Het begon er al mee dat ik me vanochtend meteen realiseerde dat ik gisteren mijn haarkleur verkl*** had met een doe-het-zelf-kleuring uit de winkel. Het is nu van een asgrauwe tint waarvan je meteen depressief wordt als je 'm ziet. Achteraf weet ik niet eens meer waarom ik m'n haar überhaupt wilde kleuren...
Daarna gebeurde er allerlei niet zo opwekkende dingen (waar onder een telefoontje naar de fabrikant van het haarverfspul en een fietstochtje naar de Etos waar ik een kleurmousse kocht om te redden wat er te redden viel, wat uiteindelijk weinig tot geen resultaat opleverde) en toen zette ik om half elf de computer aan en las ik dat ik niet uitgenodigd werd voor het sollicitatiegesprek voor die baan die ik wel zag zitten. Echt een domper dat ik niet eens mag komen praten. Had ik stiekem wel op gerekend.
Okee. Die baan, dat is dus niet de bedoeling. Mijn pad loopt anders. Er ligt iets mooiers in het verschiet. Straks blijkt dat het prima is dat het zo gelopen is. Dit soort gedachten schieten door mijn hoofd. Ik begrijp ze, maar ondertussen baal ik er flink van. Ze hoeven me niet.
Nog een keer. Ik loop mijn route. Mijn unieke route. Het is de route die niemand anders loopt. Ik zet mijn stappen vanuit mijn eigen uniek-zijn. Ik dacht dat deze baan er mooi bij zou passen, maar blijkbaar is het niet de bedoeling dat ik die baan heb. Het moet anders. Hoe? Dat weet ik nog niet. Ik blijf dus nog maar even bij hoe het nu is. Onzeker, financieel krap, maar wel met veel vrijheid om te schrijven en te creëren.
Ik denk dat het mijn uitdaging is om open te staan voor die creativiteit. Vanuit een volstrekt vertrouwen in mijn eigen zijn, in mijn eigen uniek-(en dus anders-)zijn, de deuren en ramen open te zetten en de heilige geest van de inspiratie door mij heen te laten stromen. Gelukkig gebeurt dat al zo nu en dan. En op die spaarzame momenten ervaar ik hoe licht het leven aan kan voelen. Hoe het ook kan zijn. Hoe ík ook kan zijn: Open en ontvangend om te kunnen creëren en geven.
Pfff, wat een dompers, en vervelend voor je, maar wat weet je het mooi te omschrijven over het zetten van de stappen vanuit je eigen uniek-zijn en de overgave. Dit lijkt wel echt onze weg he, dat creëren vanuit het open zijn, maar oh zo lastig soms en ik vraag me dan wel eens af ik (we?) ook weer niet teveel tijd heb(ben) voor dat scheppen, wat tegelijkertijd betekent dat we veel tijd te hebben om de pijn en de eenzaamheid zo diep te voelen (maar ook te helen:)).
BeantwoordenVerwijderenOp naar het Licht!