Als ik stil sta en even stop met wat ik aan het doen ben, is dat eigenlijk nooit gemakkelijk. Alle zintuigen gaan open en ik concentreer me op wat er is. Meestal is dat veel. Niet alleen komt er veel van buiten op me af, maar vaak blijkt er nog meer binnen in mij aan de gang. De neiging om dan maar gauw weer door te gaan met wat ik aan het doen was is dan heel groot. Het is beangstigend om stil te staan en te ervaren.
Ik neem dan heel bewust het besluit om erbij te blijven. Ik denk aan Pema Chödrön en haar wijze woorden. Dat het zo belangrijk is om de smaak van hopeloosheid te pakken te krijgen. Of, zoals Catharina Visser het verwoordt: aanwezig te blijven bij de sluimerende pijnen van het leven.
Als ik eenmaal besloten heb om erbij te blijven, dan lijkt het bijna alsof ik fysiek kan voelen hoe mijn hart haar deuren open zet. Alsof mijn hart mij beloont voor het getoonde vertrouwen. Er gaat iets stromen dat eerder tegengehouden werd door die dichte deur.
In die stroom mag alles er zijn zoals het is. Het wordt opgemerkt en mag meestromen, God weet waar heen.
Ik merk dat het steeds rustiger en stiller wordt in mij.
Ik merk dat ik mij geopend heb en voel me verbonden met alles en iedereen, nu en in alle tijden.
Mooie ontwikkelingen bij jou. Ik ben op het moment terughoudend in reacties/praten/schrijven, vanuit een diep gevoelde behoefte van stilte en Zijn vanuit mijn kern, meer daarover op mijn blog. Liefs van Marrit
BeantwoordenVerwijderenIk ben heel dankbaar voor dit soort ervaringen. Ze zijn er gelukkig regelmatig en steunen mij.
BeantwoordenVerwijderenJouw terughoudendheid begrijp ik. Praten haalt je vaak uit je kern inderdaad. Dat herken ik maar al te goed. Ook de schroom om mijn mond te houden op momenten dat ik eigenlijk vanuit die oude gewoonte een kletspraatje zou zijn gaan houden. Nee, ik hoef niet te praten, zeg ik dan tegen mezelf. Ik hoef niets te bewijzen of toe te dekken. Ik mag gewoon hier zijn en niets zeggen. Moeilijk is dat.