? Ik ga er de hulp bij nodig hebben van mijn vriend en mijn kinderen. Die zijn hier alledrie HEEL ERG goed in.
En natuurlijk is dit weer een prachtige metafoor voor mijn leven. Langs de kant staan en kijken naar anderen die veel plezier hebben. Het gevoel er buiten te staan. Er geen deel van uit te maken. Ik kan er heel treurig van gaan worden, maar dat doe ik niet. Ik ben blij met dit inzicht van vandaag.
Deze krasse knar gaat het (met wat hulp) vanaf vandaag anders doen!

Een inspiratiekaartje van Saskia de Bruin

Wat te doen als je niets hoeft te doen?

Gisteren was een vermoeiende dag. Ik was totaal gesloopt tegen de tijd dat de kinderen erin lagen. En dat lag niet aan hen.
Ik merkte het 's ochtends al een de meditatiesessie. Dat ook het mediteren aan allerlei regels gebonden was. Ik moest stil blijven zitten, mocht nergens aan denken, moest vanbinnen die zachte wijde blijk hebben waarbij al mijn zintuigen open staan en vooral mocht ik niet ongeduldig worden toen het me allemaal te lang duurde.
Daarna ging ik schrijven. Wat volgde was een afgeknepen blogje. Ik was tegen de tijd dat dit klaar was al zo onrustig, dat ik maar ben gaan wandelen. Dat bleek een goede beslissing.
Ik liep de kortere ronde en kwam net op tijd op school aan om mijn kinderen op te halen. We zijn door de regen naar huis gerend terwijl we elkaar tegen natte buxushaagjes en struiken probeerden te duwen. Spelen, schoot het door me heen, dit is spelen, loslaten, gek doen. Hiervan gaat de boel weer stromen.
Toen ik 's middags een vissenwerk afmaakte, merkte ik dat er toch weer een soort van verbetenheid in mijn werken sloop. Het moet, het moet, het moet en het zal (om De Dijk er maar weer eens bij te halen). Gelukkig heeft dit aan het resultaat niets afgedaan, want ik ben er erg content mee.
Vandaag hoef ik helemaal niets, was het eerste wat ik vanochtend dacht toen ik wakker werd. Dat gaf meteen een enorm licht en vrij gevoel. En wat doe ik als ik niets hoef te doen? Eigenlijk dezelfde dingen die ik altijd doe, alleen vanuit een andere energie. Ik mag er ieder moment mee stoppen van mezelf en daarmee stap ik in een liefdevolle, mededogende energiestroom. De stroom van moederliefde voor haar kind.
Lukt het niet? Dan stop je toch? Misschien gaat het strakjes beter.
Ik geniet van mijn eigen moederlijke liefde voor mezelf en ontspan. he, he, zo kan het ook.

Linosnedes gemaakt door Joyce

Ontvankelijkheid

Gisteren zat ik langs de rand van het zwembad en las een oude Happinez (nr. 6 - 2007). Het ging over leven in ontvankelijkheid; de bereidheid om te ontvangen, om iets in jezelf toe te laten. Hoe voller je bent, hoe lastiger het is om ontvankelijk te zijn, want er kan immers niets meer bij.

Ik ben veel met mezelf en de toekomst bezig geweest, waardoor de boel is dichtgeslibt. Ik voel het duidelijk. Het voelt vol en zwaar.
Het is tijd voor een reset. Tijd voor herwaardering van gewoontes die me goed blijken te doen. Maar vooral is het nodig dat ik weer ga spelen en nieuwe dingen ga leren. Gewoon omdat ik dat leuk vind.

Maar eerst ga ik die geest van mij weer leeg maken.
Gewoon iedere ochtend een half uurtje zitten. Back to the basics.

- mijn nieuwste werk -

Herdenkingsdag

Vandaag is het precies 36 jaar geleden dat mijn lieve pappa stierf.
Hij was 43 en een half jaar oud en ik was net 7 geworden.
Ik heb mijn herinneringsboekje er weer eens bij gepakt en zie mezelf als kind in dat nog complete gezin. Eén foto is een paar maanden voor mijn vaders dood genomen op de receptie van een bruiloft. Geen uiterlijk spoor van zijn ziekte; niets doet vermoeden dat dit gezin twee maanden later door een catastrofe getroffen zou worden.
Mijn vaders dood sloeg de bodem onder mijn voeten weg.
Hoe leef je met zoiets verbijsterends, zegt Leon de Winter (die op 11-jarige leeftijd zijn vader verloor) in gesprek met Abdelkader Benali. Hij vertelt ons dat hij verhalen moest vertellen om niet aan dit verdriet ten onder te gaan. Verhalen over de ondergang, want er was iets ten onder gegaan. Er was iets catastrofaals gebeurd wat niet meer goed te krijgen was.
Nog een half jaar en ik heb mijn vaders leeftijd toen hij stierf. "Mijn vader ging dood op zijn 43e en ik ga leven," denk ik op momenten dat ik me vol vertrouwen voel. Maar gisterenavond joeg het me angst aan. Ik besefte weer eens hoe wankel het hervonden evenwicht is. 's Ochtends één en al levensvreugd en nog dezelfde avond bekruipt me de angst om, net als mijn vader, te vroeg te moeten sterven. Niet zozeer voor mezelf, maar vooral voor wat het voor mijn kinderen zou betekenen.
En zo overschaduwen de consequenties van mijn vaders dood, die immers voelbaar blijven, meestal mijn mooie herinneringen aan hem.
Toen mijn dochter leerde schaken vertelde ik haar dat opa T. ook graag schaakte. Dat hij het vast heel leuk had gevonden dat zij dat nu aan het leren was. En zo ontstond er een geprekje en kon ik nog meer over hem vertellen.
Ik heb het gevoel dat met zijn dood een liefdesstroom afgesneden is, die op dit soort zeldzame momenten weer even tot leven komt. Daarom is ook zo belangrijk dat ik hem blijf herdenken. Als vader, maar ook als de ongekende opa.
Lieve pappa, ik zal je nooit vergeten. Je was de liefste pappa van de hele wereld.

22 juni 1975 - 22 juni 2011

Een nieuw levensgevoel

Ik realiseer me dat het een bijzondere tijd is die ik nu meemaak. Het levert een pittig/frisse cocktail aan gevoelens op.

Waar ik iedere keer weer blij van word, is het besef dat ik mijn stappen aan het zetten ben. Leven is voor mij stappen zetten. Erbij blijven en weer een stap zetten. 

Waar ik vroeger nog een soort van vastomlijnd idee had van het leven, merk ik dat het me steeds beter lukt dit los te laten. Studeren, werken en uiteindelijk ergens goed in worden, daar leek het om te gaan. Het was dan ook erg frustrerend om te merken dat ik maar niet echt goed werd in wat ik aan het doen was en dat leverde steeds meer stress op. 

Het bijzondere van deze tijd is dat ik naast die frisse smaak van het be-leven, nog steeds een vleugje van die pittige geldingsdrang proef. Het is een soort van evenwicht dat ik koester, want het levert een spannend gevoel op dat ik nooit eerder ervaarde. Ik besef dat het heel belangrijk is om mijn midden hierin te bewaren, want als ik doorschiet naar teveel alleen maar zijn of naar teveel streven, dan ben ik het kwijt, dat borrelende gevoel dat mij zoveel zin in morgen geeft.

Ja, dat is het. Er groeit iets. Wat het is, weet ik nog niet precies. Voorheen zou ik willen weet wat het is, maar daar heb ik nu geen last van. Het geeft me namelijk dat unieke gevoel. Dat huppelende, maar tegelijkertijd soms jeukende, gevoel waar ik mee volgelopen ben de laatste maanden.

Hoe noem je zo'n nieuw levensgevoel? Het raakt aan verliefd zijn, hoewel dat veel dwingender is. Dit gevoel van mij is subtieler, maar wel zo duidelijk dat ik me regelmatig af vraag wat er ook alweer voor leuks aan de hand was. Oja, ik ben eindelijk dingen aan het doen waar ik blij van word. 

Hebben jullie ook zo'n lekkere shake gemaakt? En mag ik dan het recept? 

Mooier dan nu

Gisteren reed ik door de vroege zondagochtend in twee uur naar Maastricht. Het zonlicht diffuus, af en toe een buitje. Bij mij in de auto zong Huub van der Lubbe Mooier dan nu, wat ik intussen wel één van mijn lievelingsliederen mag noemen. Mooi, mooi, zo onderweg te kunnen zijn.
Daar in het zuiden zou ik, samen met oma M. en mijn gezinnetje, een Belgisch blotevoetenpad gaan lopen. Dat klinkt heel fijn. Lekker voelen, met m'n voeten dit keer. Alleen had ik geen rekening gehouden met het frisse weer en de fijngevoeligheid van mijn voeten. Om kort te gaan: het viel me niet mee. Zeker in het begin niet. Mijn koude voeten, met een paar bijna gevoelloze tenen, liepen over een bospad met kleine dennenappels, prikkende takjes en stekende steentjes.
Halverwege het pad werd ik verrast door een prachtig aangelegd labyrinth. Ik liep er binnen over een pad met kiezelsteentjes en voelde de weldaad van het labyrinth. Ook al was het grotendeels een pijnlijk pad, ik heb het vol overgave gelopen. Bijna bij de kern aangekomen boog ook hier de weg zich er weer van af en was een extra rondje mijn deel.
Het lied van Huub komt op dit soort momenten vaak in mij op. Het is een soort van levenslied voor me geworden. Alles is goed zoals het is. Mooier dan nu zal het nooit gaan. Van vergeet het maar, vergeet het maar. Maar vergeet het niet. De absolute relativering en liefdesverklaring in één.
Nadat ik het labyrinth gelopen had, kon ik het blotevoetenpad pas echt gaan beleven. Ik kon me eindelijk overgeven. Hoorde ook de vogels fluiten. Kon weer om me heen kijken.
De totale ontspanning kwam in de vorm van een modderig pad, waar mijn gepijnigde voeten diep in waterige klei wegzakten. Even later spoelden ze weer schoon toen ik over grote gladde stenen door een koud en helder waterstroompje naar boven klom.
Het is een indrukwekkende tocht geweest. Vol van zintuiglijke indrukken. Ging helemaal op in het Nu.
Dat nooit mooier zou gaan.

En: http://www.prietplaatjes.nl/2011/06/mooier-dan-nu.html

M. Vasalis

Ik overweeg de biografie van M. Vasalis te kopen. Daarom ging ik op zoek naar recensies. In het artikel van Marjoleine de Vos lees ik een prachtige passage.
"...dat je indrukken levend en nieuw moeten zijn, kersvers, en dat kan alleen als je openstaat voor de wereld - als je verliefd bent min of meer. Verliefd op iemand, verliefd op het leven, in staat alles als 'nieuw' te zien. Maar dan moet je wel kunnen zien, zoals een kind dat kan, zoals zij dat zelf kon als kind. Met het ouder worden verliest ze dat vermogen, ze is niet langer verliefd, ze kan niet meer schrijven. "Ik heb nu 't gevoel, dat ik in een wachtkamer zit, mijn mantel maar niet uittrek," zegt ze verderop in het interview. Ze zegt ook: "Ik kom nog maar incidenteel voor." Ze is er niet meer, ze is iemand die wacht, iemand die geen 'onmiddellijke werkelijkheidsbeleving' meer heeft, zoals Meijer schrijft."
Dit stuk kwam recht bij mij binnen. Dat in die wachtkamer zitten, dat gevoel ken ik maar al te goed. Laat maar. De tijd gaat voorbij, maar wordt niet beleefd. Alles gaat langs je heen. Andere mensen leven hun leven en jij ziet het gebeuren. En je eigen leven doet er niet toe. Niets doet er echt toe in wezen. Het heeft iets diep treurigs, merk ik nu ik het opschrijf.
Een mindfulnesstraining heeft mij terug in het nu gebracht. Regelmatig mediteren doet mij ook veel goed omdat het me opmerkzamer maakt voor wat er is, in en om mij heen. Ik kan weer kijken zoals ik dat als kind kon, ben mijn lichaam weer gaan bewonen. Op die manier beleef ik mijn leven weer, want het gaat niet meer zo langs me heen.
Nu ik de recensie gelezen heb ben ik heel erg benieuwd naar Vasalis. Ik denk dat ik veel herken in haar. Haar veeleisendheid, want dat is het toch op een bepaalde manier. Als het niet dat 'kersverse' heeft, dan verliest de dichteres Vasalis haar belangstelling. Dat herken ik.
Alleen deze recensie al, doet me beseffen dat er ook een hele mooie kant zit aan dat veeleisende karakter van mij. Mooi is dat. En nu naar de winkel met die boekenbon!

Het VPRO-programma 'Boeken' besteedde in februari aandacht aan deze biografie. Wim Brands praat met Maaike Meijer, de schrijfster van het boek.

Werkelijk loslaten

Het is er echt even in geslopen. Ik was teveel vanuit mijn hoofd gaan werken en schrijven.

Over een paar dagen heb ik een kraampje op een kunstmarkt hier in de wijk. Het idee is dat kunstenaars zich kunnen presenteren en eventueel werk kunnen verkopen. Nu heb ik hier nog een aantal kleinere werken staan, dus ik ben er in principe klaar voor. Toch wilde ik 'nog even' wat kleine houten mdf-paneeltjes maken, want die verkopen zo gemakkelijk.

Maar zo werkt dat dus niet. Ik was even vergeten dat al het moois vanuit rust en openheid ontstaat. Het laat zich niet afdwingen. 

Ook met bloggen ben ik lichtelijk uit mijn midden. Ik lijk opeens meer bezig met 'succesvol willen zijn' en dus met of iets handig of slim is om te doen. Terwijl ik mezelf gewoon wil afvragen of ik er blij van word, of ik kriebels voel bij wat ik doe. 

Gisteren schreef ik dat ik doelloos wilde leven. Vandaag lijkt het er op dat ik dat verlangen naar 'succes' (en daarmee bedoel ik dat de buitenwereld mijn werk goed vindt) werkelijk los wil kunnen laten. Het gaat om het plezier dat ik heb in het schrijven van deze blog. Het plezier in het delen. Het plezier in het zien groeien van het aantal teksten dat samen zo'n mooi beeld geeft van wat mij bezig houdt.

Het wordt wel leuker naarmate ik meer snap van bloggen, dus je zou kunnen zeggen dat daar een soort van doelgerichtheid in zit. Ik wil er beter in worden. Ook in het schrijven. Ik heb bijvoorbeeld zin om een cursus columns schrijven te gaan volgen. Maar al deze verlangens komen uit mijn hart en veroorzaken iets lichts en vrolijks. Ik ben niet bezig met de uitkomst, maar met wat mij plezier schenkt. Het zwaartepunt ligt dus in het nu en niet in de toekomst.

Ik wil nu leven. In contact zijn met mijn eigen hart, met mijn eigen kompas. Dat is de enige manier om in het midden te blijven en in balans te zijn. Alleen daar, in het midden, kan ik beslissingen nemen die goed zijn voor me. Alleen daar kan ik blijdschap ervaren.

Zo. Wat is dat bloggen toch fijn. Ik ben er weer. 

www.joycevandenbeuken.nl

Leven zonder doel

Een jaar of zes geleden kreeg ik schrijfles van de, toen nog onbekende, schrijfster Bibi Dumon Tak. Zij raadde mij aan de keuze van mijn onderwerpen dicht bij mezelf te houden. Dat werkt het beste, zei ze. En inderdaad, dat is een wijze raad geweest, want op dit weblog ben ik gaan schrijven over dingen die mij boeien. Dat lijkt wel vanzelf te gaan, de ideeën blijven komen en daar geniet ik enorm van. Het is een doelloos genieten van verwoorden wat me bezighoudt, inspireert of wat er zomaar in me opkomt.

Ik heb gemerkt dat ik een ononderbroken stroom van berichten publiceer die ook van een constante kwaliteit zijn. Daardoor ben ik mijn schrijven ongemerkt gaan beschouwen als de eerste schreden op een pad naar... ja, naar wat? Een soort van schrijverschap. In elk geval lijkt het doelloze eraf te gaan. Ik heb namelijk bij de bibliotheek een boek aangevraagd over schrijven voor het web en de sociale media. Dan gaat het opeens over 'gevonden kunnen worden' en de juiste woorden gebruiken in je kopjes e.d. 

Aan de ene kant vind ik dit leuk, want ik neem mezelf serieus. Ik herken de kwaliteit. 

Aan de andere kant merk ik heel duidelijk dat het hebben van doelen mij van die drempel af trekt en dat voelt echt niet goed. Op de drempel ben ik met alle aandacht bij wat ik doe. Ben ik spontaan en in contact met mijn hart, mijn kompas. Maar ga ik schrijven met een doel voor ogen, dan reik ik teveel naar voren, de toekomst in, en raak ik uit mijn midden. (Nu moet ik denken aan de qigong-oefeningen waarbij je naar voren reikt om iets te geven of te nemen. Terwijl je dit doet zorg je er voor dat je niet te ver reikt, zodat je mooi in balans blijft.)
Doelloos leven is zo gek nog niet. Hoewel het totaal niet aansluit bij wat ons geleerd wordt, ervaar ik grote voordelen. Er ligt namelijk een groot vertrouwen aan ten grondslag. Als ik blijf bij wat mij plezier schenkt, dan is dat sowieso goed. Ik zet mijn stappen, heel bewust, maar heb geen idee waar ze me heen leiden. Het geeft een avontuurlijk en verwachtingsvol gevoel. Het brengt me op overwachte plekken waar het goed toeven is.
De doelgerichte reiziger daarentegen, heeft zijn blik op de horizon gericht, gaat rechtuit en loopt grote kans van alles te missen onderweg. Uiteindelijk komt hij aan op de plek van het succes of het geld. Er zal even voldoening zijn. En daarna?
Ik laat het streven en het doelgericht zijn zoveel mogelijk los en ervaar een grote vrijheid. Alles is goed en ontwikkelt zich zoals het moet. Ik sta niet toe dat mijn ego zich hier tussen wringt. Of, zoals Wayne Dyer het zegt: "Ik laat los en laat God."
En Bibi? Die blijft een groot voorbeeld. Ook zij bleef consequent doen waar zij het blijst van werd: schrijven voor kinderen. En nu staat haar ster hoog aan het firmament!

Innerlijk pelgrimeren

Gisteren zat er een door mij zelf geschreven tekst bij de post. Ik had hem afgelopen december geschreven in de prachtige abdij Koningshoeven in Tilburg tijdens een schrijfretraite met Christine de Vries. De week stond geheel in het teken van Innerlijk pelgrimeren. In plaats van fysiek op reis te gaan naar een uiterlijk heiligdom, gingen wij schrijvend (innerlijk) op reis met ons eigen hart als bestemming van de pelgrimage.

Een mooi symbool voor deze innerlijke pelgrimstocht is het labyrinth. 

Als je ooit een labyrinth gelopen hebt, weet je dat het een lange, kronkelende weg is die tot de kern leidt. Er zijn geen zijpaden, je kunt niet verdwalen. Het is gewoon zaak de ene voet voor de andere te zetten en door te gaan op je pad. Uiteindelijk arriveer je op je bestemming.

Makkelijk genoeg, zou je zeggen. Maar het confronterende van dit pad is dat het niet recht naar het doel leidt. Het ene moment ervaar je hoe dicht je je doel nadert, maar even later ben je er voor je gevoel verder van verwijderd dan ooit en slaat de twijfel toe. 

"Het is heel goed me te realiseren dat als mijn pad zich soms van mijn doel af lijkt te bewegen, dit niet betekent dat de weg niet goed is. Met iedere stap kom ik namelijk wel degelijk dichter bij mijn doel. Dit besef doet goed in tijden van twijfel, eenzaamheid of verlatenheid. Gewoon met aandacht de volgende stap zetten, dat is alles wat nodig is," staat er op de briefkaart die ik toentertijd  aan mijzelf schreef.

Ik realiseer mij dat deze wijsheid wel degelijk zijn weerslag heeft gehad op mijn leven. Ik zet met aandacht de stappen op mijn pad. Ik laat mijn hart spreken, zodat het als kompas kan fungeren. Ik doe dingen waar ik blij van word. Mijn pelgrimstocht is met recht een harts-tocht te noemen en daar ben ik heel blij om.

harts-tocht

mijn hart

fungeert als kompas

en wijst mij de

weg

Innerlijk pelgrimeren - schrijvend op weg naar je hart

Christine de Vries

Uitgeverij A3boeken

ISBN 978-90-77408-827
www.innerlijkpelgrimeren.nl

Geluk delen

Ik lees in het boek "Tonglen - het pad van transformatie" van Pema Chödrön een hoofdstuk over het delen van geluk. Zoals altijd is ze weer heerlijk concreet.
De afgelopen jaren ben ik opmerkzamer geworden. Mij vallen nu ook de eenvoudigere en kortstondige geluksmomenten op. Het zijn er heel veel op een dag. Ik ga er niet meer aan voorbij, maar sta er even bij stil en waardeer ze enorm. Mijn leven is er veel rijker op geworden. Inderdaad lijkt het vaak alsof ik wakker ben geworden en eindelijk mijn leven beleef in plaats van dat ik het verslaap.
Gisteren heb ik met de kinderen Zweedse kaneelbroodjes gebakken. We hadden een perfect deeg gemaakt dat heerlijk elastisch aanvoelde tijdens het kneden. Er zat kardemom in, wat er een heel subtiele geur aan gaf. Later roken we ook de zoete geur van de kaneel, vermengd met de suiker en de gesmolten boter, waar we het deeg mee insmeerden. De kinderen vonden het heel leuk om te doen en ik heb prachtige foto's waarbij ze heel geconcentreerd aan het werk zijn.
Het was best een langdurige klus omdat het deeg twee keer moest rijzen, maar uiteindelijk kwamen er prachtig lichtbruine broodjes uit de oven. We hebben ze warm opgegeten. Echt heerlijk, zo'n vers en luchtig broodje.
Pema Chödrön nodigt ons uit om, naast het onwikkelen van deze opmerkzaamheid, nog een extra stap te maken. In dit tweede gedeelte van de beoefening spreek je de wens uit dat andere mensen er ook van kunnen genieten. "Ik wou dat iedereen hiervan kon genieten, of: Ik hoop dat iedereen een kans krijgt om hier ook van te genieten."
Door niet alleen met jezelf bezig te zijn, maar ook aan anderen te denken, oefen je je in het delen van je hart, van je mens-zijn. Dit kun je ook doen op pijnlijke momenten. Dan zou je je kunnen realiseren dat er anderen zijn die ook pijn lijden en vervolgens kun je de wens uitspreken dat je zou willen dat zij daar vrij van waren.
Nu ik zo aan het schrijven ben over gisteren, kan ik er weer van genieten. En met terugwerkende kracht wens ik jullie toe dat ook jullie ooit de kans krijgen om te genieten van het bakken en opeten van verse kaneelbroodjes. Het leuke is dat deze wens heel gemakkelijk uit kan komen. Gewoon even googelen op 'kanelbullar' of gewoon op 'Zweedse kaneelbroodjes' en de recepten rollen over je scherm.
Al je zintuigen openzetten en genieten maar!

Kiezen voor liefde en gelukkig zijn

Vandaag trok ik deze kaart uit de ongelooflijk leuke en inspirerende stapel 'verwenkaarten' van Saskia de Bruin. Tegelijk met het lezen van de tekst werd de bron aangeboord.

Dit gaat over de oude Joyce. Ja, de oude, want ik merk dat het me steeds beter lukt om te kiezen voor liefde en gelukkig zijn. 

Gisteren mocht ik meedoen met een qigong-les hier in Utrecht. Het viel me tegen, want ja, ik was Emmie gewend. Na afloop heb ik de juf gewoon eerlijk gezegd wat ik zoek en niet gevonden had die avond, met de kanttekening dat ik het niet zo vreemd vond dat het me tegen gevallen was omdat ik vers uit een ander nest gestapt was waar ik me heel goed gevoeld had. De juf begon zich te verdedigen en dat was jammer, want dat had ze van mij helemaal niet hoeven doen. Het is haar manier van lesgegeven.

Waar ik zo blij van word, is dat ik me blijkbaar stevig genoeg voel om gewoon te vertellen hoe het zit. Er was geen gedraai, geen onzekerheid en ook geen beschuldiging of verwijt. Het was gewoon mijn ervaring. 

De juf kwam dus met allerlei argumenten waarom ze het deed zoals ze het deed en eindigde met de opmerking dat je je als nieuwe leerling ook moest durven overgeven aan een leraar. 

Voorheen zou ik op dit punt van het gesprek als een ontwortelde boom aan haar voeten gelegen hebben. Als ik al de moed had om mij uit te spreken, dan was er meestal geen energie meer over om me verder nog staande te houden. Zeker niet na zo'n argument dat onverwacht alles weer terug bij jou legt. 

Dit keer was het dus anders. Ik heb mijn ervaring serieus genomen en uitgesproken. Stond nog fier overeind en ga gewoon de volgende keer bij haar collega meedoen. 

Kiezen jullie vandaag ook voor liefde en gelukkig zijn?

Verwenkaarten

Saskia de Bruin

Uitgeverij de Zaak

ISBN 90-77770-09-7

Qigong

"You can find balance in every moment. If not, look again."

De afgelopen dagen heb ik twee keer per dag aan qigong gedaan. Vandaag zit ik weer thuis achter de computer en mis het nu al.
Ik heb gevoeld hoe stevig ik in mijn centrum kan staan. Ik heb gevoeld hoe ik mij kan openen en sluiten. Gevoeld hoe ik op de energie van de aarde mijn handen moeiteloos omhoog kan laten drijven. Ook bleek er een draak in mij te schuilen die met haar vleugels zwaaide, haar staart zwiepte en brieste uit haar neusgaten.
Ik ben al vaak gestart met yoga, maar iedere keer hield ik er weer mee op. Nu ik aan qigong gedaan heb, voel ik wat ik nodig heb. Ik hou van de zachtheid, de eenvoud en de gratie van de bewegingen. Meditatief worden ze op een gegeven moment. Openen en sluiten, loslaten, voelen hoe ik in mijn eigen kracht kan zijn en blijven, maar vooral dat zacht maken, dat is goed voor mij.
Mooi, mooi, hoe de dingen als tetrisblokjes op hun plekje vallen. Een aantal jaren geleden heb ik ook al qigong gedaan, maar toen kwam het niet zo binnen. Nu dus wel.
Ik heb genoten. Voor iedereen die in de buurt van Maastricht woont of ook eens mee wil met Emmie Opdebeke: www.dewittekraanvogel.nl

Er tussenuit

Ik ben er even niet. Ik ga qigongen in de Ardennen. Maandag zit ik weer hier, thuis, achter m'n laptop.