Eenzaamheid

Vanochtend fietste ik door een onmiskenbaar zonnige en warme zomerochtend naar de stad voor een lekker kopje koffie. Dit is toch geluk, dacht ik, maar ik was me vooral bewust van de immer aanwezige laag eenzaamheid binnen in mij. Nadat ik vanochtend gevoeld had hoe deze eenzaamheid pijnlijk om aandacht vroeg, was ik op de fiets gesprongen voor het broodnodige tegenwicht. Zon, wind, beweging en iets lekkers. Ik trok mezelf als vanouds uit het moeras omhoog. Goed zo, meisje, zo doe je dat, zei ik tegen mezelf. Tegelijkertijd popte er een andere gedachte op: Ja, zo blijf ik mezelf iedere keer omhoog trekken, maar als ik even niet oplet, dan zak ik weer weg.

Meestal zie ik deze laag als een gegeven waar ieder mens mee te dealen heeft. Af en toe speelt hij op. Het zij zo. Maar soms lijkt het ook wel alsof ik te diep aan het graven ben geweest. Dat het helemaal niet de bedoeling was dat ik zo diep zou gaan. Dat deze laag eigenlijk lekker onder wat andere lagen verborgen had moeten blijven. Dat al dat ontkennen en onder het tapijt vegen van pijnlijke zaken, wat een groot deel van de mensheid doet, nog helemaal zo gek niet is. 

Het rottige aan gevoelens van eenzaamheid is ook dat het niet iets is wat anderen voor mij op kunnen lossen. Dat maakt eenzaamheid tot een heel eenzaam iets als ik niet uitkijk. Vandaag heb ik gemerkt hoe goed het is om er toch over te praten. Ook al kan die ander het niet voor me oplossen, het helpt wel. Na een wandeling met een lieve vriendin voelde alles toch weer heel anders.

En zo is het toch geen klaagzang geworden. Het soort van stuk waardoor manlief mij vanavond bezorgd vraagt hoe het met me is. Ja, eenzaamheid klopte aan mijn deur vandaag en ik heb open gedaan. Okee, daar word ik niet heel vrolijk van over het algemeen, maar die eenzaamheid hoort er wel degelijk bij. En als je eenmaal de weg van de krijger gaat, dan is er geen weg meer terug.