Het nutteloze leven van zuster Rebecca Willekes

Met verbijstering zag ik daarnet stukjes van de uitzending van Pauw en Witteman van afgelopen vrijdag. Ik wil hier niet ingaan op het schrijnende eerste gedeelte van het programma waarin de jonge asielzoeker Mauro aan het woord komt en er op zijn zaak ingegaan wordt. Ik heb daar wel een mening over, maar wil daar niet op deze blog over schrijven.
Na zo'n veertig minuten zendtijd zien we Marianne Zwagerman. Zij heeft een boek geschreven waarin zij vrouwen aanspoort te ontsnappen aan 'het mutsenparadijs'.
'Mutsen' zijn vrouwen die geen regie nemen over hun eigen leven en het allemaal maar laten gebeuren. Ze leggen de lat te laag waardoor ze geen carrière maken. En dan heeft Marianne Zwagerman het niet over het opzetten van een webshop, want dat kun je toch echt geen carrière noemen. 
Ik heb het stukje met verbijstering zitten bekijken en moest meteen denken aan de woorden van zuster Rebecca Willekes van Priorij Klaarland. Zij is één van de 'Godzoekers' die aan het woord komen in het boek Ik wil dat je leeft, van Leo Fijen.
Naast zuster Theresa, maakte ook deze vrouw grote indruk op mij. Zij gaf haar baan als arts op om in te treden bij de Trappistinnen in Bocholt en spreekt nadrukkelijk over een nutteloos leven. 
"Het gaat er ten diepste om er alleen maar te zijn. Kloosters zijn er alleen maar, doen niets nuttigs. Maar het is werkelijk leven. Ik denk dat nutteloze momenten het leven pas echt tot leven maken. Daarom ben ik hier." 
Tegelijkertijd ziet ze dit leven als kloosterling niet als zinloos. Het heeft dan wel geen nut, het is niet zinloos. Voor Rebecca Willekes is het een vorm van protest. "Het contemplatieve leven is een leven van verwachting," zegt ze. Een actieve verwachting, alsof je bij de bushalte staat en weet dat de bus zo zal komen.
Deze zuster zegt heel veel mooie dingen. "... ik zoek de basis van mijn leven niet in de mooie beelden die ik van mezelf heb of opbouw, maar ik zocht en zoek de basis in God. Ik zie mezelf als iemand die danst met God in de grootst mogelijke schoonheid. En dansen is ook niet nuttig."
Nee, maar ik denk dat je het begrip 'nut' iets breder kunt uitleggen. Het is voor mij van grote waarde dat zij dit leven leidt en erover nadenkt en haar gedachten met ons deelt. Het is van grote waarde dat er mensen zijn die dit soort rigoureuze keuzes maken. Radicaal durven kiezen voor een leven dat slechts gericht is op die relatie met God omdat al het andere daarbij in het niet valt. 
En als ik dan Marianne Zwagerman zo hooghartig hoor spreken, dan heb ik het met haar te doen. Ik hoor haar ego als het ware schreeuwen dat ze er pas mag zijn als ze aan het hoofd van een bedrijf staat met minimaal één miljoen euro aan omzet per jaar. En daardoor krijgen de vrouwen van de webwinkels een schop, terwijl Marianne Zwagerman diep van binnen heel graag zou erkennen dat 'het er ten diepste om gaat er alleen maar te zijn'. 

Dag van de Stilte

Het prachtige Zuid-Limburgse heuvelland in de najaarszon

Najaarsgeluk

Gisterenmiddag brak opeens de zon door. Met m'n kopje koffie en sudoku uit de krant installeerde ik me aan de picknicktafel in de tuin. Michingo vond het blijkbaar ook een goed idee, want hij ging lekker tegen me aan liggen. Mijn dochter kwam erbij zitten met een boek en binnen speelden mijn zoontje en een vriendje. 

Alles was goed. Ik voelde het in al mijn vezels dat ik gelukkig was. 

En toen maakte mijn dochter deze prachtige foto. 

God

Nog steeds verbaas ik me er over hoe gemakkelijk ik tegenwoordig het woord 'God' gebruik voor 'het Onnoembare', 'de Bron', 'het Eeuwige'. En dat terwijl het woord 'God' in mijn opvoeding verbonden was aan 'Onze Vader in de hemel', een mannelijk figuur die de aarde geschapen had en oordeelde over ons.
Tegenwoordig is die oude definitie van God helemaal vervaagd en komt het niet meer in me op om op die manier te denken als ik over God lees. Automatisch interpreteer ik wat ik lees op mijn eigen manier en dan blijkt wat ik lees vaak heel mooi en inspirerend. Soms ook niet, want dan blijkt al snel dat de schrijver de bijbelteksten heel letterlijk interpreteert of God inderdaad ziet als een macht die je zou moeten vrezen.
Was ik een blog als deze tegengekomen, dan vrees ik dat ik er nog geen minuut van mijn aandacht aan had besteed, gewoonweg omdat het woord 'God' erin voorkomt. Zo bevooroordeeld was ik wel. Dat dat nu anders is, vind ik heel bijzonder. Ik heb nieuwe ervaringen opgedaan, zie de dingen in een ander perspectief. Mijn Waarheid is veranderd in de loop der tijd en zal dat vermoedelijk ook blijven doen tot aan mijn dood toe.
Amen.

Niet storen s.v.p.

Onder oude kranten, post, boeken en uitgescheurde artikelen, lag een opgeslagen Flow van afgelopen zomer. Op de bladzijden stond een artikel over het nut van stilte en afzondering. Ik las het nog een keer en wil er hier even over uitweiden.
Niet nodig om nog eens te vertellen, maar toch: voor mij is de stilte heel heilzaam heb ik gemerkt. Als ik de stilte niet opzoek, ga ik ten onder aan alle prikkels en indrukken die binnenkomen. Het schept de afstand die ik nodig heb om te kunnen voelen dat ik nog steeds één ben met die stille ruimte waaruit ik voortgekomen ben. Het herstelt de verbinding en dat geeft mij de rust om me te kunnen handhaven.

Ik lees graag artikelen over de stilte, heb er al veel gelezen en vaak zijn ze een bevestiging van wat ik al weet. Toch stonden er op deze bladzijden een paar opvallende uitspraken. 

Janet Plomp, auteur van Loslaten kun je leren, vertelt dat je jezelf tegenkomt als je alleen bent. "Als er niemand anders is om als oorzaak aan te wijzen van je gevoelens, dan krijg je met jezelf te maken. Jij bent zelf de enige die ervoor zorgt dat het prettig of minder prettig is. Dat levert zelfkennis op." Als je eerlijk naar jezelf durft te kijken, zeg ik er achteraan. 

Ook filosoof Jan Bor komt aan het woord en hij wijst mij op nóg een voordeel van alleen-zijn: "alleen zijn is de moed hebben om echt individu te worden. Als je zelf ontdekt dat je echt een eigen, uniek inidividu bent, dan laat je een ander meer in zijn of haar waarde. Omdat je beseft: hij of zij heeft, net als ik, een eigen individualiteit."

Als ik me terugtrek om te mediteren, dan ervaar ik mijzelf zoals ik ben. Ik neem in alle eerlijkheid waar wat er is. Bovendien ervaar ik haarscherp dat wij allen verbonden zijn met elkaar en voortkomen uit dezelfde bron, maar ik voel ook dat ik een volstrekt uniek mens ben, onvervangbaar en goed.

Dat het een mens goed doet om regelmatig even stil te staan en te voelen hoe de vlag erbij hangt, wordt door vele studies bewezen. Opvallend is dat mensen waarmee ik in gesprek raak over dit onderwerp regelmatig reageren met de uitroep dat ze daar "écht geen tijd voor hebben!" ...

En toen moest ik meteen denken aan de aanrader (ook uit het boek Ik wil dat je leeft van Leo Fijen) van wijlen André Louf, kluizenaar in Simiane-Cologne:

Iedereen kan zorgen voor stilte en alleen zijn en daarmee vrijwillig kiezen voor wat afstand van de wereld, zei hij. Om het heel concreet te maken gaf hij er een schema bij:

- iedere dag een korte tijd

- iedere week een halve dag

- iedere maand een dag

- ieder jaar een week

Het doet je goed en zal zijn vruchten afwerpen, voegde hij eraan toe.

Hoewel ik dit schema nog niet precies volg, kan dit toch al beamen.

André Louf 1929-2010

De regels van abdis Theresa Brenninkmeijer

"Voor mij is de sleutel tot echt leven, tot geluk: te doen wat ik niet wens, maar wat ik wel als goed zie." ... "Wat moet ik doen? Beide handelingen zijn goed: de een was mijn plan, de andere komt op mijn pad. Volg ik mijn agenda of sta ik open voor het onverwachte? Geef ik gehoor aan mijn eigen wil of heb ik ruimte voor wat mij gegeven wordt?" ...  "Ik heb geleerd in het leven dat de sleutel tot geluk is: om niet mijn eigen plan te volgen, maar open te staan voor wat God mij geeft. Het is de enige manier om in het nu te leven, om niet te vluchten. Iedere keer als ik me overgeef aan het nu, voel ik blijdschap en voldoening. Iedere keer als ik mijn wil probeer door te zetten, vind ik mezelf smakeloos."
Dit zijn de openingswoorden van Theresa Brenninkmeijer, abdis van 'Maria Hjerte Abbedi' in Sostrup-Jutland, in het derde hoofdstuk van het boek Ik wil dat je leeft van Leo Fijen. God is haar tegenstem, zegt ze zelf. Laat los en laat God, zou Wayne Dyer zeggen.
Doen wat je niet wil doen, maar wel als juist ervaart. Het maakt op mij diepe indruk en toen ik het las wilde ik meteen naar mijn laptop rennen om erover te schrijven. Ik voel dat zij hier een heel sterk punt heeft.
Als ik altijd kies voor mijn eigen optie, mijn eigen agenda, dan ben ik uit op voldoening, op vervulling van mijn wensen. Het is een heel ik-gerichte manier van kiezen en leven. Als ik me daarentegen openstel voor wat er op mijn pad komt en me daar door durf te laten leiden, dan geef ik mijn ego minder ruimte en doe ik iets wat ook goed is, maar niet iets wat ik zelf vantevoren bedacht had. En dat geeft volgens zuster Theresa veel meer voldoening.
Het grappige was dat ik vanochtend geheel volgens ritueel rond half 10 achter de computer zat om dit stuk te gaan schrijven toen er een mailtje binnenkwam van een vriendin die vroeg of ik zin had om een wandeling te gaan maken. Ja, dat wil ik wel, maar ik had eigenlijk bedacht om... En toen ben ik natuurlijk die wandeling gaan maken met haar. Heerlijk. En die blogtekst is er nu dus toch nog.

"Voor mij staat de liefde boven de regel," zegt zuster Theresa,

 "want een regel die gebroken wordt is een levende regel."

De troebele bronnen van Anselm Grün

Ik las gisteren de eerste hoofdstukken uit het boek Ik wil dat je leeft van Leo Fijen. Hij sprak met kloosterlingen, Godzoekers, in verschillende landen van Europa over het (her)vinden van de bron van je leven en schreef er dit boek over.

In het eerste inleidende hoofdstuk laat hij Anselm Grün aan het woord, die spreekt over 'troebele' bronnen. 

Als je je toevlucht neemt tot 'troebele bronnen' als eerzucht, perfectionisme, jaloezie en bitterheid, dan hou je het niet lang vol en raak je opgebrand, zegt hij. In een persoonlijke crisis ervaar je de permanente spanning tussen deze 'troebele bronnen' in jezelf en het diepe verlangen te groeien. "Pas als ik accepteer wat niet aangenaam is in mijzelf, kan dat veranderen en groeien. Als ik dat niet doe, blijf ik achtervolgd worden door mijn schaduwzijden. Pas als ik de waarheid ontdek over mijzelf, kan ik God in mijn hart vinden want Hij zegt onvoorwaardelijk ja tegen mij. Juist in de onrust, de chaos, de mislukking en de schuld," vertelt Anselm Grün.

Ik vind dat heel mooi gezegd. Het ontroerde me toen ik het las. "Hij zegt onvoorwaardelijk 'Ja' tegen mij, juist in de onrust, de chaos, de mislukking en de schuld." Grün verwoordt hier wat ik diep van binnen weet. Ik ben helemaal goed, op ieder moment. Ieder moment is er een van geboorte. Ieder moment word ik schoongewassen en ben ik als een baby die net ter wereld komt. 

Het is zo jammer dat ik dit weer zo gauw kwijt ben in het rumoer van alle dag, want ik besef dat dit is waar het om gaat. Dit besef is onze toegangspoort tot vrede en geluk. Het is okee. Ieder moment ben ik okee. Het is helemaal niet erg dat ik vaak erg snel mijn oordeel klaar heb. Ik merk het op en neem het mee. Hoef er niet van in een kramp te schieten, nergens voor nodig. Alleen al door het liefdevol op te merken en te voelen wat het met me doet, groei ik alweer een stukje naar het licht. 

Eigenlijk wilde ik gaan schrijven over zuster Theresa Brenninkmeijer, want zij is de eerste kloosterlinge waarmee Leo Fijen in gesprek gaat. Ook zij ontroerde mij met haar eerlijkheid en wijsheid. Morgen. Morgen is de dag van Therese, vandaag is blijkbaar die van Anselm Grün. 

Jubelende boom

Het is net alsof ik over een bergpad loop. Af en toe krijg ik een glimp te zien van een mooi uitzicht, maar vaker nog loop ik gewoon het pad en heb ik geen idee waar ik precies heen aan het lopen ben. Vandaag loopt de route plotseling over een bergkam. Ik heb een prachtig uitzicht.
Dat maakt deze tijd heel spannend. Opeens kan zich een kans voordoen die zicht biedt op iets concreets. Zo stuitte ik gisteren op een vacature die mij blij maakte. Ik heb er vanochtend meteen achteraan gebeld en een mevrouw gesproken die mij uit eigen ervaring kon vertellen wat ik van de baan kon verwachten. De vacature was nog niet vervuld, dus mijn brief kon nog mee in de procedure.
Waar ik zo blij van word is dat mijn intuïtie 'er' weer doorheen komt. Een beetje zoals de zonnestralen tussen wolken door kunnen piepen. Ik heb weer van die momenten dat ik haarscherp aanvoel wat ik wel en niet moet doen. Wat voor soort werk ik echt links moet laten liggen en welk werk mij doet groeien. Mooi is dat.
En terwijl ik zo mijn pad vervolg en helderder wordt waar ik heen wil, kijk ik genietend om me heen naar al dat moois dat groeit en bloeit. En nu bedoel ik niet alleen de schapenkunst van gisteren of de prachtige boom op  het schoolplein. Ik zie ook mensen die op hun plek zijn en met hart en ziel hun werk doen. Mensen die met mooie initiatieven komen en daar anderen in laten delen. En mijn dochter die mij met haar eerlijke reactie weer iets geleerd heeft vanochtend.
Het leven is mooi, zeker op een heldere herfstdag als vandaag waarop ik ook nog een nieuw lijntje heb kunnen uitzetten.

jubelende boom op het schoolplein

Schapenkunst

Vanmiddag fietste ik door de velden rondom Utrecht. De zon maakte lange schaduwen op het gras en scheen prachtig door de doorschijnende blaadjes van bloemen, planten en bomen. Het was helder en fris.

Op mijn neus stond mijn zonnebril. Niets opzienbarends aan, zou je zo zeggen. Toch is niets minder waar. Mijn zonnebril geeft de wereld namelijk een warme tint. Alles krijgt een gouden glans. Echt supermooi. Zo ook vandaag. Ik heb genoten.

Aan het einde van mijn tocht kwam ik langs een veld met maar vier schapen erin. Van de saaie afrastering om hun wei hadden ze schapenkunst gemaakt. Eén van de kunstenaars heb ik op de foto gezet, samen met het werk. 

De vleugels van aanvaarding

We hebben twee sterke vleugels nodig om boven 'de trance van onwaardigheid' uit te vliegen. De vleugel van zuiver inzicht en de vleugel van mededogen. Beiden moeten even sterk zijn en natuurlijk tegelijkertijd gebruikt worden, anders kan er van opstijgen geen sprake zijn.
Deze metafoor gebruikt Tara Brach in haar boek Radicale aanvaarding. Ik ben het aan het herlezen en de boodschap is nog steeds actueel voor mij. Het mooie is wel dat ik merk dat mijn vleugels in de loop van de jaren sterker zijn geworden. Allebei. De kunst is om ze tegelijkertijd te gebruiken en dat lukt me niet zo goed.
Ik hoef niet perfect te zijn. Ik mag fouten maken. Ik kan niet altijd 'het goede' doen. Het lijkt zo voor de hand liggend, maar dat is het dus niet. Ik heb diep van binnen een opgepoetst en geperfectioneerd beeld van mezelf waar ik maar o, zo graag aan zou voldoen. Ik denk ook dat de Dalai Lama perfect is, dat Moeder Theresa dat was. Wat een onzin. Ook de Lama's zijn gewone mensen met al hun frustraties en onhebbelijkheden. Dat vind ik soms heel moeilijk te geloven. Alsof je als mens perfect zou kunnen zijn.
Tara Brach beschrijft in haar boek een vrouw die op haar sterfbed verzucht: "Ik heb mijn hele leven gedacht dat er iets mis was met me. ... Wat een verspilling." Dit diepe verdriet van deze vrouw kan ik heel even oproepen. In een split-second krijg ik er een glimp van mee en voel ik het in al zijn waarachtigheid.
Maak je niet zo druk, zeggen de wijze vrouwen en mannen in opvallend simpele woorden. En dat heeft helemaal niets te maken met berusting, met jezelf terugtrekken, met dan maar aan al je begeerten en verlangens toegeven of met passiviteit. Het heeft te maken met wakker en alert alles waarnemen zoals het zich aandient en er zonder oordeel, maar met het mededogen van een liefdevolle moeder, bij aanwezig blijven. Dat is alles.
Ik neem het (weer) mee en ook zal ik een paar keer per dag de tijd nemen om mezelf die belangrijkste vraag te stellen:
"Accepteer ik mezelf op dit moment zoals ik ben?"

feet-gathering

De spiegel van de kapper

Gisteren heb ik me onder handen laten nemen door een goeie kapper. Dat was wel weer eens nodig, want ik merkte dat ik mijn krullen steeds vaker in een staart of knot 'wegwerkte'.
Nu is het leuke dat hij me een coupe heeft aangemeten die ik nog nooit gehad heb. Hij heeft het langer gelaten in mijn nek en toch over het geheel genomen korter geknipt dan ik eerder toeliet. Er is nu niets anders meer mee mogelijk dan dit en dat bevalt me wel.
En toen zag ik 's avonds Femke Halsema bij DWDD. Zij heeft ook zo'n langere nekpartij. Haar kapsel lijkt wel iets op dat van mij nu.
Echt leuk. Ik ben er heel blij mee. Natuurlijk zit HET 'em niet in de buitenkant, maar zo'n nieuwe, frisse look draagt wel degelijk bij aan het geluksgevoel!

Radicale aanvaarding

"Moeilijk, moeilijk, moeilijk, moeilijk, moeilijk..." zingt Brigitte Kaandorp regelmatig door mijn hoofd. Op zo'n moment kan ik alleen maar concluderen dat ik de focus mis. Dan lijkt mijn hoofd gevuld met een brij van alternatieven. Geen idee van wat bij me past. Om vreselijk moedeloos van te worden. De conclusie is dan ook dat ik nergens voor deug en dat er iets vreselijk mis is met mij.
Op dit soort momenten ben ik gevangen in 'de trance van onwaardigheid', zoals Tara Brach het verwoordt in haar boek Radicale aanvaarding. Ik ben niet meer in staat om de waarheid met betrekking tot mezelf te zien.
"Zij die het gevoel hebben niet goed genoeg te zijn, voelen zich vaak aangetrokken tot idealistische levensopvattingen die de mogelijkheid bieden een onvolkomen aard te zuiveren en te transcenderen. Deze zoektocht naar perfectie komt voort uit het idee dat we onszelf dienen te veranderen voordat we van onszelf kunnen houden. We drinken wellicht gretig de boodschap in dat we in de kern van ons wezen goed en volmaakt zijn, maar voelen ons nog steeds buitenstaanders, ongenode gasten op het feest van het leven."
Oei.
Tara Brach schrijft heel eerlijk en is daardoor heel confronterend. Haar boodschap van radicale aanvaarding sluit naadloos aan bij die van Pema Chödrön. Zij leerde mij al om te blijven bij wat is. Op die drempel te blijven staan en alles intens te ervaren. Wat er ook is, hoe pijnlijk het ook is, en daarin te ontspannen.
Radicale aanvaarding is een heel mooi boek en ik ga er weer in lezen. Geloof dat dit fragment niet voor niets onder mijn aandacht is gebracht vandaag.

Ver buiten gedachten over recht en onrecht

ligt een veld. Daar zal ik je ontmoeten.

Als de ziel zich tegen het gras vlijt,

is de wereld zo vervuld

dat voor woorden geen plaats is.

Gedachten en taal, zelfs het woord 'elkaar',

zijn daar overbodig.

- Roemi

Geborduurde mandala

En daar issie dan: de door mij ontworpen en geborduurde mandala. Ik heb er met veel plezier aan gewerkt. Ben nu van plan om een ingewikkelder patroon te ontwerpen, met meer kleuren en het geheel helemaal 'vol' te borduren. 

Op het internet zag ik dat ik niet de enige ben die ontdekt heeft dat dit leuk is om te doen. Dat is denk ik vooral zo als je het patroon zelf ontworpen hebt. Terwijl je werkt zie je verschijnen. Veel mooier dan het op het ingekleurde ruitjespapier staat. Het groeit onder je handen vandaan, dat maakt het zo fijn om te doen. Daarnaast is het een heel rustgevend werkje, want je moet je toch echt concentreren op je werk wil het goed gaan. Ik was echt even alleen daarmee bezig, heel meditatief. 

En voor de materialen gaan we natuurlijk allemaal naar mevrouw Vos - van Wijk, de eigenaresse van "In de Nijvere Conste"!

Tijd voor een reset

Gisteren was ik op De Kinderboekenmarkt in Den Haag, waar een groot aantal kinderboekenschrijvers en -illustratoren aanwezig was om hun lezers te ontmoeten. Dat klinkt heel erg leuk en ik verheugde me erop. Had ook een paar dierbare boeken meegenomen. Uiteindelijk heb ik deze mensen ook gesproken en dat was leuk, maar het geheel was zo druk, teveel mensen in te kleine ruimtes, lawaaierig en chaotisch, dat ik er compleet van over mijn grenzen gegaan ben. 's Avonds kwam de hoofdpijn opzetten en die heeft mijn hoofd nog steeds in de houdgreep.
Tja, en als ik dan de teksten van Thomas Merton lees, waarin hij zo prachtig schrijft over die roeping tot eenzaamheid, dan wil ik niets liever dan naar een landelijk gelegen klooster verhuizen.
"De roeping tot eenzaamheid houdt in: zich volkomen toevertrouwen, zich overleveren aan de stilte van weids panorama van bossen en heuvels, van zee of woestijn, stil zijn als de zon opgaat over het land en zijn stilte vervult met licht. Bidden en werken in de ochtend, zwoegen en rusten en in de avond weer stil worden in meditatie, wanneer de nacht valt over dat land en de stilte zich vervult met duisternis en sterren. Dit is een waarachtige en bijzondere roeping. Slechts weinig mensen zullen in zo'n stilte volkomen opgenomen willen worden, zo'n stilte laten doordringen in merg en been en niets dan de stilte ademen en zich voeden met de stilte. Slechts weinig mensen willen de ware aard van hun leven veranderen in een echte levende en waakzame stilte."
Als ik dan terugdenk aan de dag van gisteren, dan wordt het me zwaar te moede. Dan wil ik alleen maar roepen: "Ja hoor, ik wil dat wel! Ik wil graag de aard van mijn leven veranderen in een levende en waakzame stilte. Niets liever!"
Er komt een gevoel van schaamte in me op. Het heeft ermee te maken dat ik het blijkbaar nog steeds zo moeilijk vind om zuiver te leven. Wat deed ik daar in die drukte, die herrie en het lawaai? Waarom zijn we niet naar zee gegaan? Ik weet het niet, het gebeurt gewoon, ik krijg er geen speld tussen op zo'n moment.
Vandaag verlang ik weer eens heel sterk naar een leven van rust, eenvoud en regelmaat. Wil ik nergens aan meedoen en me terugtrekken in mijn coconnetje.
Ik ga mijn gepijnigde hoofd te ruste leggen. Voor een reset.

Mandala van Jannah Brown

Laat me rusten in Uw wil en stil zijn

Ik lees verder in In gesprek met de stilte van Thomas Merton en word keer op keer geraakt door zijn eerlijkheid. Het is zijn worsteling met het niet-zijn en zijn liefde voor het leven (en dus voor God) die hij zo prachtig beschrijft. Heel eigen, maar tegelijkertijd herken ik het verlangen van alle mystici in zijn woorden.

Hij zit zichzelf regelmatig in de weg. Beseft dat hij onvolkomen is en van God afdrijft zodra hij even niet oplet.

"Verlos me van mijn eigen persoonlijke giftige drang om alles te veranderen, om onredelijk te handelen, om me druk te maken vanwege de drukte en alles in de war te sturen wat Gij hebt geordend.

Laat me rusten in Uw wil en stil zijn. Dan zal het licht van uw vreugde mijn leven verwarmen. Uw vuur zal branden in mijn hart en schitteren voor uw glorie. Daarvoor leef ik. Amen, amen."

Laat me rusten in Uw wil en stil zijn. Het doet iets met mij. Alle leven is een bewegen richting volmaaktheid, zegt de Tao Te Ching. Als je je maar kan overgeven. Niets in de war gaat sturen, zoals Merton het omschrijft. 

In de onrust van mijn onzekerheid voel ook ik haarfijn aan dat ik de verbinding kwijt ben. Dat alles wat ik vanuit die gemoedstoestand beslis of onderneem door angst gekleurd is. De overgave is kwijt. Het vertrouwen is weg. Terwijl alles wat mij te doen staat is vanuit het stille weten, vanuit het contact met mijn Alwetende Hart, in alle rust en overgave de dingen te blijven doen die mij voldoening schenken.

Maak mij los van het niet-zijn waarin ik mij uitput en sterf, zeg ik in navolging van Merton. Laat me rusten in Uw wil en stil zijn.

Troostsoep

Inmiddels is het middag en borduur ik voort op mijn eerdere bericht.

Daarna ging ik zitten voor een meditatie. Voelde hoe koud ik het maar bleef hebben en trok een wollen trui uit het kastje voor mijn neus. Besefte hoezeer ik blijkbaar een rechtvaardiging voor mijn bestaan nodig heb. Dat ik een moeder voor mijn kinderen wil zijn is niet meer dan een logisch gevolg van het feit dat ik hen gekregen heb. Dat ik daarmee in elk geval voor hen van betekenis ben, ook. Waar het om gaat is dat ik er mag zijn en zelfs dat het heel goed is dat ik er ben, ook los van mijn moederschap. Dat ik daar niets voor HOEF te presteren of te laten zien, dat begrijp ik wel, maar tegelijkertijd weet ik dat ik iets ZAL laten zien als ik al die voorwaarden los kan laten. En dus WIL ik iets laten zien en lijkt mijn leven zonder concrete successen mislukt.
Daar werd ik verdrietig van. Had warmte en troost nodig en besloot mijn troost-soepie te maken. Even eenvoudig als heerlijk van smaak.

Benodigdheden:

stukje verse gemberwortel
stronkje broccoli
paar bospeentjes
groentenbouillon

Snij de groenten fijn en zet ze met water in een pan op het vuur. Snij de gemberwortel in plakjes en knijp ze in een knoflookpers uit boven de pan. Doe de bouillonpoeder erbij en laat de groenten beetgaar koken. Even checken of je de gember wel proeft, ander doe je er gewoon nog wat bij.
That's all.
Smakelijk eten en veel warmte gewenst!

Rechtvaardiging

Ik zal toch echt die kant uit moeten. De drang is enorm. Het voelt als een rechtvaardiging voor mijn bestaan. Ik wil het laten zien. Het besef brengt ook vandaag zo'n enorme onrust met zich mee, dat ik niet verder kom dan een klein gedichtje:

kijk dan

lees maar
zie je wel

hier

van mij

door mij

ik ben

ik mag

er zijn

Waakzame aandacht

We hebben de kat van ons nichtje te logeren. Bijna acht weken blijft hij bij ons. Vanochtend liet ik hem aan zijn tuigje even in de tuin rondscharrelen. Alles was nat en uit de hemel kwamen minuscule regendruppeltjes.
De kat ging zitten. Aan zijn hele lichaamstaal was te zien dat zijn zintuigen op scherp stonden. Waakzame aandacht. Ik was onder de indruk. De overgave aan het moment daar in die nattigheid met zijn geuren en geluiden was totaal. Hij bewoog zijn koppie, zijn oren en staart vanuit een opperste concentratie. Alles stond in het teken van.
Ik herkende mezelf in de kat. Het is mijn houding tijdens het mediteren. Op dezelfde manier ga ik zitten en stel me open. Al mijn zintuigen op scherp. Hoe is het ermee? Wat neem ik waar? Deze poot rust dus volledig in het nu. Tegelijkertijd is een ander deel van mij gericht op wat komen gaat. Die poot is alert op alles wat gebeurt en lijkt op de toekomst gericht.
Gisteren was een bijzondere dag. Ik maakte kennis met Thomas Merton. In gesprek met de stilte is de titel van het boek dat ik lees. In de inleiding staat dat "Thomas Merton al vroeg geleerd [had] om in stilte te waken met het oog van zijn hart gericht op de horizon van het volgende ogenblik." Mooi, mooi, wat word ik blij van zulke mooie omschrijvingen van wat ik herken bij mezelf.
Ik herken zijn verlangen terug te keren naar "de Vader, naar de Oneindige, de Oorspronkelijke, de Ongekende, naar Hem die bemint, naar de Stille, de Heilige, naar de Barmhartige, naar diegene die Alles is." En als ik voor in het boek lees dat het opgedragen is aan zijn moeder, die stierf toen hij pas zes jaar oud was, dan ben ik geneigd te denken dat dit diepe verlangen naar God hiermee verband houdt. Ik denk dat veel mensen die jong een ouder verloren dit gevoel van heimwee herkennen en er, net als ik, alles voor over zouden hebben om weer thuis te kunnen komen in dat warme nest.
De kat ligt inmiddels lekker te snorren in een hoekje van de bank. Ik heb nog een paar inspirerende weken voor de boeg.

Michingo, onze logeerkater

De boot gemist

Heb de boot gemist

zie ze gaan in de verte

mooie boot, mooie mensen

mooie dit, mooie dat

Ze hebben het goed

zijn allemaal vrienden

houden elkaar overeind

Doe lekker mee!

Hoe meer zielen hoe meer...

Maar ik hoef niet zo nodig,

hoor hier niet bij

Ik vertraag, raak achterop

laat hen voorbij

in groepen geklit

met in hun headphones

een schreeuw om contact

van een eenzame moeder

uit een andere wereld

Nog langzamer ga ik

geef het helemaal op

geen hoop meer voor mij

nee, hoef ook niet gered

Mijn vuurtje verwarmt me

ik stook het wat op

en leg me te rusten,

wil morgen vroeg op

Open en ontvangend

Vandaag voel ik me lichtelijk uit m'n loodje. Nou ja, laat dat lichtelijk maar weg.
 Het begon er al mee dat ik me vanochtend meteen realiseerde dat ik gisteren mijn haarkleur verkl*** had met een doe-het-zelf-kleuring uit de winkel. Het is nu van een asgrauwe tint waarvan je meteen depressief wordt als je 'm ziet. Achteraf weet ik niet eens meer waarom ik m'n haar überhaupt wilde kleuren...
Daarna gebeurde er allerlei niet zo opwekkende dingen (waar onder een telefoontje naar de fabrikant van het haarverfspul en een fietstochtje naar de Etos waar ik een kleurmousse kocht om te redden wat er te redden viel, wat uiteindelijk weinig tot geen resultaat opleverde) en toen zette ik om half elf de computer aan en las ik dat ik niet uitgenodigd werd voor het sollicitatiegesprek voor die baan die ik wel zag zitten. Echt een domper dat ik niet eens mag komen praten. Had ik stiekem wel op gerekend.
Okee. Die baan, dat is dus niet de bedoeling. Mijn pad loopt anders. Er ligt iets mooiers in het verschiet. Straks blijkt dat het prima is dat het zo gelopen is. Dit soort gedachten schieten door mijn hoofd. Ik begrijp ze, maar ondertussen baal ik er flink van. Ze hoeven me niet.
Nog een keer. Ik loop mijn route. Mijn unieke route. Het is de route die niemand anders loopt. Ik zet mijn stappen vanuit mijn eigen uniek-zijn. Ik dacht dat deze baan er mooi bij zou passen, maar blijkbaar is het niet de bedoeling dat ik die baan heb. Het moet anders. Hoe? Dat weet ik nog niet. Ik blijf dus nog maar even bij hoe het nu is. Onzeker, financieel krap, maar wel met veel vrijheid om te schrijven en te creëren.
Ik denk dat het mijn uitdaging is om open te staan voor die creativiteit. Vanuit een volstrekt vertrouwen in mijn eigen zijn, in mijn eigen uniek-(en dus anders-)zijn, de deuren en ramen open te zetten en de heilige geest van de inspiratie door mij heen te laten stromen. Gelukkig gebeurt dat al zo nu en dan. En op die spaarzame momenten ervaar ik hoe licht het leven aan kan voelen. Hoe het ook kan zijn. Hoe ík ook kan zijn: Open en ontvangend om te kunnen creëren en geven.

Marieke de Vrij over spiritualiteit

Doordat ik vanochtend weer op het prachtige gedicht van Marieke de Vrij stuitte, ben ik naar haar gaan zoeken op het internet. Op haar website vond ik hele inspirerende teksten. Een interview met haar dat in 2006 in Paravisie gestaan heeft, maar ook een weergave van een lezing die zij ooit hield over spiritualiteit.
Op deze blog schrijf ik over mijn ontwikkeling. Dat ik daarbij zo graag zo eerlijk mogelijk wil zijn en dat dat vaak niet gemakkelijk is. Ik laat me raken door verdriet, eenzaamheid en kanten van mezelf waar ik niet zo blij van word. Ik ben een mens, maar wil mij o zo graag bewust blijven van mijn diepste zijn, dat Goddelijk is.
Marieke de Vrij zegt hier over: "Als je jezelf niet vertrouwt, dan wantrouw je God. Jezelf aannemen vraagt een heel diep besef van eenvoud. Er mag geen enkele miskenning van jou uit naar jezelf toe gaan en er mag geen opwaardering gaande zijn om dat je meer zou moeten zijn dan je vandaag kan uitbeelden. Het vraagt dus een volstrekte eerlijkheid."
Uniek zijn, authentiek zijn, het is allemaal heel moeilijk. Vooral in onze maatschappij. Hoe vaak ik al niet gedacht heb: En als ik er nu eens niet meer aan mee wil doen, wat dan?
"We zijn opgegroeid in een maatschappij waarin we buitengewoon oplettend zijn op anderen, erbij willen horen. Er zijn kwaliteiten in de maatschappij aangeduid als goed en anderen als uiterst onzeker of bedenkelijk. We manoeuvreren ons door de opgelegde stigma's heen om steeds dieper te doorvoelen dat we voortdurend rouwen om een potentie die we in ons meedragen, maar die zich uiteindelijk niet in volle wasdom kan uitdrukken. Die rouw is eigenlijk ondraaglijk."
Ach, ik lees zoveel moois op deze pagina's. Ik voel me ontzettend aangesproken omdat zij verwoordt wat ik voel tijdens meditaties of wat ik ervaar als ik plaats neem in mijn eigen woestijn.
Ze zegt ook, en dat vind ik heel mooi: "Of ik me nu heel erg in het licht voel staan of dat ik dagen heb dat ik het moeilijk heb, er komt een fase dat het om het even is. Je weet dat het hoort bij hetzelfde gegeven."

Ik zal mezelf dragen

Ik zal mezelf dragen

in de eenzame dagen

waar niemand wezenlijk

mij kan zien

Ik zal bij mij zijn

in de uren van pijn

behoedend dat mijn hart

niet zal breken

Daar waar nimmer

mijn huid geraakt wordt

zal ik beminnen mijn lichaam

de tempel van mijn ziel

Geen streling

zal een grotere zachtheid kennen

dat de liefdevolle warmte

van mijn eigen hand

Geen ogen zullen mij

dieper ontmoeten

dan mijn eigen ogen

die alziend in mildheid

mijn geest in openheid verkennen

Ik zal zijn

waar water en vuur

samenkomen

en aarde en lucht zich verbinden

Marieke de Vrij

To do or not to do

De tijd dat ik als een kip zonder kop maar alles deed wat er in mijn hoofd opkwam, is gelukkig voorbij. Tegenwoordig komt het nog zelden voor en als het toch gebeurt komt er altijd dat moment waarop ik me realiseer waar ik nu weer mee bezig ben. Ik heb er al vaker over geschreven. Over die keren dat ik vanuit een onrust - waar zich een geniepig angstgevoel achter verschuilt - maar dingen ging doen om niet te hoeven voelen.
Ik heb geleerd om mezelf vragen te stellen op momenten dat ik (opeens) iets wil gaan doen of kopen.
"Doe ik dit vanuit rust?" vind ik de mooiste. Ik kreeg hem ooit van een haptotherapeute cadeau.
"Is het nodig dat ik dit (nu) doe?" is ook heel waardevol. Deze vraag komt van een burn-out-coach.
"Heb ik dit echt nodig?" is de vraag die ik me regelmatig stel als ik iets wil gaan kopen. In verreweg de meeste gevallen is mijn antwoord ontkennend. Als ik dan toch tot de aankoop besluit besef ik dat ik mezelf of een ander er een plezier mee ga doen en dat is natuurlijk ook okee.
Bovenstaande vragen hebben mij al veel rust gebracht, want ze houden waar ik ben als ik weg wil lopen voor iets. Ze voorkomen dat ik onbewust word, maar wat ga doen om maar niet te hoeven voelen wat er speelt. Je zou zeggen dat dat toch niet zo'n ramp is, maar mij geeft het naar verloop van tijd altijd een heel triest gevoel.
Op het moment ben ik veel bezig met aanvoelen of ik de dingen vanuit een diepe innerlijke wens doe of dat ik ze uit gewoonte of plichtsbesef doe.
Neem nu dat sporten waar ik afgelopen maandag weer mee startte. Ik nam me voor om een rondje te gaan lopen. Af en toe zou ik een stukje rennen, net zo lang als het fijn aanvoelde. Halverwege mijn ronde merkte ik dat er iets verbetens ingeslopen was: Ik moet, ik moet, ik moet. Ik realiseerde me dat ik vanuit mijn wil aan lopen was. Het plezier was nergens te bekennen. Even raakte ik overspoeld door verdriet om mijzelf en vanuit die wanhoop borrelde een vierde nuttige vraag in mij op.
"Wat heb ik nu nodig?"
Ik haalde eens diep adem op die zonnige herfstochtend en verlaagde mijn tempo.

Stilte

Stilte, ik heb je lief, zeg ik vol overtuiging. Toch is het lang niet altijd gemakkelijk om van de stilte te houden.
Als ik stil sta en even stop met wat ik aan het doen ben, is dat eigenlijk nooit gemakkelijk. Alle zintuigen gaan open en ik concentreer me op wat er is. Meestal is dat veel. Niet alleen komt er veel van buiten op me af, maar vaak blijkt er nog meer binnen in mij aan de gang. De neiging om dan maar gauw weer door te gaan met wat ik aan het doen was is dan heel groot. Het is beangstigend om stil te staan en te ervaren.
Ik neem dan heel bewust het besluit om erbij te blijven. Ik denk aan Pema Chödrön en haar wijze woorden. Dat het zo belangrijk is om de smaak van hopeloosheid te pakken te krijgen. Of, zoals Catharina Visser het verwoordt: aanwezig te blijven bij de sluimerende pijnen van het leven.
Als ik eenmaal besloten heb om erbij te blijven, dan lijkt het bijna alsof ik fysiek kan voelen hoe mijn hart haar deuren open zet. Alsof mijn hart mij beloont voor het getoonde vertrouwen. Er gaat iets stromen dat eerder tegengehouden werd door die dichte deur.
In die stroom mag alles er zijn zoals het is. Het wordt opgemerkt en mag meestromen, God weet waar heen.
Ik merk dat het steeds rustiger en stiller wordt in mij.
Ik merk dat ik mij geopend heb en voel me verbonden met alles en iedereen, nu en in alle tijden.

Sporen van God

Op de inspirerende site Sporen van God schrijft Marianne Vonkeman over de veertiende-eeuwse mystieke tekst Wolk van niet weten:
"Gunstig voor het beschouwende leven is droefheid: namelijk de kwellende ‘volmaakte’ droefheid dat men is." ...  "Het diepe besef dat je God zou willen bereiken maar door het bestaan zelf onoverbrugbaar gescheiden bent, veroorzaakt een scheurende en ondraaglijke droefheid. Altijd maar weer dat ik dat ertussen schuift.. om gek van te worden. Het is onmogelijk voor een mens om zichzelf te vergeten en juist dat is de bron van deze alles verterende droefheid. Dat is precies haar nut: het doordringende verlangen dat met deze volmaakte droefheid gepaard gaat, maakt de ziel klaar voor de grote vreugde die een mens vrij maakt van alle kennis en ervaring omtrent zichzelf."
Ik schreef al eerder op deze blog over eenzaamheid. Die fundamentele eenzaamheid die ieder mens kent, staat rechtstreeks in verband met deze droefheid. Deze volmaakte droefheid. Het afgescheiden zijn van mijn oorsprong, van God, is heel pijnlijk. Het voelt als een afgescheiden zijn van pure, onbaatzuchtige, liefde.
Meister Eckhart zegt in Over God wil ik zwijgen dat "waarlijk bezitten van God berust op een juiste gemoedsgesteldheid en op een geestelijk, innerlijk gericht en geconcentreerd zijn op God." ... "Wie God zo in zijn wezen heeft, ervaart Hem als goddelijk en God straalt voor hem in alle dingen, want in alles proeft hij het goddelijke en uit alle dingen verschijnt hem Gods beeld. In zijn binnenste ziet God hem altijd aan, en in zijn onthechting en inkeer wordt hem zijn geliefde aanwezige God ingeprent." Je moet dus van goddelijke tegenwoordigheid doordrongen zijn, zegt Meister Eckhart.
Ik kan er heel erg van genieten als wijze mensen onder woorden weten te brengen waar ik ten diepste mee worstel. Het is het afgescheiden zijn van die echte liefde, die in mij die 'volmaakte droefheid' veroorzaakt.
Het lijkt erop dat ik van de liefde van God, van mijn vader, maar ook van mijn moeder afgescheiden ben geraakt. Daar kan ik soms diep verdriet van hebben. Gelukkig zijn er steeds meer momenten waarop ik besef dat die verbindingen er echt nog wel zijn en ervaar ik regelmatig die goddelijke tegenwoordigheid in mensen om me heen, de natuur en, last but not least, in mezelf.
Ik word gedragen en ben geliefd.

Omdat ik het waard ben

Ik ging mediteren en bleek weer eens in mijn eigen woestenij terechtgekomen te zijn.
Wat wil ik nu weer allemaal bewijzen? Al die goede voornemens. Pfff.
Ik wil het graag opgeven.
Ik wil dat er iemand voor mij gaat zorgen.
Lieve Kwan Yin, zorg voor mij.
Dat dacht ik toen ik daar voor mijn altaartje zat.
Het is niet zo vreemd dat dit alles opkomt. Gisteren kwam ze weer eens op bezoek. Wat gebeurt er dan met mij? Ik ga op een bepaalde manier op de gevoelloze stand en tegelijkertijd word ik heel gedienstig. Ik bel op om te checken of de reis goed gaat (die had dit keer een andere route), ik ben heel hartelijk, geïnteresseerd en meelevend als zij iets vertelt en ik zorg ervoor dat het haar aan niets ontbreekt.
Toch blijf ik met een rotgevoel achter. Het lukt me niet om haar en haar gedrag met mededogen te bezien. Ik sluit me af en zit het uit. Wat zou het fijn zijn als ik liefdevol kon constateren dat zij het op dit moment niet anders kan.
En mijzelf? Kan ik mijzelf met diezelfde mededogende blik bezien? Dat lijkt me nog veel belangrijker.
Daar zat ik dan. In die pijnlijke woestenij. Ik zal het echt moeten gaan doen. Liefdevol zijn voor mezelf. Eerlijk en liefdevol, daar gaat het om. En ondertussen mag de deur naar de mensen die mij liefhebben best een stukje verder open zodat ik me kan koesteren in de warmte van hun liefde.
Omdat ik het waard ben.

Kwan Yin in China

Goede voornemens

Het is vreemd, maar ik merk dat er de afgelopen week steeds nieuwe goede voornemens blijven opkomen. En dat midden in het jaar.
Het begon bij het voornemen om weer consequent iedere dag te gaan zitten voor een meditatie. Vervolgens besefte ik dat ik beter mijn best wil doen voor de Zweedse les. Daarna merkte ik dat ik toch echt op mijn eet- en slaapgewoonten wil letten: minder alcohol en suiker, meer water en fruit en uiterlijk om half elf erin. Als klap op de vuurpijl kwam er dit weekend het verlangen om weer te gaan sporten bij.
Zou het door het weer komen? De zon stemt mij optimistischer en wellicht raak ik daar wat overmoedig van en zie ik mezelf als een soort superwoman die alles kan. Én iedere dag mediteren, bloggen, gezond eten en drinken en op tijd naar bed, én drie keer in de week (pak 'em beet) Zweeds studeren en sporten.
Het zou in principe moeten kunnen, maar ik ben bang dat ik teveel tegelijk vraag van mezelf.
Ik bombardeer de komende week als testweek. Daarna evalueer ik de boel.
Kijk, van dit soort daadkrachtig geformuleerde plannetjes die aan alle kanten goed zijn voor mezelf word ik meteen blij.
Het komende half uurtje ga ik besteden aan de Zweedse les. Een goed begin is het halve werk!

Oja, en dan vergeet ik er nog één: weer meer prietplaatjes gaan maken!