Mijn woestijn

Deze titel heb ik van Bieke Vandekerckhove gejat. Zij heeft mij met haar tekst op mijn plek gezet.
Gisteren had ik een erg moeizame dag. Het komt er op neer dat ik op zo'n dag denk dat het nog iets moet worden met mij. En natuurlijk dat ik het vertrouwen mis dat me dat ooit zal lukken.
Tegen de avond las ik het stukje van Bieke met deze titel. Zij vertelt dat een vriend haar vertelde van zijn verlangen zich terug te trekken in één of andere woestijn. Dat verlangen herken ik maar al te goed. De realiteit terugbrengen tot het basale waardoor ik alles helder ga zien.
En wat doet Bieke dan? Zij reageert prompt: "Tot elke woestijn is een mens bereid. Overal wil hij gaan zitten. Zolang het maar niet zijn eigen woestijn is."
Zo.

Ze bekent dat ook zij haar eigen woestijn schuwt. De medogenloze hardheid ervan.
"Toch is het de enige woestijn die voor mij werkelijk woestijn is. Het is mijn woestijn. Als ik ergens in de woestijn wil gaan zitten, is dit de woestijn die ik moet durven betreden. Op hoop van zegen...
Wegen zijn er daar niet. Water al evenmin. Ik sterf er dood na dood.
Als ik geen kracht zoek in God, ben ik verloren."
Ik moest meteen denken aan Pema Chödrön, die vertelt dat ze vroeger een tekst aan de muur had hangen die luidde: "Alleen indien we ons keer op keer blootstellen aan vernietiging, kan het onverwoestbare zich in ons manifesteren."

Gisteren heb ik wat langs de rand van mijn woestijn lopen ijsberen. Ik werd heen en weer geslingerd tussen gedachten die weer emoties opriepen en de stem in mijn hoofd die mij opriep er niet in mee te gaan. Onder dat gerumoer ligt een schat verborgen, die ik door alle onrust niet gevonden heb. Misschien durf ik de volgende keer wel mijn woestijn in te lopen om daar gewoon te gaan zitten en te luisteren naar wat die mij te vertellen heeft.