Ik heb geleerd om mezelf vragen te stellen op momenten dat ik (opeens) iets wil gaan doen of kopen.
"Doe ik dit vanuit rust?" vind ik de mooiste. Ik kreeg hem ooit van een haptotherapeute cadeau.
"Is het nodig dat ik dit (nu) doe?" is ook heel waardevol. Deze vraag komt van een burn-out-coach.
"Heb ik dit echt nodig?" is de vraag die ik me regelmatig stel als ik iets wil gaan kopen. In verreweg de meeste gevallen is mijn antwoord ontkennend. Als ik dan toch tot de aankoop besluit besef ik dat ik mezelf of een ander er een plezier mee ga doen en dat is natuurlijk ook okee.
Bovenstaande vragen hebben mij al veel rust gebracht, want ze houden waar ik ben als ik weg wil lopen voor iets. Ze voorkomen dat ik onbewust word, maar wat ga doen om maar niet te hoeven voelen wat er speelt. Je zou zeggen dat dat toch niet zo'n ramp is, maar mij geeft het naar verloop van tijd altijd een heel triest gevoel.
Op het moment ben ik veel bezig met aanvoelen of ik de dingen vanuit een diepe innerlijke wens doe of dat ik ze uit gewoonte of plichtsbesef doe.
Neem nu dat sporten waar ik afgelopen maandag weer mee startte. Ik nam me voor om een rondje te gaan lopen. Af en toe zou ik een stukje rennen, net zo lang als het fijn aanvoelde. Halverwege mijn ronde merkte ik dat er iets verbetens ingeslopen was: Ik moet, ik moet, ik moet. Ik realiseerde me dat ik vanuit mijn wil aan lopen was. Het plezier was nergens te bekennen. Even raakte ik overspoeld door verdriet om mijzelf en vanuit die wanhoop borrelde een vierde nuttige vraag in mij op.
"Wat heb ik nu nodig?"
Ik haalde eens diep adem op die zonnige herfstochtend en verlaagde mijn tempo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten