Met de poten in de klei

Ik lijk wel met m'n poten in de klei te zitten. Ik wil wegvliegen, vrijheid, lucht en ruimte, maar ik zit vast. Er waait een windje, ik vind genoeg te eten om me heen en af en toe komt er iemand op bezoek. Ik ben er niet compleet depressief van, dus heel erg is het daar beneden niet. Niet erg genoeg, denk ik vaak.

Mijn hele leven heb ik al het gevoel dat ik een gigantische schop onder mijn kont nodig heb. Dat ik een verwend schepsel ben dat geen prioriteiten kan stellen, geen discipline in d'r lijf heeft en nu eindelijk maar eens moet doorzetten. 

De ene helft van mij gelooft dat verhaal en de andere helft wordt er diep-treurig van. Die tweede helft ziet hoe er geworsteld is om los te komen, hoe vermoeid lijf en leden ervan zijn geworden. Hoe graag ik het bijltje erbij neer zou gooien, het op zou willen geven.

Nu is er weer deze opleiding. Het lijkt een logische keuze. Ik ben goed genoeg bevonden en mag meedoen. Geen vuiltje aan de lucht. Alleen maar leuk, zou je denken. 

Toch wordt er ruzie gemaakt daar binnen in mij. Er is de zin in iets nieuws en het geloof dat ik wel degelijk goede kinderboeken kan schrijven, maar er is ook die schreeuwlelijk die roept dat het toch op niets uit zal lopen. Dat dit de zoveelste stap is die verlossing moet gaan brengen. Waarom die opleiding als ik al zo lang niet meer geschreven heb? Kinderboekenschrijvers verzinnen graag verhalen en schrijven ze graag op. Wanneer was de laatste keer dat ik een verhaal heb opgeschreven? Is dit niet net zo iets als dat juf willen zijn? Je hebt prachtige beelden van jou als juf of als kinderboekenschrijfster, maar dit betekent niet dat je het ook kunt. 

Het is wel duidelijk dat de negatieveling de hoofdtoon voert en ik word er knap onzeker van. Vooral het punt dat dit de zoveelste stap is die de verlossing moet gaan bieden, snijdt diep in mijn ziel. Op mijn kwetsbare momenten denk ik dat alles, wat ik ook doe of onderneem, tot mislukken gedoemd is. Dat ik dingen bedenk die goed voor me zouden kunnen zijn, dat het van mijn ego komt en dus oppervlakkig is. Dat het daar niet om gaat. En dan lijkt het weer alsof ik alles los zou moeten laten. Dat het eenvoudiger, simpeler, kaler, stiller en natuurlijker moet.

Op de goede momenten weet ik dat het helemaal niet zo is dat ik zoveel hoop gevestigd heb op deze opleiding. Dan besef ik dat ik gewoon in beweging wil blijven. Dat ik iets ga doen waar ik open voor sta, waarvan ik denk dat het me plezier gaat brengen. De kinderboekenschrijfster in mij is geblokkeerd en kan wel een zetje gebruiken. Slechter dan het is (al jaren niet meer voor kinderen geschreven) kan het niet worden.

Het valt me af en toe niet mee om mij te zijn.

foto gemaakt door Joyce