Jubelende boom

Het is net alsof ik over een bergpad loop. Af en toe krijg ik een glimp te zien van een mooi uitzicht, maar vaker nog loop ik gewoon het pad en heb ik geen idee waar ik precies heen aan het lopen ben. Vandaag loopt de route plotseling over een bergkam. Ik heb een prachtig uitzicht.
Dat maakt deze tijd heel spannend. Opeens kan zich een kans voordoen die zicht biedt op iets concreets. Zo stuitte ik gisteren op een vacature die mij blij maakte. Ik heb er vanochtend meteen achteraan gebeld en een mevrouw gesproken die mij uit eigen ervaring kon vertellen wat ik van de baan kon verwachten. De vacature was nog niet vervuld, dus mijn brief kon nog mee in de procedure.
Waar ik zo blij van word is dat mijn intuïtie 'er' weer doorheen komt. Een beetje zoals de zonnestralen tussen wolken door kunnen piepen. Ik heb weer van die momenten dat ik haarscherp aanvoel wat ik wel en niet moet doen. Wat voor soort werk ik echt links moet laten liggen en welk werk mij doet groeien. Mooi is dat.
En terwijl ik zo mijn pad vervolg en helderder wordt waar ik heen wil, kijk ik genietend om me heen naar al dat moois dat groeit en bloeit. En nu bedoel ik niet alleen de schapenkunst van gisteren of de prachtige boom op  het schoolplein. Ik zie ook mensen die op hun plek zijn en met hart en ziel hun werk doen. Mensen die met mooie initiatieven komen en daar anderen in laten delen. En mijn dochter die mij met haar eerlijke reactie weer iets geleerd heeft vanochtend.
Het leven is mooi, zeker op een heldere herfstdag als vandaag waarop ik ook nog een nieuw lijntje heb kunnen uitzetten.

jubelende boom op het schoolplein