Leven vanuit verbondenheid

Gisteren in bed zag het er allemaal donker en somber uit. Ik was me er volledig van bewust dat het mijn gedachten waren die mij dat gevoel bezorgden.
Stop! riep ik mezelf toe. Ik voelde hoe lekker ik op de matras lag en hoorde de stormwind buiten. Niets aan het handje.
En toch heb ik daar moeite mee. Is dat nu de manier? Is dat niet gewoon een geval van mindfull je kop in het zand steken?
Af en toe weet ik het echt niet meer. Wanneer mag ik me met recht zorgen maken en wanneer mag ik met recht de conclusie trekken dat er rigoureuze maatregelen vereist zijn? Wanneer ben ik de zaak aan het goedpraten doordat ik alleen maar mijn zegeningen wil tellen?
Met andere woorden: Hoe krijg ik De Waarheid onder al die stront vandaan?
Gisteren keek ik naar de volgende twee afleveringen van Six Feet Under. Nate wordt 40 en op zijn 'surpriseparty' verzucht hij dat hij het maar een verdomd eenzame bedoening vindt. Leven. De vrouw naast hem wijst hem er fijntjes op dat hij toch een vrouw heeft en een kind. Ja, maar het is eenzaam. Je wil echt contact, maar je kunt er nooit van op aan dat er iemand is als jouw trein aankomt. Zoiets zegt hij. Ik snapte hem helemaal.
Het lijkt wel of ik steeds beter besef hoe eenzaam het leven is als het me niet lukt om buiten mijn eigen beperkte ikje te kijken. Lukt het me niet te leven vanuit verbondenheid, dan blijf ik dobberen op een grote oceaan. In m'n eentje. Me druk maken over een mislukt leven. Me eenzaam voelen. Ook al heb ik familie en een paar lieve vriendinnen om me heen.
Ik heb Pema er weer eens bij nodig, merk ik. Dat is niet erg, ben dankbaar dat zij er is als wijze raadsvrouw op mijn pad.

En wat was het goede nieuws vandaag? Mijn gips is vanochtend losgesneden met een soortement van cirkelzaag! Ik ben heerlijk onder de douche geweest, heb mijn verwaarloosde voet gescrubt en ingevet en mijn benen lekker glad geschoren. Wat een zaligheid!