Ten volle leven

Vanochtend bracht ik mijn kinderen naar de trein, waar oma klaar stond om hen mee te nemen voor een korte logeerpartij. Ze gingen bij het raam zitten zodat ik nog even naar hen kon zwaaien. Ik zag mijn dochters toch wat betrokken gezichtje, maar zwaaide vrolijk lachend door en wierp en hen kushandjes toe.
Weer terug in de stationshal liep ik als een kip zonder kop de Bruna in, stond besluiteloos met de nieuwste Opzij in mijn handen, kocht hem toch maar niet, en vervolgens liep ik de trappen naar de bussen voorbij. In de bus voelde ik pas echt het wanhopige gevoel waardoor ik zo van de kaart geraakt was.
"Weglopen voor de indringendheid van onze ervaring is als het ware de dood prefereren boven het leven," stelt Pema Chödrön in het hoofdstuk dat ik vandaag lees. Hoe waar. Dit is wat er gebeurt. Ik loop weg voor het nare gevoel, wil er iets fijns voor in de plaats (even een tijdschrift kopen) en daarmee wijs ik mijn ervaring af.
Opeens begrijp ik helemaal hoe ik niet ten volle leef als ik wil dat het leven aan mijn voorwaarden moet voldoen. Dat doet het natuurlijk niet. En als ik dan vervolgens alles afwijs wat niet aan mijn beeld van een fijn leventje voldoet, dan wil ik dus van de helft van mijn ervaringen niets weten. "De dood is vast willen houden aan wat je hebt en ervoor zorgen dat iedere ervaring je bevestigt en feliciteert en je het gevoel geeft dat je het helemaal voor elkaar hebt," zegt Chödrön. "Ten volle leven, helemaal mens en volledig bewust zijn betekent voortdurend uit het nest verstoten worden."
Het gekke is dat ik dit alles al vele malen eerder in andere bewoordingen gelezen heb. Vandaag vallen deze woorden op hun plek. Het wolkendek is opengebroken en alles lijkt lichter en gemakkelijker.
Is dat niet mooi op deze dag van de vrijheid?