Eilanden in een woeste oceaan

Een vriendin reageerde op mijn blogtekst van vanochtend met de vraag: moet ik me zorgen gaan maken?
Hoewel ik me op het moment van schrijven niet ongelukkig voelde, is de dag er wel een van zieleroerselen geworden. De toon was gezet blijkbaar.
Ik ben naar het centrum gewandeld omdat het zulk mooi weer was en uiteindelijk ook weer terug gelopen en niet met de bus zoals ik van plan was. Onderweg roerde mijn ziel zich dus. Of mijn hart.
Wat ik me afvroeg was waarom de meeste mensen een Zeer Dramatisch Gebeurtenis nodig hebben om te beseffen waar het om draait in het leven. Of een Ongeneeslijke Ziekte. Ik wil niet dat ik eerst ziek moet worden om de juiste keuzes te kunnen maken.
Afgelopen weekend las ik gewoontegetrouw in de NRC het artikel in de serie Het laatste woord. Deze keer viel mij op dat de mevrouw haar hele leven hard gewerkt had en eigenlijk nu pas het gevoel had dat ze echt aan het leven was. Echt genoot van haar leven.
Wat is dat toch? Het fascineert me mateloos.
Wat maakt het zo ontzettend moeilijk alle ballast los te laten en gewoon te gaan leven? Is het zo simpel dat ik de dingen waar ik de meeste energie in gestoken heb, het moeilijkst loslaat? Misschien wel.
Ik heb lang gedacht dat ik diep van binnen zwaar depressief was. Nu denk ik dat dat niet het geval is. Ik kan wel degelijk van het leven genieten. Heel goed zelfs. Toch heb ik er tegelijkertijd een zeer zware dobber aan.
In het moment ben ik gelukkig en zie ik de schoonheid vrijwel overal. Maar die momenten in het nu ervaar ik als eilanden in een woeste oceaan. Eilanden met een steiger waar ik met mijn scheepje aan kan meren om tot rust te komen.

Gekend worden

Ik lees De reis naar binnen van Joke Litjens. Ze schetst twaalf portretten van vrouwen die hebben geknokt om uiteindelijk hun leven te leiden zoals ze dat zelf wilden. Voor elk van hen spelen spiritualiteit en geloof een belangrijke rol.
Eén van de vrouwen is Annemiek Schrijver. "Kunnen jullie nog niet één uur met mij waken?" verwijt Jezus onder andere Petrus in Getsemane. Terwijl Jezus in doodsangst bidt tot God, zijn zijn leerlingen in slaap gevallen.
"Waarom kan niemand een uur met Hem waken? Dat is toch ongeveer het enige wat ik probeer te doen? Deze vraag: Kan er niet eens iemand met mij waken, heb ik omgedraaid in: Ben ik in staat om te waken, om iemand echt te zien zoals hij bedoeld is?" zegt Annemiek Schrijver.
Kunnen waken heeft ook te maken met de kunst je hart open te houden in moeilijke tijden. Erbij blijven en de situatie niet anders willen hebben dan hij is. Er eerlijk naar willen kijken.
De weg van de krijger gaan.
Annemiek vertelt ook over de relatie die ze verbrak: "Ik heb de mooiste en liefste man van de wereld achter me gelaten en ben na achttien jaar weggegaan en ik weet niet wie die man is. Ik houd vreselijk veel van hem, maar ik kan hem wezenlijk niet bereiken. En ik vraag me niet eens af hoe dat omgekeerd is."
Heel confronterend vind ik haar bijdrage. Want uiteindelijk is dat wel waar het om gaat: niet bang zijn voor wat je te horen of te zien zal krijgen. Alles mag er zijn, hoe pijnlijk ook. Het is er namelijk toch al, of ik het nu wil weten of niet.

Mijn lijntje met God

Gisteren ging ik naar Hattem voor de eerste bijeenkomst van het jaartraject Ondernemen vanuit Bezieling. Ik heb er een concrete (nog geheime) doelstelling voor mezelf geformuleerd die mij verraste.

Wat ik er wél over kwijt wil is dat ik eindelijk hardop durfde toe te geven dat ik het liefst van al bezig ben met het open houden van mijn lijntje met God. Al het andere is geneuzel in de marge. Zo eenvoudig is het.

En prompt stuurt Meditatief mij vanochtend een prachtige en inspirerende tekst van John Main. 

"Volgens de christelijke openbaring verblijft de Geest van God in ons hart, in de diepten van onze eigen geest. Wanneer wij op pelgrimstocht gaan, ervaren wij de waarheid dat er maar één centrum bestaat en dat dit centrum overal is. Ik meen dat ieder van ons door eigen ervaring dient te ontdekken dat dit de voornaamste verantwoordelijkheid is van ons leven. Het is de eerste verantwoordelijkheid van elk leven dat ten volle menselijk wil zijn : terugkeren naar onze eigen kern, en leven vanuit de diepten van onze eigen mogelijkheden. Wij ontdekken dat, wanneer wij terug verbonden zijn met onze kern, wij verbonden zijn met elke kern. De waarachtig spirituele man of vrouw leert in harmonie te leven met zichzelf, en in harmonie te leven met de ganse schepping.

Wij kunnen zeggen: in je kern zijn is in God zijn. In Jezus’ woorden: “Het koninkrijk Gods is in u” (Lc 17,21). Wij moeten weten dat dit koninkrijk geen plaats is maar een ervaring. Deze ervaring is de ervaring van de werkelijkheid van Gods kracht. Volgens de christelijke opvatting is dit de kracht van de liefde."

Ik ben weer eens dankbaar.

Een goed weekend allemaal!

Hattem - Hoog water 

It will come, it will come, and not too late

It will come, it will come, and not too late

- Artist's Way-juf van Hella Kuipers -

Deze uitspraak ontroert mij. Hij viel mij gisteren toe en hoe meer ik hem laat binnen komen, hoe meer ik besef dat dit is wat ik nodig heb. 

It will come, okee, dat geloof ik nog wel. It will come, it will come, twee keer achter elkaar, dat verzacht meteen. Ja, ja, natuurlijk, ik weet het, je hebt gelijk. Maar dat laatste stukje, dat doet het 'em.

And not too late. 

Dat prikt overal dwars doorheen. Recht in mijn willen, in mijn onrust en mijn ongeduld. Daar, daar en daar, daar zitten jullie. Misschien besefte ik het even niet zo, maar ze zijn er alledrie nog steeds.

Ik ben al 43.

Mijn uitkering stopt einde van dit jaar.

Ik moet ergens geld mee verdienen.

Pas op de plaats. 

Blijf bij die Bron, het plezier, het experimenteren en leren.

It will come, it will come, and not too late.

Dank je wel, Hella 

Gods eindeloze liefde

Mijn kompas lijkt op dat van captain Jack Sparrow. Waar mijn grote held volledig onaangedaan naar de ronddraaiende wijzertjes kijkt, heb ik het er duidelijk moeilijker mee.

Alle contact is verbroken. Ik bevind me in een storm en heb geen idee waar ik heen wil. Zelfs niet of ik het wel zo erg zou vinden als dit schip zou vergaan.
Genoeg beeldspraak.
Ik weet het allemaal niet meer deze week. Wat van mij is, wat bij me past, wat ik mezelf aanpraat en wat ik weiger te zien.

"De oneindigheid van tijd en ruimte scheiden ons van God. Wij kunnen geen stap in de richting van de hemel doen. God komt door de kosmos heen tot ons. Over de eindeloze tijd en ruimte komt Gods nog oneindig eindelozer liefde, om ons aan te raken.
Wij hebben de macht hem toe te laten of de toegang te weigeren," zegt Simone Weil.
Ik las het stuk gisteren op de site van Rinie Altena. Hij verwijst in zijn blogtekst ook naar een mooi tv-gesprek met Frits de Lange.

Hoewel ik zo de noodzaak voel me open te stellen, lukt het me maar niet en blijf ik me alleen maar bewust van de stuurloosheid van mijn boot.
Ik wil geen bedrijf opzetten.
Ik wil gewoon aangeraakt worden door die eindeloze liefde.
Daar wil ik me op richten en nergens anders op.
Ja, zo extreem is het gesteld met mij.

"Toch is er één die al dit vallen
teder in zijn handen houdt"
- Rainer Maria Rilke -

The Work

De laatste dagen sloeg de twijfel toe. Fysiek was en ben ik nog steeds niet in orde (grieperig en gisteren een heuse migrainedag) maar ook mentaal voel ik me zwak.
Tijdens de meditatiesessie van vanochtend liet ik me helemaal in het moeras zakken. De bekende zinnen kwamen boven: ik wil het niet meer, laat mij maar, ik wil het opgeven.
Toen kwam de flits. "Dit denk ik alleen als ik geloof dat ik het niet kan. Dit denk ik alleen als ik geloof dat het inderdaad niets gaat worden met mij."
Als bij toverslag werd ik heel helder. Als ik dit niet geloof over mezelf, dan heb ik er zin in en dan ga ik gewoon dingen doen waar ik blij van word. Dingen waarvan ik denk dat anderen er ook blij van zullen worden.
Als ik dit niet geloof over mezelf dan... Het was voor het eerst dat ik zo lijflijk voelde hoe desastreus die ondermijnende overtuigingen uitpakken.
Natuurlijk moest ik meteen aan The Work van Byron Katie denken:

1. Is het waar?
2. Kun je absoluut weten dat het waar is?
3. Hoe reageer je, wat gebeurt er, wanneer je die gedachte gelooft?
4. Wie zou je zijn zonder de gedachte?
en
Keer het om.

http://www.thework.com/downloads/little_book/Dutch_LB.pdf

Ik ben tot de conclusie gekomen dat mijn pad, net als het pad van het labyrinth, tijdelijk ver van mijn doel afdraait. Ik ben even de voeling kwijt, maar die komt weer terug. Het is gewoon een kwestie van mijn stappen blijven zetten.

14.30 uur: En toen vond ik de minfulnessreminder in mijn mailbox: 

Het is niet jouw taak om mij aardig te vinden; dat is mijn taak.

— Byron Katie

Stap uit je verhaal

Afgelopen weekend merkte ik tot twee keer toe hoe moeilijk het voor de mens is om uit zijn verhaal te stappen.
Ik heb de uitdrukking van Miek Pot, die ons er tijdens meditatiesessies herhaaldelijk aan herinnerde dat mediteren begint met 'uit je verhaal stappen'. Laat het denken voor wat het is en kom thuis in het hier en nu. In de onbevooroordeelde helderheid van het moment.
Maar hoe is het met die helderheid gesteld in onze contacten met anderen in het dagelijks leven? We kijken allemaal door onze eigen bril. Die ene werkelijkheid is er niet. We weten het vast wel, maar uit ons gedrag blijkt meestal niet dat we dit weten.
Ik raakte het afgelopen weekend dus op twee verschillende momenten in gesprek met mensen waarmee ik dacht contact te kunnen maken, maar waarbij mij dit niet lukte. Ik ontmoette beide keren een persoon die overduidelijk door zijn/haar eigen kokertje naar mij keek.
Het is voor iemand die zichzelf weggecijferd heeft in de beste jaren van haar leven heel moeilijk om geïnteresseerd te zijn als ze hoort dat ik een onderneming wil starten terwijl mijn kinderen nog relatief jong zijn.
Het is voor iemand die net bekeerd is tot het christendom heel moeilijk om te respecteren dat ik een ander bootje heb gekozen om diezelfde goddelijke bron in mezelf te ervaren. "God is jaloers!" schreeuwde de meneer op straat tegen mij. Hij had mij een minuutje eerder heel vriendelijk aangesproken. Nu zwaaide hij met zijn wijsvinger vlak voor mijn gezicht. "En van het boedhisme moet ik al helemaal niks hebben!" spetterde het uit zijn mond.
Tja.
Een mens kan zich niet bewuster gedragen dan hij is, zegt Eckhart Tolle dan heel laconiek. Hij heeft gelijk, maar ik vind het dan toch af en toe heel jammer dat er niet wat meer bewustzijn onder de mensen is. Met het bewustzijn ontstaan tegelijkertijd de tolerantie en het respect waar iedereen zoveel behoefte aan heeft.
Gelukkig merk ik dat ik van dit soort ervaringen steeds korter uit m'n loodje ben. Dagelijks mediteren helpt mij dus ook ook uit dit soort negatieve verhalen te stappen.

subjectieve waarneming

Cocoonen

Gisteren was ik vriendelijk en lief voor mezelf. Al vóórdat ik de boodschap van Pema Chödrön in mijn mailbox vond.

Het was tijd voor een dagje vrij. 

Ik wist het al toen ik opstond. Vandaag hoef ik alleen maar de nieuwe afspraak met het IMK te regelen en verder niks. 

Het kwam er op neer dat ik weer lekker onder de dekens kroop. Gewoon lekker liggen en genieten van mijn zachte bed en de warmte van het wollen dekbed. Ik heb niet eens echt geslapen, maar ben opgekruld onder de dekens blijven liggen tot een uur of half 12. Toen pas wilde ik eruit.

Tussen de middag kookte ik Het Perfecte Eitje voor mezelf en at er een heerlijke geitenkaasboterham bij.

Buiten bleef het miezeren. Een perfecte dag voor een time-out. 

Ik heb een aflevering van De wandeling bekeken over een succesvol kunstenares die van de ene op de andere dag besloot om schapenhoedster te worden. Ze zocht de rust en de stilte en het ging haar duidelijk aan het hart dat het in Nederland zo ontzettend moeilijk is om die te vinden. 

Ik heb de inleidende hoofdstukken gelezen van een interessant boek over christelijke mystiek door de eeuwen heen. Lekker op de bank in mijn joggingbroek, dikke sokken aan en een oud vest. (Clichés ontstaan blijkbaar niet uit het niets)

Vandaag merkte ik nog een keer hoe goed het me gedaan heeft. Er is een nieuw evenwicht ontstaan. De rust in mijn hoofd is teruggekeerd. Dat merkte ik meteen tijdens de meditatie. Logisch, want ik zit daar gewoon te zijn zoals ik op dat moment ben. Maar toch geeft dit weer een aan hoe waardevol het mediteren voor mij is. Het is een graadmeter. Ik kan ingrijpen als het nodig blijkt. 

Met een dagje cocoonen bijvoorbeeld.

illustratie: Saskia de Bruin

Compassie en vriendelijkheid

BEGIN WITH KINDNESS TO YOURSELF

We are all in this together. So when you realize that you’re talking to yourself, label it “thinking” and notice your tone of voice. Let it be compassionate and gentle and humorous. Then you’ll be changing old stuck patterns that are shared by the whole human race. Compassion for others begins with kindness to ourselves.

Pema Chödrön

Hoe word ik een vroege vogel?

Vandaag, of moet ik zeggen vannacht, werd ik weer eens om 5.00 uur wakker. Het gebeurt me vrij vaak de laatste tijd. Klaarwakker was ik. De gedachte kwam bij me op dat ik net zo goed op zou kunnen staan. Dat deed ik niet, ik sliep meteen weer in. Ik ben Malle Pietje niet.
En toch.
Voor vandaag had ik bedacht mijn dagritme weer eens onder de loep te nemen. Vroeg opstaan vind ik toch wel heel stoer. Ik benijd die vroege vogels. Wayne Dyer bijvoorbeeld. Die heeft al gemediteerd en geschreven voordat ik mijn bed uit kom.
Na wat rondstruinen op het internet, ben ik tot de volgende aanpak gekomen:

• Simpelweg mijn slaaptijd twee uur naar voren schuiven blijkt niet te werken
• Ik ga naar bed als ik moe ben en doe 's avonds geen actieve dingen meer (deed ik toch al niet)
• Ik sta iedere dag om 5.00 uur op
• Na verloop van tijd zal blijken dat ik minder uren slaap (van 8 naar gemiddeld 6.5)
• Ik heb iedere ochtend twee uur meer levenstijd te pakken waarin ik kan mediteren en schrijven

Het schijnt dat mijn lichaam zich op deze manier het beste aanpast aan mijn slaapbehoefte. Ben ik een keer later naar bed gegaan, dan zal ik de volgende dag wellicht eerder moe zijn en vroeger gaan slapen. 

Nu nog gemotiveerd blijven. Het plaatje is heel helder en wat ik zie bevalt me.  

vroege vogels - National Geographic.nl

Zijn ogen, handen en voeten zijn

Christus heeft nu geen ander lichaam op aarde dan het jouwe,

    geen handen dan de jouwe,

    geen voeten dan de jouwe,

van jou zijn de ogen waardoor Christus met mededogen naar

de wereld kijkt;

van jou zijn de voeten waarmee Hij rond gaat goede daden ver-

richtend;

van jou zijn de handen waarmee Hij de mensen nu zegent.

Teresa van Ávila

Deze tekst van Theresa van Ávila draag ik nu een aantal dagen met me mee. Het laat me niet los. Christus heeft bij zijn dood alles uit handen gegeven, maar wij leven nu op deze aarde. Ik leef nu. Ik ben zijn ogen, zijn handen en zijn voeten.

Toen ik daarnet ging zitten voor de meditatie voelde ik weer hoe hard ik probeer ergens te komen. Het is pas goed als ik die onderneming op poten heb. Ik voelde haarfijn hoe ik in deze houding voorbij ga aan wat mij werkelijk te doen staat.

De tekst van Theresa van Ávila herinnert mij aan het wezenlijke van leven. Een Goed Leven is niet een succesvolle onderneming opgezet hebben. Een Goed Leven heeft er alles mee te maken hoe ik in staat ben te zien en te handelen met Christus ogen, handen en voeten. 

Ik heb het weer eens goed tot me door laten dringen en gevoeld hoeveel rust het me gaf. Niet doordat deze boodschap gemakkelijk zou zijn, alsof er niets van me gevraagd wordt, juist niet, maar wel doordat deze boodschap een hele duidelijke, indringende waarheid verwoordt voor mij.

Ik leef nu. Ik ben hier om deze waarheid uit te dragen en mijn onderneming gaat er deel van uitmaken.

Op een dag als vandaag

Even kort, vandaag. De kinderen zijn thuis i.v.m. een studiedag van hun leerkrachten en ik rol van het ene in het andere:

• Dochterlief die van haar spaargeld een spel wil kopen en gefrustreerd raakte van het feit dat het maandagmorgen is en dat haar gang naar de winkel dus met enkele uren uitgesteld moet worden...
• Een heel leuk en inspirerend telefoongesprek met Hella Kuipers over het starten en hebben van een eigen onderneming. Wat is mijn niche? Waar kan ik bij aanhaken / op inhaken? Wat wil ik weggeven? 
• Een meditatie die in het teken stond van 'uit mijn ondernemingsverhaal stappen'. Tijdens de meditatie is er een 'time-off'. Moeilijk, zeg!
• Door het knisperende weer gefietst om boodschappen te doen. Wat een zaligheid, had het niet verwacht dat ik zo zou genieten van zo'n heldere, koude dag.
• Zoonlief die samen een appeltaart wil bakken en wel meteen! Woef. Toen ik zei dat ik dat tot na de lunch wilde uitstellen was het zijn beurt om gefrustreerd te zijn. De appeltaart is er uiteindelijk gekomen en staat nu gaar te bakken in de oven. 
• En nu moet Het Spel gespeeld worden. Ik ben er even tussenuit gepiept omdat alles nog in elkaar gezet moest worden, maar verwacht dat dit elk moment klaar kan zijn.

Zo gaat dat dus. 

Een goeie dag gewenst!

Stilte

“Silence is full of life and expectancy”

(zuster Karmelietessen in Londen)

Meditatief

Gisteren vond ik de nieuwe 'Meditatief' in mijn mailbox. Het is een twee-wekelijkse inspiratiemail rond christelijke meditatie. Afgelopen november werd ik door één van de samenstellers benaderd met de vraag of hij een tekst van mijn blog mocht gebruiken voor Meditatief. Natuurlijk, wat een eer! Het zijn niet de minsten waar ik tussen mag staan. En gisteren zag ik tot mijn grote schrik en vreugde dat het blijkbaar zover was.
Op de site kun je in het archief neuzen tussen de eerdere uitgaven en daar vind je tal van inspirerende teksten. Die van mij staat uiteraard onder kopje 2012 en heeft nr. 130, maar ik zag daarnet al dat hij zo snel nog niet on-line gezet was.

"MEDITATIEF is als een aperitief: het geeft een voorsmaakje op je eigen meditatietijd en doet je misschien verlangen naar méér.
MEDITATIEF is als een digestief: het geeft een heldere kijk op moeilijkheden die zich in de meditatiepraktijk voordoen, en maakt ze daardoor verteerbaar.
MEDITATIEF is als een cursiefje: het geeft soms verrassende invalshoeken op de dagelijkse pelgrimstocht die de meditatie is.

MEDITATIEF is een initiatief van de christelijke meditatiebeweging in België en Nederland."

Mocht je het inspirerend vinden, dan kun je je op de site ook aanmelden voor deze lichtverteerbare inspiratie-mail over mediteren en meditatie! 

Goed weekend allemaal!

Bouw je eigen luchtkasteel

Gisteren was ik weer eens in de stad. Liep even De wijze kater binnen en mijn oog viel vrijwel meteen op het boek van Barbara Sophia Tammes: Handboek voor het bouwen van je eigen luchtkasteel - fantaseer jezelf gelukkig. Barbara blijkt de illustratrice te zijn van de prachtige theekopjes-illustraties die ik illegaal uit de Happinez gefotografeerd had.
Het is zo'n ontzettend leuk en blij makend boek, dat ik het gewoon meteen aangeschaft heb.
Barbara Tammes verleidt je in dit boek terug te keren naar de kinderlijke fantasiewereld die we als serieuze volwassenen ver achter ons gelaten hebben. Je wordt je bewust van je verlangens.
"Iedereen zou een eigen luchtkasteel moeten hebben. Om zich terug te trekken. Om een plek te hebben waar je je helemaal thuis voelt. Waar jij het helemaal voor het zeggen hebt en alles is zoals jij het wilt. Een plek met onbegrensde mogelijkheden." ... "De binnenkant van je hoofd zou je favoriete plek op de wereld moeten zijn. Maak het mooi, fantaseer."
Allereerst krijg je van Barbara de sleutel. Voor de ontvangst moet je het contract even goed lezen en daarna ondertekenen.
"Ja, ik geef mijzelf toestemming om volledig doelloos, nutteloos, zinloos, zorgeloos, compromisloos en eindeloos kinderachtig te fantaseren over dingen die geweest hadden kunnen zijn, over dingen die nooit gaan komen maar wel mooi zijn en prettig aanvoelen, over dingen zoals ik wil dat ze gaan zijn. Ik ga accoord dat het me niks hoeft op te leveren en dat mijn tijd zomaar eens totaal maar dan ook totaal verspild kan zijn."
En dan kun je lekker gaan ronddwalen in dat luchtkasteel. Je kunt bijvoorbeeld een kijkje nemen in de keuken, "de plek waar je naartoe kunt gaan als je in het werkelijke leven wordt overspoeld door impulsen en informatie, om te bedenken wat je wel en niet tot je wilt nemen."
Heerlijk. Mooi vormgegeven en fijn geschreven. Let op: zit je krap bij kas, kijk dan of ze het bij de bieb hebben (hier in Utrecht wel) want als je het eenmaal in je handen hebt, kun je het niet meer laten liggen!

illustratie: Barbara Tammes

Zitten, Zijn en Zwijgen (2)

Ik wil wegvliegen. Ik wil naar het geluk. Dat gevoel was er toen ik ging zitten vanochtend.
Ik kon het ruiken, die vervulling. Daar wilde ik eindelijk wel eens zijn. Op die plek waar ik tot mijn recht kom.
Maar ik zat daar op mijn bankje voor mijn altaartje, de gebruikelijke plek om te mediteren.
Mijn verhaal. Iedere keer weer dat verhaal van mij dat ik maar alvast vooruit vertel. Niet dat er iets mis is met dromen en fantaseren, hoor, maar tijdens de meditatie oefen ik nu juist om uit die netten te blijven. Voor ik het weet zit ik verstrikt in mijn (fantasie)verhaal.
Zitten. Ik voel hoe ik geknield zit. Rechte rug. Voel de lucht in en uit mij stromen. Ik leef. Voel mijn handen, gevouwen in mijn schoot. De neusgaten open zodat de lucht gemakkelijk naar binnen kan stromen. Zijn. Meer hoeft de komende 25 minuten niet.
Zo begint mijn meditatie toch nog wat talig. Dat is niet erg. Het helpt me te zakken in het zijn. Stil te worden. Bewust te worden van wat er speelt. Stap uit je verhaal, zeg ik tegen mezelf als ik weer aan het fantaseren sla. Dat is alles.
Als het stil is geniet ik op een manier die anders is dan het genieten in het dagelijks leven. Het is een genieten dat niet stoort. Het lijkt alsof ik omhuld ben door een doorzichtige deken van dankbaarheid waar ik me bewust van ben. Het is een bewustzijn uit een andere laag, het ego heeft er niets mee van doen. Dankbaarheid vanuit het ego brengt een stroom van nieuwe gedachten op gang en dat doet dit niet. Dit is er gewoon.
Zitten, zwijgen, zijn.
Heb jij het jezelf al cadeau gedaan?

Energetisch

geen houden aan

iets dringt zich aan me

opgevoerd ook

tsss die druk

het wil eruit

op eigen poten

ergens staan

te kijk graag

wel lekker hoor

zo 

energetisch

Ik voldoe

Als je nog niet buiten bent geweest, moet je het zeker nog doen. Het is heerlijk fris, zonnig en helder vandaag. Ik kon het voorjaar al ruiken. Het idee dat er nog een paar koude weken aan kunnen komen met ijs en sneeuw gaat er bij mij niet meer in. Laat het nieuwe leven maar tevoorschijn komen! Letterlijk en figuurlijk ;-)
Vandaag kreeg ik van mijn uitkerende instantie toestemming om het IMK-traject alsnog op te pakken! Dat is goed nieuws, want dat houdt in dat ik gecoacht word gedurende dit spannende proces, maar vooral ook dat ik niet hoef te solliciteren en me volledig op het opzetten van mijn bedrijfje kan richten. Enige voorbehoud is vooralsnog dat het IMK mijn plannen concreet en levensvatbaar genoeg vindt om met mij in zee te gaan.
Ik vind het echt superleuk. De energie stroomt door mijn lijf en dat voelt goed.
In het eerdere intake-gesprek met het IMK werd naar het beroep van mijn vader gevraagd. Ik vertelde toen dat hij zelfstandig gevestigd architect was. Ook een ZZP-er dus. Daar moet ik af en toe aan denken en dan stel ik me voor hoe hij me zou stimuleren in deze stap als hij nog geleefd had. Gewoon als iemand die begrijpt hoe fijn het is om je eigen ding te doen en zelfstandig en onafhankelijk te zijn.
Nog steeds verbaas ik me over deze frisse wind. Over de energie die het hele idee me geeft. Maar vooral over het feit dat die overtuigingen die me zo lang belemmerden, hun greep verloren lijken te hebben. Opeens. Sinds die meditatiesessie waarin de angel zich in precieze bewoordingen aan mij openbaarde lijkt het tij gekeerd te zijn. Alsof deze belangrijkste overtuiging het licht niet kon verdragen en oploste als sneeuw voor de zon.
Ik voldoe.

Smoezen pletten

En toen ben ik Mariëlle gaan bellen (die een boek voor mij gaat opsnorren) en naar de stad gefietst voor een rondje boekhandel en Broodnodig. Hier had ik hulp bij nodig, zoveel was duidelijk.
Om half twaalf zat ik achter DE koffie en HET kaneelbroodje met een heel fijn boek: De Z(Z)P'er als merk. On- en offline personal branding. Het is een boekje in de serie van VKbanen.nl.
Ik ben er erg blij van geworden. Wat blijkt? Ik ben uit mezelf op de goede manier aan de weg aan het timmeren.
"Maak jouw werk persoonlijk en het ontstijgt het functionele. Neem jezelf mee naar je werk. Stop jouw ideeën, inspiratie, jouw vonk, creativiteit en initiatief in je werk en je wordt onvervangbaar. De authentieke toegevoegde waarde die je levert wordt onnavolgbaar. Neem je werk persoonlijk en je ontstijgt de massa en het functionele."
Dat is precies wat mij heel helder geworden is de afgelopen dagen. IK ga het doen. Op mijn unieke manier. En dat is precies waardoor het kans van slagen heeft. Zo ontzettend leuk om dat zwart op wit te zien staan!
"Door continu actie te blijven ondernemen, elke dag weer, houd je het mechanisme draaiend waarmee jouw droombaan realiteit wordt," zeggen Huub van Zwieten en Martine van den Hoed. ... "Maar de machine hapert door je eigen innerlijke weerstand." ... "De truc is om niet op zoek te gaan naar manieren om van jouw onzekerheid af te komen, maar om in actie te komen, ondanks de af en toe aanwezige onzekerheid en twijfel."
Hoe je dat doet? Daar komtie: de smoezenpletter!
Ik had hem zonder dat ik het in de gaten had vanochtend al gebruikt. Ik hoef namelijk alleen maar de juiste vragen te stellen zodat ik wél in actie kan komen.
"Ik weet niet waar ik moet beginnen
De smoezenpletter stelt de vragen:
- Waar moet ik beginnen?
- Wat kan ik doen om te ontdekken waar ik moet beginnen?"
Hartstikke mooi. Mijn machinerie is in werking gezet.

Chaos is goed

Hoei, wat stroomt er veel energie door mijn lijf! Teveel. Als ik nu geen kwetsbaar pootje had, rende ik even een rondje om het huis.
Hoe begin ik in die chaos?
Ik heb echt geen idee.
Maar... chaos is goed, zou manlief zeggen.
En dus heb ik mijn uitkerende instantie nog maar eens gebeld en geïnformeerd of ik niet alsnog aan het traject van het IMK kan deelnemen waarbij je op weg geholpen wordt naar een eigen onderneming. Daar word ik later vandaag over teruggebeld.
Het is wat.
Hoei, zeg ik nog maar eens.
Kent iemand dit gevoel?

Durven, angst en spijt

Alles heeft zich opnieuw gezet. Het evenwicht is hersteld en ik voel dat mij iets heel wezenlijks toegevallen is afgelopen donderdagochtend.
Hoe belangrijk het kennen van 'mijn waarheid' is, merk ik nu weer. Het beeld wordt helderder en helderder. Ik weet nu wat mij keer op keer onderuit haalt. Ik weet nu waar ik mee te dealen heb. Niet vaag, maar precies en dat maakt het reageren doeltreffender.
Er is wat aan het borrelen. Er worden plannen gesmeed. Zo'n baan bij een werkgever, dat is uiteindelijk niet wat ik wil. Ik wil het zelf gaan doen en schrijven gaat daarin een belangrijke rol spelen. Zelf stukjes schrijven, maar ook schrijven met anderen. Ideeën waarvan ik voorheen altijd dacht dat er al zoveel aanbod van is, maar waarvan ik nu beseft dat het valt of staat bij degene die ze aanbiedt. En daarin ben ik net zo uniek als ieder ander.
Ik weet hoe ik het zelf altijd zo fijn vind en daar ga ik vanuit. Alleen op die manier wordt het een aanbod dat alleen bij mij te krijgen is. Hoe ik het op poten ga zetten weet ik nog niet precies, maar er is al een lijstje. Zo concreet ben ik nog niet eerder geweest.
Het is ook wel wat beangstigend. Positieve energie. Zin om iets uit te gaan zoeken.
In de stroom stappen, noemde een vriendin het deze week. Zo voelt het ook. Er is iets wat me begint voort te stuwen en dat is wel heel spannend. Ik wil me er graag aan overgeven, maar er is nog steeds dat stuk in mij dat dit niet durft. Bang is voor de teleurstelling en de mislukking.
Gelukkig heb ik tegenwoordig een doeltreffende tegenhanger:
Ik kan alleen spijt kan krijgen van iets wat ik niet gedurfd heb, niet van iets wat ik wel gedurfd heb.

(Naschrift op 9 januari: Deze uitspraak blijkt van niemand minder dan Linda de Mol te zijn ;-) "Just do it," was haar motto zei ze gisteren bij Hanneke Groenteman, en legde het aan de hand van mijn tegenhanger verder uit. Heb vast een interview met haar gelezen ergens de afgelopen weken.)

De angel

Vanochtend was het er weer, dat gevoel. Alles is zinloos, gaat nergens over.
Ik ging zitten, als een ware krijger.
Het gevoel werd erger, sneed me als een zwaard vanuit mijn buik naar boven toe open. In mijn buik bleef een klont zitten. De neiging er vandaan te bewegen heb ik gemakkelijk kunnen weerstaan. Ik ben erbij gebleven en er is me veel duidelijk geworden.
Ik stel teleur.
Ik stel anderen teleur en ik stel mezelf teleur.
Zo heb ik het nog nooit verwoord en ik weet nu dat dit klopt. Dit is mijn waarheid. Dit is wat mij in de weg zit.
Het is niet veel anders dan wat ik al dacht, maar toch ben ik blij met deze nauwkeurige formulering. Ik schreef al vaker over mijn faalangst, dat ik zoveel moeite heb met verwachtingen. Het is allemaal waar, maar de echte angel heb ik vanochtend gevonden.
Ik stel teleur.
Ik huilde, dikke tranen. Toen werd het stiller en stiller en kwam het besef bovendrijven dat ik de moeite waard ben. Ik ben een bijzonder mens, vooral door deze zoektocht.
Het is allemaal goed. Ik ook.

Chagall  - Verdreven uit het paradijs

Cool loneliness

Loneliness is not a problem.
Loneliness is nothing to be solved.
The same is true for any other experience we have.

Wij zitten allemaal in hetzelfde schuitje. We zitten in een lichaam waar we al dan niet blij mee zijn op een plek waar we al dan niet blij mee zijn in omstandigheden waar we al dan niet blij mee zijn. Tegelijkertijd realiseren we ons dat het leven in wezen een verdomd eenzame bedoening is.
"We are fundamentally alone and there is nothing anywhere to hold on to," zegt Pema Chödrön.
Tegelijkertijd is ze er heel stellig over dat die eenzaamheid geen probleem is. Niet opgelost hoeft te worden. Net zoals al die andere stekelige ervaringen niet opgelost hoeven te worden. Juist niet, want het zijn toegangspoorten naar die ongekunstelde staat van zijn.
Het is zaak je open te stellen. Erbij te blijven. De neiging te weerstaan om naar links of rechts te gaan om je van die eenzaamheid vandaan te bewegen. Lukt je dat, dan sta je in het midden, zonder referentiepunt. Alleen. Daarin te rusten, noemt Pema Chödrön 'cool loneliness'. Je raakt er niet van over je toeren dat er geen oplossing is, dat je geen grond onder je voeten voelt.
Het mooie is dat die stekelige ervaringen als eenzaamheid en angst de toegangspoorten vormen tot die oneindige ruimte van ons menselijke hart. Ik hoef mezelf alleen maar met een liefdevolle en mededogende blik  te bezien om te voelen dat dit niet alleen mijn pijn is, maar de pijn van iedere mens.
Regelmatig mediteren helpt me die middenweg te gaan. Uit dat geconditioneerde te blijven, weg uit dat verhaal dat mij vertelt wat er allemaal niet goed is.
Het helpt mij de weg naar mezelf terug te vinden zodat ik er kan zijn voor mezelf.

illustratie: Barbara Tammes

Leven vanuit verbondenheid

Gisteren in bed zag het er allemaal donker en somber uit. Ik was me er volledig van bewust dat het mijn gedachten waren die mij dat gevoel bezorgden.
Stop! riep ik mezelf toe. Ik voelde hoe lekker ik op de matras lag en hoorde de stormwind buiten. Niets aan het handje.
En toch heb ik daar moeite mee. Is dat nu de manier? Is dat niet gewoon een geval van mindfull je kop in het zand steken?
Af en toe weet ik het echt niet meer. Wanneer mag ik me met recht zorgen maken en wanneer mag ik met recht de conclusie trekken dat er rigoureuze maatregelen vereist zijn? Wanneer ben ik de zaak aan het goedpraten doordat ik alleen maar mijn zegeningen wil tellen?
Met andere woorden: Hoe krijg ik De Waarheid onder al die stront vandaan?
Gisteren keek ik naar de volgende twee afleveringen van Six Feet Under. Nate wordt 40 en op zijn 'surpriseparty' verzucht hij dat hij het maar een verdomd eenzame bedoening vindt. Leven. De vrouw naast hem wijst hem er fijntjes op dat hij toch een vrouw heeft en een kind. Ja, maar het is eenzaam. Je wil echt contact, maar je kunt er nooit van op aan dat er iemand is als jouw trein aankomt. Zoiets zegt hij. Ik snapte hem helemaal.
Het lijkt wel of ik steeds beter besef hoe eenzaam het leven is als het me niet lukt om buiten mijn eigen beperkte ikje te kijken. Lukt het me niet te leven vanuit verbondenheid, dan blijf ik dobberen op een grote oceaan. In m'n eentje. Me druk maken over een mislukt leven. Me eenzaam voelen. Ook al heb ik familie en een paar lieve vriendinnen om me heen.
Ik heb Pema er weer eens bij nodig, merk ik. Dat is niet erg, ben dankbaar dat zij er is als wijze raadsvrouw op mijn pad.

En wat was het goede nieuws vandaag? Mijn gips is vanochtend losgesneden met een soortement van cirkelzaag! Ik ben heerlijk onder de douche geweest, heb mijn verwaarloosde voet gescrubt en ingevet en mijn benen lekker glad geschoren. Wat een zaligheid!

2011: het jaar van Zielekruid

Vandaag is het de tweede dag van het nieuwe jaar en ik heb mijn evenwicht nog niet hervonden.

Een jaarwisseling doet mij altijd op mijn grondvesten trillen. Op zich zou dat niet zo'n punt zijn als het maar niet zoveel negativiteit met zich mee zou brengen. Het lijkt wel of het voor mij onmogelijk is om een jaar positief af te sluiten. 

Er is tijdens de jaarwisseling vooral heel veel niet goed, daar komt het in het kort op neer. Opeens wil ik me weer conformeren aan de massa. Een baan hebben, nergens tijd voor hebben en tussendoor een weekje weg met vrienden. 

Nu ik het zo neer typ weet ik al dat dit het niet is voor mij.  

Daarnet had ik een gesprekje met mijn hart. Ik was namelijk te onrustig om te schrijven.

Mijn hart vertelde me dat die onrust aanvoelde alsof ik mijn boot probeerde te sturen in zwaar weer, Het raadde mij aan alles los te laten tot de storm geluwd was. Dit zijn geen originele woorden, ik weet het, maar het is daardoor wel duidelijke taal. Ik wil ergens heen. Ik wil een koers. Ik wil land in zicht. Ik wil het, ik wil het, ik wil het! Ja, dat zal allemaal wel, maar het is effe nog niet zo ver. 

En toch.

Het afgelopen jaar was het jaar van Zielekruid. Ik ben er in februari mee gestart en heb 212 berichten de wereld in gestuurd. Uiteindelijk is de site 11.000 keer bezocht. Een gemiddelde van 1000 hits per maand. Dat is toch een mooie ontwikkeling. Ik heb laten zien dat ik bijna dagelijks een stukje kan schrijven waar een kop en een staart aan zit. Het geeft me zelfvertrouwen, want ik laat met Zielekruid zien dat er wel degelijk een soort van discipline of motivatie in mij op kan wellen waardoor ik dingen consequent en met liefde blijf doen. 

Het is wel degelijk goed zo.