Levensboom

Vanochtend weer eens gemediteerd. Het viel me meteen op hoe het voor mij te maken heeft met de verbinding tussen beneden (de bron) en boven (de werkelijkheid zoals ik hem waarneem met mijn zintuigen).
Mediteren herstelt de verbinding.
Wat ik ook merkte was dat die verbinding wegviel zodra ik ging denken. Het is alsof ik de luiken dichtgooi op het moment dat ik aan het denken sla. Pas als ik er mee stop, ervaar ik weer openheid. Dat denken gebeurt blijkbaar in afzondering, ergens binnenin mijn hoofd.
Er waren stukken in de tijd dat ik nergens aan dacht, me bewust was van mijn 'open ogen' achter mijn gesloten oogleden en alle andere zintuiglijke indrukken en tegelijkertijd van de oneindigheid daar diep beneden in mij. En toch lag er een vliesje over deze ervaring. Het is een vliesje dat het verschil maakt tussen 'het doen' en 'het zijn' denk ik. Daar lijkt het althans op. Ik kan me herinneren dat ik bij Miek Pot meemaakte dat dit vliesje tijdens het mediteren openscheurde, als een wolkenlucht die opentrekt, waarna alles glashelder werd.
Ik zou zo graag de dingen vanuit die helderheid kunnen doen. Het is mij een vermoeiende bezigheid, dat sluiten en openen de hele tijd. Daarvan ga ik willen dat ik niets zou hoeven, zodat de luiken open kunnen blijven. Maar alleen maar zijn, daar blijft een mens niet van in leven. Er zal toch echt af en toe iets gedaan moeten worden.
Zoals ik het nu zie zou ik die momenten dat er iets gedaan moet worden, tot het minimum willen beperken. Het lijkt zo zonde van de tijd om me bezig te moeten houden met een bezwaarschrift schrijven (de belastingdienst wil geld terug - natuurlijk, die hadden we nog niet gehad) en zoeken naar een baan die ik toch niet wil.
Daar kan ik heel treurig van worden af en toe. En ook van het gros van de mensen dat maar aan het 'doen' is. Allemaal opeenvolgende handelingen die allemaal moeten. Druk, druk, druk. Wil je een afspraak maken om komende maand een weekendje te gaan kamperen, dan zit alles al volgepland. Even ga ik twijfelen aan mezelf, aan ons, want wij hebben dat niet. Maar dat duurt maar even. Het is zo relatief allemaal.
Dat lijntje is heel belangrijk voor mij, dat voel ik wel. Dat lijntje tussen mijn bron, God, en mij in dit aardse leven.
Ik ben als een boom, met wortels in de eeuwigheid en een kruin in het nu.

linosnede gemaakt door Joyce (naar ooit gezien en onthouden plaatje in een Happinez)