De waarde van kritiek

En toen kreeg ik gisteren onverwacht kritiek op de laatste twee blogjes die ik geschreven had.
Ik hoorde bij manlief de aarzeling in zijn stem, maar hij zette door, want het was serieus.
Uiteraard werd bij mij onmiddellijk de 'zie je wel, ik doe het niet goed,'- criticus wakker. Die slaapt nooit ergens doorheen. Ik was me slechts bewust van deze stem die alles overschreeuwde en wilde net uit gewoonte alles op slot gooien, toen ik me realiseerde dat dit dus is hoe dat werkt bij mij. Iemand stelt vragen bij iets wat ik gedaan of gemaakt heb en ik denk meteen dat ik als hele persoon afgedaan heb.
'Voel het maar, er is helemaal niets om van in de stress te schieten, het gaat zoals het gaat,' zei ik tegen mezelf. De paniek nam meteen af en ik kon weer horen wat manlief te vertellen had. Het mooie was dat hij verwoordde wat ik wel al gemerkt had, maar waar ik nog niet de vinger op had kunnen leggen.
Waren de laatste blogjes niet te concreet geworden? Zo concreet dat ik gemakkelijk traceerbaar zou zijn als iemand dat zou willen? Is het niet juist charmant dat blogsschrijvers over heel herkenbare zaken schrijven en dus dichtbij lijken, maar ondertussen toch onbereikbaar zijn?
Ja, ja en ja. Achteraf ben ik ontzettend blij met deze feedback. Niet in de laatste plaats omdat ik merkte dat ik blijkbaar een flinke stap voorwaarts gemaakt heb in het omgaan met opbouwende kritiek. Ik durf zelfs te stellen dat het lijkt alsof ik voor het eerst écht ervaren heb dat kritiek me verder kan helpen.
De blogs heb ik gedeeltelijk herschreven. Ik vind ze er zelfs beter op geworden.
Mijn dank is groot.