Ten diepste eenzaam zijn

Als ik mediteer of gewoon op een ander moment stil word, voel ik diep van binnen de laag van de eenzaamheid.
Dat klinkt heel treurig en soms is het dat ook. Maar vanochtend realiseerde ik me dat in ieder van ons deze laag te vinden is. Het is de laag die erbij hoort. De laag waar de Amerikaanse psychiater Yalom aan refereert als hij ons vertelt dat ieder mens 'ten diepste eenzaam is'.
Ik vind het een heel confronterende laag, daar diep in mij. Verbijsterend in zijn helderheid en rauwheid. Ik ga er vaak voor op de loop. Dingen doen. Afleiding zoeken. Vanochtend was  het even anders. Ik kon erbij blijven en me realiseren dat dit een pijn van alle mensen is. Een onverstoorbare eenzaamheid, was het eventjes.
Ik denk dat dit is wat Pema Chödrön bedoelt als ze schrijft: "Zou je het als een gouden kans kunnen aangrijpen als je 's morgens wakker wordt en zomaar opeens het hartzeer van vervreemding en eenzaamheid voelt opkomen? Zou je je, in plaats van jezelf te kwellen of het gevoel te hebben dat er iets verschrikkelijks gebeurt, op dat moment van verdriet en verlangen kunnen ontspannen, zou je de onbegrensde ruimte van het menselijk hart kunnen voelen? De volgende keer dat je de kans krijgt kun je het eens proberen."
Ik denk ook dat dit voelen van de onbegrensde ruimte van mijn menselijke hart de stap is die ik nog te nemen heb. Dat dit met compassie te maken heeft. Dat dit de verbinding herstelt. Het besef dat deze pijn een universeel gegeven is, schept de band met mijn medemensen waardoor ik me met hen verbonden voel en dat werkt heel troostend.

Een konijn merkte mijn toestand

Ik was triest op een dag en ging wandelen;

ik zat neer in een wei.

Een konijn merkte mijn toestand en

kwam naderbij.

Dikwijls is er niet meer nodig dan dit -

zo dicht bij schepselen te verkeren

die zo vol weten,

zo vol liefde zijn

dat zij niet - 

redeneren,

ze staren slechts met

hun 

geweldige begrip.

Een gedicht van de 16e-eeuwse mysticus Sint Jan van het Kruis