Ik zie het gebeuren, ik kijk ernaar, constateer het en kan het niet tegen houden. Terwijl het gebeurt voel ik me een emmer vol verdriet die bijna overloopt. Meestal bevind ik me dan in de stad, want daar vlucht ik als een kip zonder kop naar toe om iets te kopen wat ik denk nodig te hebben. Altijd komt het moment dat ik besef waar ik mee bezig ben. Ik besef het, voel verdriet, maar ga gewoon door. Als ik thuis ben, denk ik dan. Als ik thuis ben mag ik overlopen.
Afgelopen zaterdag gebeurde dit in aanloop naar haar verjaardag. Ik was al onrustig opgestaan en had besloten dat ik een nieuwe panty nodig had voor bij het nieuwe, vrolijke, gebreide jurkje dat ik de volgende dag aan wilde doen op haar verjaadagsfeest.
In de stad bleek die panty nergens te vinden, maar ik had toch nog die felgroene thuis liggen? Zou ik die wel aandoen. Oja, en een cadeautje. Er volgde een tijdrovende winkel-in-winkel-uit-zoektocht naar dat ene leuke cadeautje, terwijl ik me toch echt eerder die week al heel verstandig bedacht had dat ik gewoon een bos bloemen mee zou nemen. Het cadeautje vond ik maar niet en opeens was het moment daar waarop ik me realiseerde waar ik (weer) mee bezig was: Indruk maken op haar. Het inzicht werd samen met het opkomende verdriet van de spreekwoordelijke tafel geveegd en ik zocht nog even door tot ik eindelijk met een cadeautje naar huis toe kon fietsen.
Daar trof ik een gedekte tafel. Ik schoof aan en van daaruit ging ik van het ene over in het andere. Op de momenten dat ik even stopte bleef die pijnlijke prop in mijn keel voelbaar die ik herken van vroeger. O ja, het doet pijn als ik me geen raad weet met mijn verdriet en het afwijs.
In de stad bleek die panty nergens te vinden, maar ik had toch nog die felgroene thuis liggen? Zou ik die wel aandoen. Oja, en een cadeautje. Er volgde een tijdrovende winkel-in-winkel-uit-zoektocht naar dat ene leuke cadeautje, terwijl ik me toch echt eerder die week al heel verstandig bedacht had dat ik gewoon een bos bloemen mee zou nemen. Het cadeautje vond ik maar niet en opeens was het moment daar waarop ik me realiseerde waar ik (weer) mee bezig was: Indruk maken op haar. Het inzicht werd samen met het opkomende verdriet van de spreekwoordelijke tafel geveegd en ik zocht nog even door tot ik eindelijk met een cadeautje naar huis toe kon fietsen.
Daar trof ik een gedekte tafel. Ik schoof aan en van daaruit ging ik van het ene over in het andere. Op de momenten dat ik even stopte bleef die pijnlijke prop in mijn keel voelbaar die ik herken van vroeger. O ja, het doet pijn als ik me geen raad weet met mijn verdriet en het afwijs.
Natuurlijk ben ik er blij mee dat ik tegenwoordig zo goed waarneem wat er gebeurt, maar het verdriet blijft terugkomen. Ik ben weer die kleine meid met haar onvervulde verlangens. Wat ik moeilijk vind is dat ik er niet uit ben hoe ik het best voor haar zorg. Ik ben al zo ver dat ik haar gevoelens erken, maar wat zijn de consequenties die ik eraan verbind? Wat is wijsheid? Dat ik dat niet helder heb kost heel veel. Te veel, zeg ik na dit weekend. En ik denk ook dat er daar nog een hele hoop te halen valt voor mij. Voor ons.
Genoten op de Venlose heide, die prachtig in bloei stond
He wat ellendig voor je dat verdriet. En wat is wijsheid? De emoties zijn boodschappers die je iets te vertellen hebben. Mildheid kan je misschien helpen? Mildheid over je verdriet en dat je het allemaal even niet meer weet? En jezelf dat geven, wat je moeder je niet kan geven? Dan komen er vast wel weer wat zonnestraaltjes tevoorschijn (in je hart dan, want de echte zon laat ons wel een beetje in de steek).
BeantwoordenVerwijderenVeel liefs van Marrit
Ja, mildheid. Dank je, Marrit. En die zon, die komt, hoor. Vanaf morgen! Hmmm....
BeantwoordenVerwijderen