Wie te graag het goede wil...

Het is een hinderlijke paradox: wie te graag het goede wil, riskeert gebroken snaren. 
Toen ik de uitleg van deze paradox met behulp van Google wilde opzoeken, kreeg ik één hit: de column van Marc Chavannes, waarin ik deze zin gelezen had. Niet erg, want ik kan me zo voorstellen dat het er op neer komt dat je, uit perfectionisme, zo lang je gitaar blijft stemmen, dat de snaren er van breken.
Ik herken mijzelf hierin: Wat staat mij te doen in het leven? Na het juffenschap, dus.
Het gevaar dat ik veel te lang blijf wikken en wegen en nergens voor durf te kiezen, is levensgroot aanwezig. Vooral als ik er diep vanbinnen van overtuigd ben dat er slechts één juiste keuze is, loop ik de kans dat ik daar mijn verdere levensdagen naar op zoek blijf. Ik heb jarenlang geploeterd op de verkeerde plek en wil vanaf nu graag de goede keuzes maken. Ik ben al bijna 43. Mijn dochter is vandaag precies 9 jaar en inderdaad: wat vliegt de tijd.
En wat lees ik vanochtend in de nieuwste 'zen habits'?
"Fear will try to stop you. Doubts will try to stop you. You’ll shy away from doing great things, from going on new adventures, from creating something new and putting it out in the world, because of self-doubt and fear. It will happen in the recesses of your mind, where you don’t even know it’s happening. Become aware of these doubts and fears. Shine some light on them. Beat them with a thousand tiny cuts. Do it anyway, because they are wrong."
Het is net als vroeger op die duikplank. Ik durf het absoluut niet, maar zie het iedereen doen. En dus loop ik door, parkeer mijn gedachten en... spring.

Dit is de zuidkust van Zweden. Daar kun je vanaf deze duikplank de zee in springen.
Dat heldere water van de zee en de meren in Zweden, met hun loopplankjes en trappetjes vertegenwoordigen voor mij het ultime gevoel van rust, vrijheid en vakantie. Volgend jaar weer?