Doordat ik vanochtend weer op het prachtige gedicht van Marieke de Vrij stuitte, ben ik naar haar gaan zoeken op het internet. Op haar website vond ik hele inspirerende teksten. Een interview met haar dat in 2006 in Paravisie gestaan heeft, maar ook een weergave van een lezing die zij ooit hield over spiritualiteit.
Op deze blog schrijf ik over mijn ontwikkeling. Dat ik daarbij zo graag zo eerlijk mogelijk wil zijn en dat dat vaak niet gemakkelijk is. Ik laat me raken door verdriet, eenzaamheid en kanten van mezelf waar ik niet zo blij van word. Ik ben een mens, maar wil mij o zo graag bewust blijven van mijn diepste zijn, dat Goddelijk is.
Marieke de Vrij zegt hier over: "Als je jezelf niet vertrouwt, dan wantrouw je God. Jezelf aannemen vraagt een heel diep besef van eenvoud. Er mag geen enkele miskenning van jou uit naar jezelf toe gaan en er mag geen opwaardering gaande zijn om dat je meer zou moeten zijn dan je vandaag kan uitbeelden. Het vraagt dus een volstrekte eerlijkheid."
Uniek zijn, authentiek zijn, het is allemaal heel moeilijk. Vooral in onze maatschappij. Hoe vaak ik al niet gedacht heb: En als ik er nu eens niet meer aan mee wil doen, wat dan?
"We zijn opgegroeid in een maatschappij waarin we buitengewoon oplettend zijn op anderen, erbij willen horen. Er zijn kwaliteiten in de maatschappij aangeduid als goed en anderen als uiterst onzeker of bedenkelijk. We manoeuvreren ons door de opgelegde stigma's heen om steeds dieper te doorvoelen dat we voortdurend rouwen om een potentie die we in ons meedragen, maar die zich uiteindelijk niet in volle wasdom kan uitdrukken. Die rouw is eigenlijk ondraaglijk."
Ach, ik lees zoveel moois op deze pagina's. Ik voel me ontzettend aangesproken omdat zij verwoordt wat ik voel tijdens meditaties of wat ik ervaar als ik plaats neem in mijn eigen woestijn.
Ze zegt ook, en dat vind ik heel mooi: "Of ik me nu heel erg in het licht voel staan of dat ik dagen heb dat ik het moeilijk heb, er komt een fase dat het om het even is. Je weet dat het hoort bij hetzelfde gegeven."
Wat een mooie vondst Joyce! Ik kende haar niet en toen ik gisteren het mooie gedicht op je blog las, dacht ik weet hoe jij je nu voelt... hetzelfde als ik. Fijn is dat dan om zo'n bemoedigende en verwarmende inspiratiebron te vinden. Echt precies de spijker op z'n kop zoals ze het omschrijft, dat over het manoeuvreren tussen de opgelegde stigma's heen en het rauwen, auw, ja zo is het. En zo is het cirkeltje weer rond naar 'als dit is wat het is, is het ook oké'.
BeantwoordenVerwijderenIk verwachtte al dat het vooral jou erg aan zou spreken, Marrit. Op haar site vind je vooral onder het kopje 'mens zijn' veel mooie teksten.
BeantwoordenVerwijdereneindelijk weer eens tijd om zo hier en daar wat te lezen, ik lees je graag, je formuleert zo helder en eerlijk, gewoon wat is - dat vind ik knap.
BeantwoordenVerwijderenIk hoor net dat ik niet uitgenodigd ben voor een sollicitatiegesprek voor een baan die ik wel zag zitten en meteen daarna lees ik jouw compliment. Dank je wel!
BeantwoordenVerwijderenGrappig (?) ik had precies hetzelfde, ook niet uitgenodigd voor een sollicitatie - tegelijk ook blij met de tijd en vrijheid.
BeantwoordenVerwijderen