Willibrordpad - eerste etappe

Gisteren liep ik van de St. Catharinakathedraal in de Utrechtse binnenstad naar de St. Nicolaasbasiliek in IJsselstein. Het was de eerste etappe van het Willibrordpad.
Aangezien ik de wandeling al geruime tijd van tevoren gepland had, was ik bijzonder blij met het prachtige heldere herfstweer van gisteren. Ik liep alleen, want mijn enige medewandelaar had zich afgemeld.
Van het eerste stuk door Utrecht had ik geen hoge verwachtingen, maar ik bleek de Leidse Rijn te volgen en dat was heel erg mooi. Er wonen in dat gedeelte van Utrecht flink wat bevoorrechte mensen, heb ik wel gezien.
Het mooiste stuk was (natuurlijk) het weidestiltegebied tussen Knollemanshoek en IJsselstein. Daar voelde ik alles van me af vallen en borrelde de blijdschap en dankbaarheid op. Liep ik het eerst stuk  nog vooral vanuit een 'ik moet'-energie en daarna even met een 'waarom wilde ik dit ook alweer'-gevoel (ik liep een flink stuk langs de provinciaalse weg en daar werd erg hard gereden), dat alles verdween als sneeuw voor de zon toen ik het stiltegebied in liep.
Ruimte, vogels, groen, rechte lijnen, grillige knotwilgen, helderblauwe lucht die weerspiegelde in de sloten, oude en nieuwe hekken, reigers en schapen en niet te vergeten de zon en de wind.
Genieten was het, met al mijn zintuigen.
Pas rond IJsselstein kwam ik meer wandelaars tegen en langs de bebouwde kom was het zelfs even druk. Natuurlijk. Het was werkelijk schitterend weer om erop uit te trekken.
Gelukkig heeft het Willibrordpad wel 81 etappes. Ga me nog even bezinnen op de vraag of er iemand mee wil lopen de volgende keer. Dit was toch wel erg fijn, zo in mijn eigen tempo (ik loop blijkbaar straf door: 22 kilometer in 4,5 uur inclusief foto's maken en lunchpauze)

foto's: Joyce van den Beuken

Schrijven helpt

Vandaag is zo'n dag dat ik de wereld als ingewikkeld, gecompliceerd en onrustig ervaar. Ik wil me op dit soort dagen opsluiten in mijn atelier. Kaarsjes aan en dan gewoon wat rommelen aan mijn bureau, beetje opruimen, beetje schrijven, mediteren, lezen.
Ik merkte het toen ik in de kantoorboekhandel stond te wachten op mijn beurt. Er lagen verschillende soorten administratieve notitieblokjes op het schap.
Meteen was ik terug in mijn jeugd toen ik zo graag 'postkantoortje' speelde. Wat vond ik het heerlijk om aan een soort van bureautje te zitten met stempeltjes, kleine kaartjes, enveloppen, pennen, potloden, opschrijfboekjes, kleine doosjes en meer van dat soort dingen. Dat was even mijn hele wereldje. Die vierkante meter die zo heerlijk overzichtelijk was en daarbij ook nog helemaal gericht was op het scheppen van orde in de chaos. Kolommetjes, hokjes, lijntjes... heerlijk.
Soms is het nu eenmaal zo dat ik niet zo blij word van het veranderlijke en chaotische dat het leven kenmerkt. Dat ik er tegen in opstand kom en alleen maar wil dat alles in hokjes en kolommetjes past. Dat alles één op één optelbaar en vergelijkbaar is en dat alles te sorteren is. En als dat klusje dan geklaard is, dat ik dan met een diepe zucht heerlijk onderuit kan.
Nu is het in het echie gewoon zo dat ik gelukkig word van de dagen dat ik merk dat ik mee kan bewegen met al die chaos en onvergelijkbaarheid. Dat het me geen angst aanjaagt, maar dat ik er nieuwsgierig en alert van word. En het mooie van dit geluksgevoel is dat het nog veel meer omvat dan alleen mijn kleine wereldje. Het is van een oneindige wijdsheid en raakt het goddelijke.
Goed dat ik me lekker in mijn atelier teruggetrokken heb en ben gaan schrijven.
Schrijven helpt.

-in de kantoorboekhandel-

Back to basics

Het is rustig op Zielekruid. Te rustig.
Hoe erg is het dat ik niet meer zo vaak schrijf? Het betekent in elk geval dat andere dingen om aandacht vragen. Ik werk weer. In het onderwijs nog wel. Dat was een pittige stap om te zetten en ik merk dat me dat flink bezighoudt.
Zielekruid is de plek van de Joyce die graag vertraagt, de dingen bewust doet en van het leven wil genieten. Maar vooral de plek van de Joyce die haar band met God wil versterken in plaats van verwaarlozen.
Dat laatste is wat is wat ik mezelf verwijt. Ik verwaarloos mijn contact met God. Nu even niet. Ik heb een nieuwe baan. Alsof er iets belangrijkers bestaat dan dat lijntje met God, die ik daar ergens heel diep vanbinnen in mij weet, maar ook overal om mij heen.
Ik vind het ontzettend moeilijk om een evenwicht te vinden tussen datgene wat 'de wereld van de 10.000' dingen van mij vraagt (gezin, relatie, werk) en waar ik echt behoefte aan heb. Ik wil zo graag de dingen vanuit dat contact met God doen. Terwijl ik werk wil ik voelen dat alles goed is zoals het is. Dat ik goed ben zoals ik ben. Ik zou zo graag vanuit die plek van onvoorwaardelijke liefde mijn werk doen. Geduldig en liefdevol zijn zodat ik weet waar de kinderen behoefte aan hebben en dus weet wat mij te doen staat.
Afgelopen dinsdag ben ik gestart met een korte cursus De Bijbel voor dummies. We gaan vier keer bij elkaar komen en krijgen in vogelvlucht een eerste kennismaking met dit boek. Ik zag de boom van goed en kwaad afgebeeld staan op een schematisch plaatje. Ik realiseerde me dat deze boom voor mij symboliseert dat ik zo bezig ben met oordelen.
De mensheid heeft gegeten van de verboden vrucht en is in de wereld van goed en kwaad terecht gekomen. De wereld van oordelen. De wereld van tegenstellingen. Ik dus ook en ik kan me daar wel tegen afzetten, maar het is wel de wereld waar ik het mee te doen heb.
Terug naar de basis, neem ik me weer eens voor. Terug naar de stilte, naar God.
Zondag gaan we wandelen. In stilte. Loop je mee?

afbeelding: Johan ter Beek

Dag van de stilte

Het Willibrordpad

Ik ga het Willibrordpad lopen. Iedere maand zal ik één zondag reserveren voor één stuk van de route. Ik ga lopen en... schrijven. Wat ik uitdrukkelijk niet ga doen is praten. Op deze dagen gaat de beweging naar binnen, dus ik zwijg.

Ik nodig je uit om met me mee te lopen. Eén keer, een paar keren of alle keren. Gewoon wanneer je tijd en zin hebt. Samen lopen, zwijgen en schrijven. Dat schrijven doen we twee keer. Aan het begin en halverwege de wandeling krijg je van mij een kaartje met een tekst. Het is een tekst waar je op mag 'kauwen' terwijl je loopt. De teksten vormen het uitgangspunt voor de twee schrijfmomenten, één halverwege de tocht en één aan het einde.

Het voelt nu al heel goed om iedere maand een dag gepland te hebben staan waarop ik buiten in de natuur op een actieve manier stil mag zijn. Iedere maand een dag van afstemming op mijzelf, op die allerdiepste kern binnenin mij waar Gods stem te horen is.

Het Willibrordpad sluit prachtig aan bij dit verlangen, want “... het Willibrordpad is niet 'de zoveelste wandeling' door Nederland, hoewel de route wel door Nederland loopt. Het Willibrordpad is een wandeling die het accent durft te leggen op de geestelijke verdieping die een wandeling kan bieden. Het is een tocht waarbij 'wandelen' mag uitgroeien tot 'pelgrimeren',” schrijft Henk Brussel in de inleiding van zijn boek dat de pelgrimsroute tot in detail beschrijft. http://www.willibrordpad.nl/index.htm

Ik ben benieuwd! Jij ook?

De tocht start in Utrecht, mijn woonplaats en zal daar ook weer eindigen. In de tussenliggende tijd zal de route door prachtige landschappen en langs acht monumentale kerken voeren.

We starten om 11.00 uur en lopen iedere keer een stuk van ongeveer 20 km. Uit ervaring weet ik dat mijn wandel-tempo iets hoger ligt dan gemiddeld, dus kijk even of je je daarin kunt vinden.

Ik zal zorgen dat we starten en eindigen op punten die met het openbaar vervoer bereikbaar zijn.

Iedereen zorgt zelf voor goede schoenen, (regen)kleding, eten en drinken en een notitieblokje met pen.

De eerste twee data zijn: zondag 11 november en zondag 9 december 2012. In 2013 lopen we iedere keer op de eerste zondag van de maand, te starten op zondag 6 januari 2013.

Je kunt je opgeven door een mail te sturen naar joyce@tokosalsa.nl 

Graag minimaal je telefoonnummer(s) vermelden. Mocht je tijd en zin hebben om meer te vertellen dan hoor ik graag wie je bent en wat jouw motivatie is om mee te wandelen.

Ik hoop van harte je 9 november te ontmoeten!

www.willibrordpad.nl

Toeval bestaat niet

Vanavond zette ik de tv aan om een detective op de Belg te gaan bekijken. Ik was nog wat vroeg en kwam midden in een informatief stukje over egels terecht. Omdat ik mezelf laatst nog met een egeltje vergeleken had, zette ik het geluid harder.
"Egels zijn fantastische diertjes, ze zullen je niet teleurstellen," zei de voice-over. Dat was alles wat ik over egels te horen kreeg, want er werd doorgegaan met een ander onderwerp.
Kijk, daar word ik dus blij van :-)

foto: www.quomagazine.nl

Een Heel Bijzondere Dag

Ik ben weer eens dankbaar. Gisteren was namelijk Een Heel Bijzondere Dag. Een dag van verrassing, verbinding en verwondering.
Het begon 's middags toen we bezoek kregen van de vorige baasjes van Arie, onze adoptiekater. Zij wilden wel eens met eigen ogen zien waar hun lieverd nu leeft. Al snel raakten we over allerlei interessante gespreksonderwerpen aan de praat en zaten we met een biertje en wijntje in de najaarszon.
Halverwege de middag belde dochterlief ons op met de uitnodiging om bij haar vriendinnetje thuis te komen eten, want zij waren aan het koken voor ons. Daar zaten we dus later op de dag gezellig met z'n achten aan tafel en genoten van een Italiaanse maaltijd.
's Avonds kwam onze logé. Ik had uit een re-tweet gelezen dat Boele Ytsma een slaapplaats zocht vlakbij Nieuwegein en daar spontaan op gereageerd. Het werd een heel inspirerend bezoek. Heb er zelfs een concreet plan aan overgehouden waar ik nog even op ga zitten broeden.
Gisteren in bed voelde ik de verwondering. Zo kan het dus ook! Er lopen daar in de wereld mensen rond waarmee ik gemakkelijk kan praten, waarbij ik me bij om mijn gemak voel en waarmee ik interesses deel. Contact met deze mensen is dus niet vooral vermoeiend, maar juist inspirerend.
Ik ben het liefst alleen, hoorde ik mezelf gisteren tegen Boele zeggen. Ja, ik ben graag alleen, maar gisteren bleek weer eens dat ik ook enorm geniet van contact met mensen die op dezelfde golflengte zitten.

Ik geniet van nieuwe, inspirerende contacten.
Ik geniet van uitwisseling van ideeën en dromen.
Ik ontmoet mensen die mij inspireren en waarvoor ik een inspiratiebron ben.

Gods geliefde dochter

Ik heb gemerkt dat het me onmiddellijk helpt om de zaken in perspectief te zien: uitzoomen tot in het hiernamaals.
Zodra ik voel dat ik aan het 'dazen' ga, en daarmee bedoel ik dat ik op de automatische piloot maar wat aan het doen ben en verbinding totaal weg is, stel ik me voor dat ik vanuit de hemel naar mezelf kijk. Ik stel me voor dat ik dood ben en vanuit die wereld van grenzeloze liefde naar mezelf hier op de aarde kijk.
Ik zie dan hoe ik aan het redderen ben. Op dat moment voel ik mijn goddelijke hart overstromen van liefde en mededogen voor die ploeterende mens daar beneden op aarde en ik voel ook hoe ontzettend jammer het is dat ik niet begrijp dat ik mezelf en mijn omgeving zo ontzettend tekort doe door op deze manier te leven. Door zo bang te zijn om teleur te stellen.
"Je stelt niet teleur!" roep ik naar beneden. "Je bent precies goed zoals je bent! Je bent Gods geliefde dochter! Je mag fouten maken bij de vleet! Leef lekker je leven en geniet van alles wat er te genieten valt!" Dat soort dingen roep ik dan naar beneden.
Ik zoom weer in en ik stop.
Ik ga zitten en word stil. Ik laat alles maar weer eens goed tot me doordringen.
Ik ben Gods geliefde dochter. Het is de bedoeling dat ik de dingen zoveel mogelijk vanuit een innerlijke zin doe en er vervolgens van geniet.
Het is zo ontzettend verhelderend. Probeer het maar eens!

foto: I love sufism (Facebook)

Samenvallen met mezelf

Afgelopen weekend was ik op de Hezenberg om gastvrouw te zijn voor de aanwezige retraitegasten. Het weekend bleek in het teken te staan van mijn eigen verlangen. Niet zo vreemd natuurlijk, want dat is wat er gebeurt als je je uit het dagelijkse terugtrekt; dan kom je terug bij je verlangen.
Uit mijn dagboek.
Zaterdag: "Ik wil weer samenvallen met mezelf. Kreeg een beeld van mijzelf alsof ik dubbel zag. Twee beelden die niet naadloos aansloten. Ik wil weer precies samenvallen met mezelf."
Ik las Thomas Merton: "Onze echte reis in het leven is innerlijk: het is een zaak van groei, van verdieping en van een steeds grotere overgave aan de scheppende werking van de liefde en de genade in ons hart. Nooit was het voor ons meer noodzakelijk om aan die werking te beantwoorden." En: "... vraag me af waarom ik leef, in detail, en vraag me af wat ik denk dat me ervan weerhoudt om voluit te leven voor datgene waarvoor ik leef."
En prompt zongen we in de kapel Ubi caritas et amor, Deus ibi est. Dat is een Taizé-lied. Het betekent: waar liefde heerst en barmhartigheid, daar is God. Ik had het nota bene zelf uitgezocht de dag ervoor.
Overgave. Alweer. Overgave aan de scheppende werking van de liefde en genade in ons hart, want daar is Gods stem te horen.
Zondagochtend scharrrelde ik als een egeltje in de eerste zonnestralen in het bos om rondom de kapel en maakte mooie foto's. 's Avonds in bed maakte het beeld me droevig. Het leek vooral eenzaamheid uit te stralen. Toch was er toen overgave. Ik was wel degelijk gelukkig daar op dat moment in dat stille ochtenduurtje. Ik voelde de verbondenheid met de schepping en met God.
Nu de mensen om me heen nog toelaten in dat egelhartje van me. Dat gebeurt vanzelf als ik steeds meer ga samenvallen met mezelf.

De omgeving van De Hezenberg in Hattem

Tikkun

Vorige week zag ik in de aflevering van Boeken een gesprek met de Israëlische schrijver David Grossman. Hij verloor zes jaar geleden zijn zoon aan de Libanonoorlog en schreef er een prachtig boek over.
"Ik vond dat ik moest schrijven omdat ik dacht: Als ik de pech heb of gedoemd ben om naar dit eiland van leed en verdriet gestuurd te worden, dan wil ik het tenminste op mijn manier in kaart brengen."
Het wonderbaarlijke was dat hij een dag na de sjiva, de zeven dagen van rouw in het Jodendom, weer begon te schrijven.
"Soms keek ik naar mezelf en dacht ik: Ben ik gek, dat ik 'n uur lang zit te zoeken naar de juiste metafoor of uitdrukking terwijl de wereld om mij heen in elkaar stort?
Maar als ik dan het juiste woord vond, gaf dat een gevoel van genezing, in het Hebreeuws zeggen we tikkun. Het is een kabbalistisch idee dat er iets geneest in de wereld als je iets goeds doet. En het vinden van het juiste woord dat precies verwoordde wat ik voelde, dat genas iets in een oneerlijke wereld," zegt Grossman.
Ik heb het boek afgelopen weekend zitten lezen tijdens mijn middag in de rouwwinkel waar ik vrijwilligerswerk doe. Heel erg mooi en heel erg indrukwekkend. Grossman verwoordt op poëtische wijze iets wat eigenlijk ondoenlijk is, want geen enkel woord dekt precies de lading. Toch heeft hij die uiterst persoonlijke poging gedaan die heel sterk binnenkomt.
Ik heb me gewoon opengesteld voor de woorden en die gelezen als poëzie. Er zijn woorden en er is de stilte tussen de zinnen. Grossman leidde me al zoekend, zowel de geest als zintuigen op scherp, door zijn landschap van rouw. Hij ontziet je niet, wordt nergens sentimenteel. Heel erg mooi.

Don't be satisfied with stories,

how things have gone with others.

Unfold your own myth

without complicated explanations

- Rumi - 

foto: I love sufism - Facebookpagina

Zwerversliefde

Laten wij zacht zijn voor elkander, kind -

want, o de maatloze verlatenheden,

die over onze moegezworven leden

onder de sterren waaie' in de oude wind.

O, laten wij maar zacht zijn, en maar niet

het trotse hoge woord van liefde spreken,

want hoeveel harten moesten daarom breken

onder de wind in hulpeloos verdriet.

Wij zijn maar als de blaren in de wind

ritselend langs de zoom van oude wouden,

en alles is onzeker, en hoe zouden

wij weten wat alleen de wind weet, kind - 

En laten wij omdat wij eenzaam zijn

nu onze hoofden bij elkander neigen,

en wijl wij same' in 't oude waaien zwijgen

binnen een laatste droom gemeenzaam zijn.

Veel liefde ging verloren in de wind,

en wat de wind wil zullen wij nooit weten;

en daarom - voor we elkander weer vergeten -

laten wij zacht zijn voor elkander, kind.

 uit Verzamelde Gedichten (1948) van Roland Holst (1888-1976) 

www.beeldenintaal.webklik.nl

Ont-moeting

Vanmiddag was daar die intense ontmoeting met Donne.
De ogenblikken ervoor liep ik me zorgen te maken dat ik nog steeds erg mijn best aan het doen ben. Op zich is daar niets mis mee. Het is goed als mensen hun best doen. Meer kun je niet doen, he? Alleen is het bij mij zo dat ik ERG mijn best doe. En wel op zo'n manier dat ik voel dat het mij uit mijn centrum, uit mijn kracht, haalt.
Ik liep daar dus over te peinzen toen ik bij Donne uitkwam.
Donne is een meisje van acht weken oud. Ze werd door haar moeder op haar buikje vastgehouden en keek mij recht aan. Ze raakte mij met haar blik. Door haar ogen keek ik rechtstreeks de eeuwigheid in. Als vanzelf streelde ik haar handje met een vinger. Ze greep mijn vinger vast en liet me niet meer los.
Ondertussen bleef ze me aankijken.
Woordeloos vertelde haar ogen me dat alles goed was. Dat ik mocht stoppen met zo mijn best te doen. Dat ik daar niemand een dienst mee bewees. Dat het in wezen ontzettend simpel is. Ben er gewoon, precies zoals je bent en het is goed.
Laat je door niemand iets anders aanpraten.

Ik ben wat ik doe

Ik heb zo vaak het gevoel dat het zo ontzettend dichtbij is, die toestand van openheid, wijdsheid en onbevooroordeeldheid. Alsof het slechts een vliesje is dat open scheurt en mij de waarheid onthult. Een wolkendek dat openbreekt en de zon laat zien (clichés zijn er niet voor niets). 
Daarnet las ik op het blog van Rinie Altena een paar hele mooie citaten van Thomas Merton. Rinie heeft een paar passages uit Hidden in the same mystery voor ons vertaald. Hier verwoordt Merton heel mooi dat gevoel van mij:
"Die hele onderneming, van het gevoel dat heilig zijn net om de hoek is, is een geweldig verwarrende illusie. Zo zit dat niet in elkaar, zie je. Wij zouden helemaal niet in die dimensie moeten leven. Alsof we langs een horizontale lijn ons voortbewegen, waar we voortdurend op zoek zijn naar zijn wat er nu weer in ons vizier komt en wat we nooit zullen bereiken. Het is als een wortel die de ezel wordt voorgehouden en waarbij de ezel zich alsmaar voortbeweegt maar de wortel nooit krijgt. Sommige mensen zouden willen dat het spirituele leven ook zo is. Maar zo hoort dat niet te zijn. Hierdoor loop je voortduren vooruit op jezelf. Je pakt dan nooit op waar je werkelijk hoort te zijn; namelijk precies daar waar je nu bent, zie je. En je bent daardoor altijd buiten jezelf en dat betekent dat je vervreemd bent van jezelf, weg van waar Christus is."
Het is geen horizontale beweging, maar een zijn, precies waar ik ben. Hier is het te doen voor mij. Ik ben er al en er is geen handeling meer vereist. Op die momenten van helderheid ben ik precies daar waar ik hoor te zijn. Daar waar Christus is, zegt Merton.
Dat zegt hij weer heel goed. Ik ben al gearriveerd. Ik denk ook dat je alleen op die manier van de waarheid kunt getuigen. En daarmee ben ik terug bij Dorothee Sölle.
Geluk is er altijd, zegt Sölle. En: "De mooiste formule voor geluk is voor mij de mystieke zin: ik ben wat ik doe."

Hoewel... sommigen ervaren het anders :-)
www.loesje.nl

Ben ik soms Jezus?!

Vanochtend las ik op het bankje voor mijn favoriete koffietentje over Dorothee Sölle. Ze is één van de inspirerende mensen die aan bod komen in het boek God als u er bent van Anselm Grün. Ze vertellen allemaal over hun persoonlijk zoektocht naar God en dat vind ik enorm inspirerend.
Sölle vertelt dat ze ooit op straat iemand naar de tijd vroeg. Deze man rageerde wat spottend: "Ben ik soms Jezus?!" Dit antwoord heeft indruk op haar gemaakt. Ze concludeert dat De Kerk van Jezus een onbereikbare superman gemaakt heeft.
Op de volgende bladzijde vervolgt ze: "Nu zou ik die arbeider op de bouwplaats iets opener en offensiever antwoorden: "Natuurlijk bent u Jezus," zou ik zeggen. "Wat zou u anders van uw leven willen maken?! Dat het niet genoeg is om alleen Piet Jansen te zijn, dat weet u toch ook wel?! Ook u bent toch geboren en op de wereld gekomen om van de waarheid te getuigen. Maak uzelf niet kleiner dan u bent. Meelopers hebben we al genoeg. Stelt u zich dat eens voor: u en ik en uw schoonmoeder en uw baas - zijn Jezus. Wat zou er dan veranderen? In ons zit toch iets... van God".
Het stukje dat ik las past mooi bij het prachtige filmpje dat ik gisteren zag op de blog van Jan Bommerez. Een man is blind voor alles om hem heen en kan niet verder kijken dan zijn eigen negatieve interpretaties. Halverwege het filmpje krijgt hij echter een wonderbril aangereikt waardoor hij er een dimensie bij krijgt: de persoonlijke verhalen achter al die verschillende mensen die hij ziet.
Ik denk dat dit precies het verschil is tussen ''alleen Piet Jansen zijn" en "vrij worden van vooroordelen en aanmatiging". Je voor kunnen stellen dat jijzelf en de mensen om je heen Goddelijk zijn.
Allemaal dragen we ons eigen kruis met ons mee. En allemaal kunnen we Jezus zijn.

Ik geloof in Jezus Christus

die opstaat in ons leven,

opdat wij vrij worden

van vooroordelen en aanmatiging,

van angst en haat,

en zijn revolutie voortzetten

tot zijn Rijk aanbreekt.

Dorothee Sölle in Tegenwind p. 65 e.v.

beeld: Daniëlle Orelio

Ik kan overal gelukkig zijn

Gisteren overkwam mij weer eens iets bijzonders. Ik wilde vanuit de stad rechtstreeks naar het station fietsen, maar werd halverwege omgeleid. Weg van de bouwput die daar ontstaan is omdat Utrecht een nieuw station krijgt.
Het was een korte omleiding en hij voerde mij door zo'n typisch stads achterafstraatje. Het maakte een wat rommelige, afgeleefde indruk. Er liep een oudere man met een plastic tas zware boodschappen. 'Hier wonen ook mensen,' schoot het door me heen. Ik zag verwaarloosde appartementen en opeens stelde ik me voor dat de man met de boodschappen mijn buurman was en dat ik daar in één van die appartementen zou moeten gaan wonen. Stel.
En toen gebeurde het. Ik voelde met heel mijn weten dat overal schoonheid te vinden is. Dat ik overal gelukkig kan zijn als ik lekker in mijn vel zit. Dat ik nergens bang voor hoef te zijn.
Ik ervaarde een enorme ruimte en openheid op dat moment. Met heel mijn hebben en houden WIST ik dat dit is waar de verlichte leermeesters en -meesteressen op doelen. Als je in staat bent je vooroordelen los te laten en de wereld tegemoet te treden met die ruimte en openheid in je hart, dan kun je alles aan en zelfs overal gelukkig zijn. Overal.

Vooroordelen hebben geen vat op mij.
Er is ruimte en openheid in mijn hart.
Ik kan overal gelukkig zijn.

poster te bestellen bij www.notsalmon.com

Delen of zijn?

Het lijkt wel alsof mijn radar voor inspirerende ervaringen of inzichten continu aanstaat. Dat is toch mooi? zou je denken. Ja en nee.

Ik vind het blijkbaar erg fijn om mijn ervaringen te delen en dus ben ik er alert op. Er zit helaas nog steeds iets van dat enthousiaste kind achter die "Kijk mij!" roept, maar gelukkig is er vooral het gedeelte in mij dat graag wil inspireren en geruststellen: "Kijk, zo ging het bij mij vandaag." 

Aan de andere kant kan ik dus niets meer beleven zonder dat ik me afvraag of het niet een prachtig onderwerp is om een stukje over te gaan schrijven. Mocht dat het geval zijn, dan is de drang dus heel groot om onmiddellijk te gaan schrijven en ben ik uit de ervaring geraakt. Tegenwoordig roep ik heel hard HO! en keer terug naar het moment. Als ik geluk heb, want soms lukt me dat niet meer en is 'the damage done'. 

Hier op Zielekruid heb ik nadrukkelijk oog voor het pijnlijke en schurende, maar op Facebook is alles wat ik post toch vooral positief. Het blijft een precair evenwicht dat ik zoek. Het is fijn om te delen, maar uiteindelijk gaat het er toch gewoon om dat ik mijn leven leef. Tenslotte is het leven een aaneenschakeling van ervaringen en momenten die ik niet abrupt moet gaan afbreken om ze te kunnen delen. 

Dus tegen dat stuk van mijzelf dat denkt dat er zonder al dat gedeel niets van mijn persoon overblijft, zeg ik: Ik ben. Ook zonder dat al die anderen weten waar ik allemaal aan meegedaan heb (Ik ben sociaal of actief), van genoten heb (Ik ben opmerkzaam of mindful), wat voor interessants mij allemaal te binnen geschoten is (Ik ben wijs). 

Ik ben. 

Daar hoeft dus niets achteraan geplakt te worden. Niet op een indirecte manier door middel van posts op het internet en nee, ook niet ondubbelzinnig door mijzelf in mijn hoofd.
En ondertussen mag mijn radartje gewoon blijven draaien, hoor. Ik geniet namelijk erg van die focus op het wezenlijke. Het voedt de dankbaarheid voor wat het leven allemaal te bieden heeft aan ervaringen en dat is alleen maar goed.

foto van internet, fotograaf onbekend

Vol verwachting

"Vol verwachting zijn; kent u die uitdrukking?" Zo zou dominee Gremdaat zijn preek beginnen. "Ik moest daar aan denken toen ik gisteren..."
...door de stille, zonnige, zomerochtend naar de kerk fietste. Vol verwachting, want ik zou in het mooie kerkje plaatsnemen, de blik gericht op de Oneindige, mooie liederen gaan zingen en een glimp opvangen van het mysterie. Daar verheugde ik me op.
Bij binnenkomst bleek het kerkje vrijwel vol en ik nam plaats op een lege plek vrij achterin.
Naast mij zat een familie met zeer jonge kinderen die geen zin hadden in een uur stilzitten. Vader en moeder plukten om beurten de kinderen uit het gangpad. Bij de vader herkende ik de ronde rug en het slecht zittende jasje van ex-premier Balkenende, de moeder kon met haar hoedje zo uit een Frans impressionistisch schilderij zijn gestapt.
Pal achter mij zat een Erg Gemotiveerd lid van de gemeenschap. Hij zong uit volle borst mee met de liederen, die mij dit keer allemaal onbekend voorkwamen. Ook de teksten wilden maar niet tot leven komen.
Kortom, ik kreeg met allerlei ongewenste prikkels te kampen en natuurlijk volgden daarop de oordelen.
Mooie ervaringen zijn niet op afroep beschikbaar. Wist ik natuurlijk wel, maar gisteren even niet.

Het doel voorbij?

Vanochtend bracht ik weer eens mijn kinderen naar het station voor een logeerpartij bij de oma's.

Het gaat iedere keer op dezelfde manier:
Ik sta op met een humeur en heb een erg kort lontje.
We zijn maar net op tijd op het station waar oma al ongeduldig staat te wachten.
De kinderen willen nog heel veel knuffels en kusjes voordat ze met oma de trein in stappen.
Ik zwaai de kinderen uit terwijl ik hen kushandjes toeblaas.
Ik loop met mijn ziel onder de arm het station weer in.
Ik wil de eerste de beste winkel binnenlopen en van alles kopen.
Ik doe het niet en voel hoe rot ik me voel.

Vandaag ging het zó verder:
Ik besluit om een kopje koffie met kaneelbroodje te gaan eten bij Broodnodig.
Op het bankje voor de zaak, met koffie, lekkers en krantje binnen handbereik, merk ik dat het nare gevoel verdwenen is en ik heel erg gelukkig ben.
Ik ben zo blij met mezelf en het mooie weer dat ik besluit naar huis te gaan lopen.
Onderweg word ik alleen nog maar blijer, zie bijvoorbeeld de hele mooie oude bomen die langs de singel staan, zelfs zó blij dat ik de overbuurman die langs fietst recht in de ogen kijk, maar niet eens herken.
'Hallo!' roept hij blij.
Hm.

Zwolse stoeptegelwijsheden

Soms wordt wijsheid met voeten getreden  ;^)

À-dieu Bibian Harmsen

Op 25 juli is Bibian Harmsen gestorven. Ik zag het toen ik op de camping nietsvermoedend mijn telefoon aanzette en even door de twitterberichten scrolde.
Bibian schreef op haar blog over de kanker in haar alvleesklier en lever en wat het met haar deed. Dat heeft ze een ruim een half jaar kunnen doen. Ongelooflijk hoe zo'n ziekte toeslaat.
Ze blijft me bij als een enorm levenslustige jonge vrouw die met een feilloze eerlijkheid de impact van zo'n doodsvonnis beschreef. Ik vond dat moedig, maar vooral enorm inspirerend.
Daarnaast was Bibian moeder van drie kinderen in de basisschoolleeftijd en dat is natuurlijk nog eens extra schrijnend. Deze kinderen maakten driekwart jaar geleden nog deel uit van een gelukkig gezin. Met Bibian als creatieve, vrolijke, misschien een beetje afwijkende moeder, die baste en zong in een bandje en zelfs een eigen platenlabel had.
Die moeder is er nu niet meer.
Moge er mensen voor Bibians gezin klaarstaan met een pan soep, een luisterend oor of een dagje de zinnen verzetten. Moge haar man Klaas de kracht en wijsheid vinden om oog te blijven hebben voor zowel zijn eigen als het verdriet van zijn kinderen en in staat zijn de herinneringen aan Bibian levend te houden.

À-dieu Bibian Harmsen (1971-2012)

Naschrift:

Ik heb ontdekt dat Klaas zelf een blog gestart is waar Hele Mooie Gedichten op staan. Wijsheid heeft deze man genoeg. Aangrijpend is ook om te lezen hoe het immense verdriet zich vertaalt in dagelijkse strubbels en pijnlijke confrontaties, maar gelukkig ook in hele mooie momenten.

The summons

Will you come and follow me if I but call your name?
Will you go where you don't know and never be the same?
Will you let my love be shown? Will you let my name be known,
will you let my life be grown in you and you in me?

Will you leave yourself behind if I but call your name?
Will you care for cruel and kind and never be the same?
Will you risk the hostile stare should your life attract or scare?
Will you let me answer prayer in you and you in me?

Will you let the blinded see if I but call your name?
Will you set the prisoners free and never be the same?
Will you kiss the leper clean and do such as this unseen,
and admit to what I mean in you and you in me?

Will you love the "you" you hide if I but call your name?
Will you quell the fear inside and never be the same?
Will you use the faith you've found to reshape the world around,
through my sight and touch and sound in you and you in me?

Lord your summons echoes true when you but call my name.
Let me turn and follow you and never be the same.
In Your company I'll go where Your love and footsteps show.
Thus I'll move and live and grow in you and you in me.

Vanochtend in ons prachtige kerkje overviel me de tekst van deze hymne. 
Het is een duidelijke oproep om hier op aarde Jezus' handen, ogen, oren en spraak te zijn. Ik schreef er al eerder over, want Théresia van Ávila zei het ook al. Toen maakte het ook al zo'n indruk.
Tegelijkertijd voelde het als een liefdesverklaring, toen ik daar stond te zingen tussen al die lieve mensen. Alsof ik Gods bruidje was en mij ter plekke gevraagd werd 'ja' te zeggen tegen zijn liefde: 'Will you let me answer prayer in you and you in me?'

Het is niet zomaar iets wat mij gevraagd wordt. Het is geen vrijblijvend verbond. Er wordt van mij gevraagd dat ik het onbekende tegemoet durf te treden, dat ik zekerheden overboord gooi, niets terug verwacht voor wat ik doe. Dat ik bovendien besef dat het mij zal veranderen en daarmee de wereld. Maar dat zal slechts ten goede zijn. 

Voor de melodie van de hymne:
http://www.youtube.com/watch?v=V0aAkOe87mo&feature=related

Zomervakantie!

Morgen vertrekken we voor twee weken naar een hele fijne camping in het Noord-Oosten van Nederland. Lekker zwemmen in de rivier en lezen voor de tent. De weersvooruitzichten zijn voorlopig positief; het eerste weekje buiten zijn is binnen (hihi). 

Ik wil jullie ook een paar heerlijke weken wensen met zomerweer, leuke ontmoetingen, lekker eten, verrassende ontdekkingen en inspirerende indrukken.

Tot in augustus!

* uit de oude doos: op Corsica in 2001*

Dansen

Laatst werd ik 's nachts wakker en kon niet meer inslapen. Ik lag daar in het donker en realiseerde me heel scherp dat ik vaker wilde spelen en dansen. Dat dat goed voor mij zou zijn. In de tien minuten na dit inzicht schreef ik het gedicht Spelen.
Vandaag vond ik in een oude map dit uitgeknipte verhaaltje van Toon Tellegen. Het gaat over dansen. Dat dansen goed voor je is. Net als zingen trouwens. Een collega in de rouwwinkel vertelde mij laatst dat ze stickers had geplakt met slechts twee woorden erop: zingen helpt. Altijd. Dansen blijkbaar ook. Ik geloof het. Nu nog wat vaker gaan doen.

* Klik op het verhaal om het beter te kunnen lezen * 

Spelen

In een land hier ver vandaan

kon ik spelen

op mijn kop gaan staan

Het was ook daar in het natte gras

dat ik opging in de delen

en volmaakt gelukkig was

gedicht: Joyce van den Beuken

illustratie: Monouno

The God-Shaped Hole

"What else does this craving, and this helplessness, proclaim but that there was once in man a true happiness, of which all that now remains is the empty print and trace? This he tries in vain to fill with everything around him, seeking in things that are not there the help he cannot find in those that are, though none can help, since this infinite abyss can be filled only with an infinite and immutable object; in other words by God himself." - Pascal (1623-1662) 

Vanochtend kwam ik bij toeval uit bij het blog van Keith Bakker. Hij schrijft vanuit de gevangenis in Lelystad hoe het hem vergaat. Vorige week schreef hij over onvoorwaardelijke liefde of eigenlijk meer over dankbaarheid en dat is een heel indrukwekkende tekst geworden.
Halverwege de tekst noemt hij The God-Shaped Hole. Ik zocht het natuurlijk meteen op met Google en vond een mooie tekst van de Amerikaans theoloog Glenn F. Chesnut. Hij refereert in dit verband dus aan de filosoof en wiskundige Pascal waarvan hij bovenstaande quote opgenomen heeft. Ik kende de term niet, maar het gevoel dat erbij hoort des te beter. 
Zelf heb ik lang gedacht dat 'this craving,' zoals Pascal het noemt, het gevolg was van de dood van mijn vader toen ik zeven jaar jong was. Die gebeurtenis is mijn persoonlijke verdrijving uit het paradijs. Ik ben blijven hunkeren naar een terugkeer naar die veilige, liefdevolle wereld van voor mijn vaders dood, maar niets hielp.
De afgelopen jaren, toen ik mezelf op mijn zoektocht beter leerde kennen, bleek dat die hunkering een universeel menselijk gevoel is. Wij mensen zijn immers fundamenteel eenzaam. Je zou onze geboorte ook kunnen zien als een verdrijving uit het paradijs en in het verlengde daarvan beweerde Pascal wellicht dat "all that now remains is the empty print and trace [of true happiness]."
Dat gevoel van fundamentele eenzaamheid, daar verzetten we ons tegen. Pema Chödrön was de eerste die mij uitdaagde dit gevoel te verkennen. Ook Bieke Vandekerckhove vertelt in haar boek De smaak van stilte heel openhartig hoe moeilijk, maar vooral waardevol het was om in haar eigen woestijn te durven verblijven.
Ik vermoed dat je die woestijn zou kunnen zien als The God-Shaped Hole. En dat daar God tot je spreekt.

Verdrijving uit het paradijs

Masaccio

Je bent mooi

Vandaag is zo'n dag dat ik nog geen enkele energie gestoken heb in mijn uiterlijke verschijning. Okee, ik heb gedoucht vanochtend, maar daarna heb ik me in joggingbroek en sweater gestoken en niet meer in de spiegel gekeken tot daarnet. Bleek en vaal, was meteen mijn conclusie.
Over het algemeen vind ik mezelf best een mooie vrouw, maar deze vrouw die ik daarnet in de spiegel zag, dat ben ik toch ook? Hoe verhoudt zich dat? Ben ik pas die mooie vrouw als ik mijn ogen een beetje aangezet heb en krullencrème in mijn haar gedaan heb?
Ik twitter nu een ruim een half jaar voor Je bent mooi en vertel vrouwen twee dagen per week dat ze goed zijn zoals ze zijn. Dat ze mooi zijn omdat ze zijn zoals ze zijn. Mét hun buikje, mét hun rimpeltjes en stevige benen.
Wanneer ben ik mooi? Daarnet merkte ik dat ik mezelf mooier en mooier begon te vinden naarmate ik langer naar mezelf bleef kijken in de spiegel. Ik keek mezelf in de ogen en zag hun glans en daarna zag ik ook dat leven wat erachter schuil ging. Ik zag twee ogen die al zoveel gezien hadden. Dingen die ze liever niet gezien hadden, maar gelukkig veel meer dingen waar ze enorm van genoten hadden.
Ik zag de rimpeltjes rond mijn ogen. Ze spraken tegen mij over alle emoties die ik doorleefd heb. Ik heb gehuild en gelukkig ook veel gelachen. Ik heb me zorgen gemaakt, maar me ook zalig ontspannen gevoeld in het leven dat achter me ligt. Mijn rimpeltjes vertelden mij mijn eigen verhaal.
Ik zag mijn mond. De lippen die zich spottend kunnen krullen, die zacht kunnen glimlachen en woorden kunnen vormen van allerlei pluimage.
Kortom, als ik even de tijd neem om mezelf te zien, dan wordt de onderliggende schoonheid zichtbaar. De unieke schoonheid die bij mij hoort en bij niemand anders en dan voel ik me ondanks die eerste kleurloze indruk een heel mooi en kleurrijk mens.

Cindy Lauper - True Colors

Life's challenge

Ik word weer eens uitgedaagd. Door het leven, door God? Ach, dat zijn maar woorden. Het enige wat telt is dat ik uitgedaagd word om stelling te nemen. Of nee, ik moet zeggen dat ik voor de zoveelste keer uitgedaagd word om stelling te nemen. Blijkbaar ben ik niet opgegeven.

Het moment lijkt nooit goed, maar als ik ga zitten en stil word, begrijp ik dat ieder moment even goed is. Het gaat hier om vertrouwen hebben, om overgave aan het leven. En wat dat aangaat is ieder moment even goed. 

Atheïst of Christen?

"The God you do not believe in, does not exist"

Abt Christopher Jamison in de BBC-serie The big silence

Ik heb me dat al vaker gerealiseerd. Het aloude godsbeeld van de man in de hemel, die de aarde schiep in zes dagen, die oordeelt over levenden en doden en dus tevreden gehouden moet worden, want o wee, wat zal zijn toorn aanrichten, daar herken ik niets in. En met mij velen die zich atheïst noemen. Ben ik dan ook een atheïst? Zo voel ik me absoluut niet, want ik herken een sterk religieuze inslag bij mezelf.

Vandaag las ik een blogtekst van David Hayward (The naked pastor) waarin hij dit onderwerp ook aansnijdt. "I feel no urgency for a label," zegt hij terecht. Het verlost ons van de vooroordelen die aan al die etiketjes kleven.

Zelf vind ik het ook lastig om te zeggen dat ik in God geloof. Ik voel dan de noodzaak uit te gaan leggen wat ik dan onder die God versta, want 'ze' moeten niet denken dat ik er zo'n ouderwets godsbeeld op na hou. De moeilijkheid is dan meteen dan ik in 'de Onnoembare' geloof, een God die niet in beelden te vatten is, "want een God die te verklaren en begrijpen is, is je geloof niet waard," las ik laatst nog in de Kabbala for dummies. 

Dus voor al die atheïsten onder ons: "... so possibly your (new) understanding of life, is what God is!" (alweer abt Jamison, die, helaas maar al te duidelijk, heel graag wat meer zieltjes gewonnen had onder de stiltegangers)

Beauty tussen het onkruid

Wie, o, wie, ken z'n naam?

Vertrouwen

Tijdens mijn meditatie bleef ik maar bezig met wat er allemaal speelt in mijn leven. Het wilde niet stil worden in mijn hoofd. Ik realiseerde me dat ik me met dit denken afsloot voor God. Het leuke was dat ik daarna ook besefte dat God dat he-le-maal niets uitmaakt. Ik voelde haarscherp aan dat De Oneindige geen weerstand kent en al helemaal geen oordeel.

Oordelen doe ik zelf. En dat is ook goed tot op zekere hoogte. Ik kan me er van bewust zijn dat ik een fout heb gemaakt en zet het daarmee in het licht. Ik denk ook dat dat de functie zou moeten zijn van de biecht. Zo was het, zo heb ik het gedaan, maar ik zou willen dat ik het anders had kunnen doen. Niks geen reeks weesgegroetjes bidden na afloop. Gewoon mezelf zien zoals ik ben en handel en erkennen dat ik lang niet altijd 'goed doe'. 

Als mij dat lukt, dán komt God pas om de hoek kijken. Pas op het moment dat ik in alle nederigheid en liefde naar mezelf kan kijken. Dan wordt het stil in mij en vang ik iets op van De Oneindige. Ik besefte weer eens dat ik op zo'n helder moment opnieuw word geboren en vol verwondering verder mag gaan.

Ik zat daar zo op mijn bankje en was even heel gelukkig. Dankbaar. Terwijl er ook zorgen zijn. Grote zorgen. En ik verwonderde me over die diepe laag waar ik tegenwoordig toegang tot heb. De laag van vertrouwen dat alles gebeurt zoals het gebeurt. En dat dat goed is. 

nest mereltjes in het appelboompje van mijn lieve vriendin S.

Little treasure

foto: Joyce van den Beuken

The big silence

Tijdens de meditatiesessie van vandaag merkte ik al snel hoe onrustig ik was. Ik vertelde Kwan Yin dat ik even naar mijn 'Plekje van Ontspanning' van de alfatraining wilde om dan later bij haar terug te komen voor de meditatie. Maar terwijl ik dit voorstelde begreep ik al dat dit dus niet de manier is waarop ik met de dingen om wil gaan.

Ik richtte me weer tot Kwan Yin met al mijn onrust. Merkte op waar hij voelbaar was en wat het met me deed. Hoe ik me moest weerhouden om er niet voor weg te lopen. Uiteindelijk zakte het gevoel mijn lijf uit de aarde in. Ik lag in Kwan Yins armen, mijn hoofd tegen haar zachte boezem.

Totale vrede.

Het is zo eenvoudig. Blijf erbij, loop niet weg. Iedere keer dat ik de moed heb om dit te doen word ik beloond met een glimp van de Oneindigheid. Het is de boodschap van Pema Chödrön: blijf erbij als een ware krijger, want dit is wat zich aandient, dit is nu jouw werkelijkheid, jouw leven. Leef het. Doe je dat niet, dan ben je als een levende dode.  

Ik zag gisteren de eerste aflevering van The big silence, een Britse serie over vijf mensen die acht dagen de stilte ingaan. De abt die het stel begeleidt zegt het heel mooi: "Silence is de gateway to your soul and your soul is the gateway to God."

En zo is het. 

foto: Joyce van den Beuken

In memoriam

Lieve papa

voor eeuwig en altijd

in mijn herinnering

1975 - 2012

In contact

Opeens viel het me op. Was het afgelopen jaar er een van in mezelf gekeerd zijn als een rups in zijn cocon, de afgelopen maand daarentegen, was er een van naar buiten treden en mensen ontmoeten.

Mensen hadden bij mij vrijwel altijd een virtueel stickertje 'vermoeiend' op hun voorhoofd geplakt. Veel mensen bij mekaar waren standaard 'uitputtend'. Wat is er gebeurd in de tussentijd? 

Ik heb mezelf en mijn groeiproces leren kennen en waarderen.

Ik heb de goddelijke onderstroom in mijn leven ontdekt en de helende kracht ervan ervaren. 

En tenslotte heb ik beseft hoe ik mezelf jarenlang ondermijnd heb en geleerd hoe het anders (beter) kan.

Blijkbaar is het zo dat mensen, groepen mensen, ja zelfs De Hele Wereld, heel beangstigend zijn als je geen fundament onder je leven hebt liggen. Als er geen helderheid is over je eigen waardevol zijn. Ik ben van mezelf gaan houden en durf daardoor de wereld weer in te kijken en die wereld te zien zoals hij is. Precies zoals hij is en ik vind het prachtig allemaal. Gewoon alles, in al zijn imperfectie. 

Ik ben van mijn eilandje af. Dit besef begint door te sijpelen. En het gekke is dat ik het nooit zo door had dat ik me op dat eilandje bevond. Het was gewoon mijn wereld. Nu ik me vrijer voel, zie ik nog duidelijker hoe angstig alles moet zijn geweest voor mij. En belangrijker nog; ik voel heel sterk dat het dus ook anders kan. Ongedwongener, wat meer vanzelf. 

Ik begrijp nu helemaal hoe ik mezelf beïnvloed heb met mijn ideeën over de wereld en mijzelf daarin. Het is mogelijk om die ideeën aan de kant te schuiven en er een positief idee voor in de plaats te zetten. Zo kun je opnieuw beginnen en blijk je al na een paar weken gegroeid te zijn naar een mens dat geniet van het contact met een ander en zich moeiteloos inzet voor wie of wat dan ook.

bron foto: internet

Mooi is dat

de bus staat zuchtend stil

onvoorzichtig rent ze

met wapperende haren

als ik haar ontwijk

 zie ik in een flits

de dame

met bloemen

op haar schort

ze knipt de haag

en daar
is ook haar lach

en zo is alles

als het zijn moet

 loopt het zo

en echt niet anders

mooi is dat

bron foto: internet

Thuis zijn

Ik kreeg de vraag wat mij nu precies aantrekt in de (Anglicaanse) kerk. Waarom ga ik er graag heen?
Allereerst blijk ik een helderder idee te hebben van mijn eigen religiositeit. Ik ben er in gegroeid, of afgedaald, en weet nu dat ik wortel, rust in de Ene, de Onnoembare, de Eeuwige. Ik heb ervaren dat meditatie of gewoon even stil worden mij helpt af te stemmen op die goddelijke bron diep vanbinnen. Ik weet dat dit afgestemd zijn mij helpt het goede te doen. Twijfelen is niet nodig, want als het resoneert met De Ene, dan is het goed.
Ik herken veel in Meister Eckharts godsbeeld wat er een was van een eeuwig uit zichzelf en naar zichzelf toestromende God. God als de oergrond die van al het bepaalbare vrijgehouden moet worden. Alle dingen zijn innerlijk aanwezig in God.
Ik zie God dus niet als een ambachtsman die alles geschapen heeft en oordeelt over mij. De kerk lijkt veelvuldig gebruik te maken van dit godsbeeld en daarom zou je je af kunnen vragen wat ik dan in die kerk te zoeken heb.
In de Anglicaanse kerk merk ik dat ik mijn eigen godsbeeld gemakkelijk als een filter over de mis kan leggen. En als ik dat doe, dan wordt het een heel indringend uurtje. Ik ben gericht op God en wat Hij (die hij, noch zij is) mij te vertellen heeft. Ik hoor er over Jezus en hoe hij mij kan inspireren tot 'goed' en ook 'eigen-zinnig' leven. Want dat is wat me iedere keer opvalt: de preek maakt altijd de vertaalslag naar het dagelijks leven.
Daarnaast ontroert het mij als alle mensen in het volle kerkje tegelijk gaan zingen over Gods liefde. Vaak gaat het over de onmetelijkheid en het onbeschrijflijke en dat is mooi. Daarnaast helpt de Engelse taal mij om los te komen van vooringenomenheid en beelden uit het verleden die met bepaalde teksten samenhangen.
Ik heb ervaren dat één keer per week samenkomen en gezamenlijk de blik op de Oneindige richten, toch heel goed voelt. Tussendoor zal ik zelf moeten zorgen dat ik thuis ben als ik God wil ontmoeten.
Want: God is altijd thuis, jij was het zelf die uit wandelen ging, schreef Meister Eckhart ooit.

... en ik geloof dat ik dat ten diepste ben ...

Jupiter rules!

"Vanaf juni zal Tweelingen de prettige invloed merken van geluksplaneet Jupiter: een mooier verjaardagscadeau is nauwelijks denkbaar. Het is de planeet die positief en optimistisch maakt. Daardoor zal Tweelingen vanaf die tijd alles van de zonnige kant zien. Ook kan hij nu echt geloven in zichzelf, waardoor hij dingen realiseert die hij vorig jaar misschien nog voor onmogelijk had gehouden." Zo begint de tekst over het sterrenbeeld Tweelingen in de Happinez die nu te koop is.
Zelf dacht ik dat mijn Silva-training in het eerste weekend van juni de veroorzaker was van mijn positiviteit, maar nu blijkt de planeet Jupiter er achter te zitten... Ik lees ook dat ik de afgelopen jaren onder invloed ben geweest van Saturnus en dat een pittige tijd geweest is, maar de komende jaren mag ik de vruchten plukken van mijn sloop- en graafwerkzaamheden, want er is een steviger fundament gelegd volgens de astrologen van Happinez.
Ik weet te weinig van astrologie om er een mening over te mogen hebben, vind ik, maar dit is toch echt frappant.
Ik realiseer me dat het me zo ontzettend goed doet dat ik vorm aan het krijgen ben. Alsof ik me vroeger geen goed beeld kon vormen van mezelf. Ik heb ontdekt wat ik interessant en leuk vind. Zo ga ik tegenwoordig als het kan op zondag naar de mis. Dat vind ik fijn, het doet me goed. Niemand om mij heen heeft daar behoefte aan, maar ik wel. En dat vind ik helemaal niet erg. Ik ben hierin weer terug bij de eigen-wijze Joyce die ik ooit was. De 3-jarige Joyce die haar oom, die in haar ogen teveel hagelslag op zijn boterham deed, een snoeperd noemde en daarbij bleef ondanks het aanlokkelijke aanbod van diezelfde oom dat ze in de draaimolen mocht als ze het terug nam.
Doordat ik mezelf nu positief benader merk ik dat ik mijn energie kan gebruiken op het moment dat de dingen spelen. Ik ben hem niet meer van tevoren al kwijt aan het dealen met al die beren die ik op mijn weg zag staan.
Overmorgen krijg ik een consult van Agnes Holvast. Zij verdiept zich in de Maya-astrologie en ik mag als proefkonijn dienen. Heb heel sterk het gevoel dat deze week er een is waarin ik nog lekker achterover kan leunen, maar dat ik komende week al een doel voor ogen heb.
Ben erg benieuwd!

bron foto: internet

Silva

Het afgelopen weekend ben ik beide dagen naar Rotterdam afgereisd om deel te nemen aan de eerste module van de Silvatraining.
De Silva Methode is de door José Silva ontwikkelde techniek om je te helpen meer van je brein te gebruiken en de creatieve vermogens van je bewustzijn te vergroten, vertelt de site.
Het was me al langer duidelijk dat ik mijn brein tegenstrijdige opdrachten gaf. Ik besefte verdomd goed dat positief praten tegen mezelf geen enkele zin had zolang die stem diep van binnen daar een opdracht doorheen schreeuwde die alle hersencellen weer de tegengestelde richting uit dirigeerde.
In de Silvatraining leerde ik dat mijn brein juist op alfaniveau bevattelijk is voor informatie. Als je 'in alfa' bent, dan produceren je hersenen minder hersengolven per seconde dan wanneer je (in het dagelijkse leven) op bétaniveau functioneert. Ik heb geleerd om naar dit niveau van bewustzijn af te dalen en mijn brein van daaruit specifieke boodschappen te geven.
Sinds de training concentreer ik me vooral op het rechtzetten van een aantal negatieve overtuigingen die ik over mezelf in het leven geroepen heb. Daarmee heb ik mezelf tenslotte jarenlang onderuit geschopt.
Net als na de week mediteren met Miek Pot, heb ik na dit weekend het gevoel dat er een basis gelegd is waar ik mee vooruit kan. De technieken zijn eenvoudig en je zou ze jezelf ook zelfstandig eigen kunnen maken. Maar net als bij mediteren is het toch wel heel erg fijn als iemand je een paar dagen aan de hand neemt. Door de deskundige begeleiding heb ik me er compleet aan over kunnen geven en dat heeft die basis gelegd waar ik nu profijt van heb.
Het mooiste vind ik nog wel dat ik al zo doordrongen geraakt ben van al die positieve dingen dat ik mezelf nog maar af en toe betrap op negativiteit. "Ik heb nu eenmaal geen richtingsgevoel," dat soort uitspraken bijvoorbeeld. Ik stop ze meteen en buig ze om in een positief geformuleerde constatering.
De tijd van negativiteit en pessimisme is voorbij. Het heeft me geen goed gedaan.
Ik ben goed zoals ik ben, doe mijn best en stel me in op een positief resultaat. En verder ga ik relaxed met de dingen om: Kun je er niets aan veranderen? Maak je niet druk. Kun je er wél iets aan veranderen? Maak je niet druk. Moet Lao Tse wel geweest zijn die deze wijze woorden sprak.

- kunstenaar onbekend -

Onderweg naar huis

Alles is zo duidelijk 

precies zoals het is

en niet anders

Dit moment 

ingekleurd door de rode jas

van de mevrouw

en de geur van koffie 

uit het kartonnen bekertje
van de jongen

met de starende blik 

naar buiten gericht

Ik ben er

bron: internet

Routines en rituelen

Gisteren kwam mij een jonge vrouw tegemoet. Zij leek me iemand die naar huis fietste van een baan waar ze tevreden mee was. Ik vermoedde dat ze niet te kritisch was op haar uiterlijk of op wat dan ook en dat haar leven gekenmerkt werd door rust. In die paar tellen dat ik haar zag begreep ik even hoe het ook kan zijn. Ik werd teruggeworpen in de tijd en besefte dat het ergens misgegaan is, want als kind dacht ik ook dat alles helder en eenvoudig zou zijn.
Dat is het in wezen ook. Ik ben het zelf die in de loop der tijd is gaan geloven dat de dingen niet meer goed zijn zoals ze zijn.
De afgelopen weken heb ik als zeer druk ervaren. En dat terwijl het een tijd van vrijheid zou gaan worden. Een soort van vakantie. Maar juist dat niets meer hoeven van mezelf heeft me de das om gedaan. Vanochtend begreep ik dat het onder andere te maken had met het gebrek aan routine, aan rituelen. Ik kwam mijn werkkamer binnen en realiseerde me dat ik gestopt ben met het aansteken van de kaarsen bij binnenkomst. Voordat ik ging zitten deed ik dat. Altijd. Er ging een rust vanuit. Zo doe ik dat. Dit is mijn manier. Ook het mediteren is in het slop geraakt, net als het schrijven voor deze blog.
De afgelopen weken heb ik me te vaak afgevraagd of ik ergens zin in had en dat heeft mij geen goed gedaan. Voorheen ging ik gewoon zitten om een blogtekst te schrijven. Vroeg me nooit af of ik wel zin of inspiratie had. Er kwam vrijwel altijd iets opborrelen. Nu ik mezelf de keuze laat, ben ik weer terug in ratio-land en daar waait de wind van de inspiratie niet. Ik moet meteen denken aan zuster Paula, die mij al aanraadde om "Ik ga..." tegen mezelf te zeggen.
Komend weekend ga ik naar een training. Ik ga leren hoe ik kan leven vanuit een dieper niveau van ontspanning zodat mijn rechter en linker hersenhelft gemakkelijker samen kunnen werken. Ik stel me zo voor dat ik op die manier ontvankelijk ben voor de inspiratie van de Heilige Geest.
En die vrouw die jou straks tegemoet fietst? Dat ben ik. Blij met de manier waarop ik mijn geld verdien!

bron foto: internet

Pinksteren: binnenstebuiten-feest!

De afgelopen week van het liturgische jaar stond in het teken van 'verwachten'. Ik lees het terug op de prachtige site van Marianne Vonkeman.
"Inspiratie kan niet afgedwongen worden. Werkelijk creatief leven kent wachttijden waarin er nog niets lijkt te gebeuren. Herken je dit verschijnsel? Je kunt er ongeduldig van worden, of moedeloos. Toch horen zulke periodes erbij en ze doen ook wat. Iets dat nog aan je bewustzijn is onttrokken, is bezig te rijpen. De kunst is om het uit te houden en actief te blijven verwachten."
Op het moment voelt het bij mij zo. Ik ben in actieve verwachting. In dezelfde woorden heb ik eens een zuster horen spreken over haar leven in het klooster. Het was alsof ze op de bus stond te wachten, vertelde ze. Het is het gevoel dat voorheen vooral bij mijn mediteren hoorde, maar tegenwoordig ook doorsijpelt in mijn dagelijks leven.
Morgen is het Pinksteren: "Het feest van de vurige liefde van God die harten in vlam zet en alle grenzen doorbreekt," zegt Marianne Vonkeman. "Pinksteren is een soort binnenstebuiten-feest. Alles wat de leerlingen in huis hebben, komt naar buiten. Alles wat ze te geven hebben aan de wereld, komt aan het licht. Alles is taal en communicatie geworden. Dat kenmerkt het leven in de vrijheid van de Geest van God. Kun je bij jezelf merken dat die vrijheid ook bij jou aan het groeien is?"
Deze tijd van het jaar sluit heel mooi aan bij wat er in mij leeft. De kunst van het uithouden, de actieve verwachting en mijn hart dat zo graag in vlam zou staan maar nog niet zover is.
De komende maand staat er veel moois gepland voor mij. Heel veel in vergelijking met de eerdere maanden van het jaar. Bovendien hebben al die dingen te maken met mijn rijpingsproces. Ik ga naar trainingen, naar workshops en krijg ook nog twee consulten van interessante mensen. Bovendien word ik 44 komende maand. Een stroomversnelling in de rivier die mijn leven verbeeldt.
"Na Pinksteren gaan we de zomer in, de wereld in, in alle vrijheid, grensoverschrijdend en gedreven door vurige liefde," voorspelt Vonkeman. Mooi, daar ga ik voor!
Jij ook?

Anarchisme is goddelijk

Het is even wennen, dat loslaten van alles wat ik moet van mezelf. De moeilijkste vind ik het loslaten van het (bijna) dagelijks schrijven op deze blog.
Vandaag bijvoorbeeld. Wij hebben het prachtigste weer van de wereld (zo zegt mij moeder het altijd) en ik had meteen bij het opstaan al een lijstje met dingen in mijn hoofd die gedaan moesten worden: open sollicitaties de deur uit, één was opvouwen een nieuwe ophangen, de badkamer, naar de bieb, iets moois maken (aiaiai) en... eindelijk weer eens een blogtekst schrijven.
Ben begonnen met een wandeling met vriendin S. en heb enorm genoten van het heerlijke weertje. Bij thuiskomst dacht ik: waar heb ik nu zin in? Naar de bibliotheek. Okee, naar de bieb, want daar lag een nieuw seizoen Dexters voor me klaar. En toen? Heerlijke koffie gezet en in de tuin gezeten met een boek. En toen? Jaaa... even schrijven voor het blog!
Ik schrijf de laatste tijd wel minder en dat vind ik ook wel jammer, maar ik merk ook dat het me goed doet om het daarbij te laten. Okee, dat is nu zo. Ik ga niet geforceerd stukjes schrijven. Deed ik voorheen trouwens ook niet, hoor. Toen stroomde het gewoon iets gemakkelijker uit m'n vingers.
John Parkin heeft mij met Fuck it! ook op het goede spoor gezet. Niets nieuws onder de zon, maar wel weer lekker nonchalant opgeschreven. Neem iedere keer dat je voelt dat je iets tegen je zin aan het doen bent of dreigt te gaan doen in overweging om 'Fuck it!' te roepen. Gewoon omdat je op die manier, lekker anarchistisch, ruimte creëert voor jezelf.
Een leuk detail is Parkins etymologische verklaring van het woord anarchie. Het komt namelijk van anarchos wat Grieks is en een beschrijving was die vaak voor God werd gebruikt - 'geen oorzaak hebben' en 'zonder begin zijn' werd als goddelijk beschouwd.
Ik wens jullie een goddelijke dag toe!