Nu zou je denken dat ik zo'n ervaring krijg op momenten dat alles ook goed is naar de door ons zo gemakkelijk gebruikte maatstaven. Geen pijn, gevulde maag, tijd genoeg, mooi weer, dat soort zaken. Toch is dat meestal niet het geval.
Ik heb die ervaringen alleen als ik er helemaal ben. Ben waar ik ben. En dat heeft niets te maken met die etiketjes van goed of slecht. Ik kan er helemaal zijn als ik veel verdriet voel. En dan kan ik tegelijk met dat verdriet soms ook die enorme ruimte voelen en heel diep van binnen weten dat ik nergens bang voor hoef te zijn. Laat maar komen zoals het komt. Geeft niet. Maakt niet uit. En dat zeg ik dan niet uit onverschilligheid.
Ik vang op die momenten iets op van de volmaakte eenheid waar geen oordeel is. Dat is de Tao, waar vanuit de bomen, bloemen, planten, dieren en baby's en jonge kinderen leven. Vermoed ik.
Hafiz schreef er een prachtig gedicht over:
Alleen
Die Verlichte
Ene
Die het vormloze tot vorm blijft verleiden
Had de bekoring mijn
Hart te winnen
Slechts een Volmaakte
Die altijd
Lacht om het woord
'Twee'
Kan je
Van
Liefde laten weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten